Κερνάω!!!!

Την προηγούμενη Πέμπτη σταμάτησα τη δουλειά.

Στις 4,30 που σχολούσα είπα "καλό απόγευμα" κι έκλεισα πίσω μου την πόρτα για πάντα.

Έτσι απλά, χωρίς να ξέρουν πως δεν θα ξαναπάω.

Δεν χαιρέτησα κανένα, δεν είπα αντίο σε κανένα. Εννοείται πως είχα ειδοποιήσει την εργοδοσία εγκαίρως και είχα υπογράψει τα ανάλογα χαρτιά της εθελουσίας αποχώρησης.

Πέραν αυτού ουδέν.

Κι αυτό γιατί  τους 10 μήνες σ'εκείνο το γραφείο ήταν οκάδες η απαξίωση που εισέπραξα και ειλικρινά, δεν μου άξιζε.

Δεν το έκανα ..εκδικητικά, απλά δεν άντεχα να πω λόγια που δεν πίστευα κι ούτε ειναι του χαρακτήρα μου η προσποίηση.

Έφυγα λοιπόν ήσυχα κι αθόρυβα, έτσι ακριβώς όπως πήγα.

Παρασκευή πρωί έφευγαν τα πρώτα βιογραφικά ...προς πάσαν κατεύθυνση!

Ούτε και ξέρω πόσα έχω στείλει.

Τρίτη με Τετάρτη έχω αρχίσει να ψιλοπανικοβάλομαι πως δύσκολα θα βρω δουλειά στον τομέα που ψάχνω.

Και Πέμπτη πρωί (χθες) φτάνω στα γραφεία γνωστής εταιρείας στο Μαρκόπουλο.

Είναι μεσημέρι κι οι υπάλληλοι μπαινοβγαίνουν για τσιγάρο και κολατσιό, είναι η ώρα του διαλείμματός τους.

Με περιεργάζονται με διακριτικότητα, το ίδιο κάνω κι εγώ όσο περιμένω.

Μετά από κανα τέταρτο υπομονή με οδηγούν στο γραφείο του διευθυντή. Μ'έχει πιάσει το απαισιόδοξό μου, δεν περιμένω τίποτα καλό να βγεί, ως εκ τούτου έχω στα χείλη ένα ευγενικό χαμόγελο όσο τον ακούω να μου αναλύει την πολιτική της εταιρείας του, που όσοι με γνωρίζουν καλά μόνο, θα καταλάβαιναν πως είναι το χαμόγελο της ....ηττοπάθειας.

Όσο πιο πολλά μου λέει εκείνος, τόσο πιο πολύ πείθομαι εγώ πως πάει να με σουτάρει με ευγενικό τρόπο.

Ούτε κατά διάνοια να σκεφτώ πως δεν είχε λόγους ο άνθρωπος να χάνει χρόνο αν δεν του έλεγε κάτι το βιογραφικό μου.

Όταν μετά από αναλυτικότατη περιγραφή των διαδικασιών (πληρωμές, άδειες, ωράρια κλπ κλπ) με ρώτησε αν έχω κάποια απορία ή ήθελα κάτι να ρωτήσω, το μόνο που βρήκα να πω ήταν:  "δεν νομίζω, με καλύψατε απόλυτα".

Και τότε πέφτει η ερώτηση: "αν υποτεθεί πως μας κάνετε και φυσικά θέλετε κι εσείς από πότε μπορείτε να εργαστείτε σε μας;"

Εκεί ξύπνησα απ'τον νιρβάνα μου.

- Άμεσα, του λέω.

- Έχετε στείλει κι άλλα βιογραφικά; με ρωτάει

- Μάλιστα έχω στείλει

- Σας έχουν απαντήσει;

- Περιμένω μέχρι τέλος αυτής της βδομάδας, που είναι η αυριανή μέρα.

- Πολύ καλά θα σας ειδοποιήσουμε μέχρι αύριο αν είναι να ξεκινήσετε από Δευτέρα.

Ο καλός Θεός με κράτησε και δεν ούρλιαξα ή στη χειρότερη.....δεν χοροπήδησα απ' τη χαρά μου;....

Κατάφερα να φύγω... κιουρία και να μη ξεφτιλιστώ με εκδηλώσεις που αρμόζουν σε δεκαπεντάχρονα.

Καταλαβαίνετε τώρα πώς περίμενα σήμερα όλη τη μέρα ε;.....με το ένα μάτι στο τηλέφωνο ήμουν, μόνο στο λαιμο δεν το κρέμασα!

Ώσπου κάποια στιγμή  έπρεπε να πάω  στο μπάνιο και τότε εν τω μέσω του ...πιπι.....ακούω το τηλέφωνο.

Δεν φαντάζεστε πώς πετάχτηκα!...τα βρακιά τα ανέβαζα στο δρόμο.

Μόνο αέρα δεν φώναξα...

Κι άκουσα το πολυπόθητο:

Την Δευτέρα στις 8,00 να είστε εδώ με την ταυτοτητά σας, το ΑΦΜ, τον ΑΜ του ΙΚΑ, κλπ, κλπ...για να γίνει η πρόσληψή σας!

ΚΕΡΝΑΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!!!!!!!!!!