Δύο πούλμαν με μαθητές της τρίτης λυκείου ξεκινούσαν για την καθιερωμένη "πενταήμερη".
Στον γυρισμό υποσχεθήκαμε, πριν πάρει ο καθένας τον δρόμο του, να βρισκόμαστε κάθε χρόνο..
Και το τηρήσαμε...
Χθες κλείσαμε 34 ολόκληρα χρόνια..
34 χρόνια που κάθε..... μα κάθε χρόνο μαζευόμαστε για να δούμε ο ένας τον άλλον.
Να μάθουμε τα νέα μας..
Να θυμηθούμε...
Να αναπολήσουμε...
34 χρόνια που διατηρήσαμε εν ενεργεία το απουσιολόγιο εκείνης της τελευταίας τάξης του λυκείου.
Κάποιες χρονιές κάποιοι έλειπαν...
Άλλες, κάποιοι έρχονταν μετά από χρόνια για πρώτη φορά...
Και τότε άρχιζαν οι απορίες κι οι ερωτήσεις..
-κάτι μου θυμίζεις... πες μου τ'όνομά σου.. με ποιόν καθόσουν; α, ναι βρε.. τί γίνεσαι; πού χάθηκες; γιατί δεν ερχόσουν τόσα χρόνια;...
Από έφηβοι γίναμε πια ... μεσήλικες...
Κι όμως, χθες βράδυ, όταν ανάμεσα από ατέλειωτα γέλια θυμόμασταν εκείνες τις στιγμές ... μας φαινόταν τόσο κοντινό εκείνο το .. "τότε"..
Να... έτσι ν'απλώναμε το χέρι θα το πιάναμε...
Κι όλοι συμφωνούσαμε πως πρέπει να είμαστε οι μοναδικοί που τηρούν να συναντιούνται κάθε ....μα κάθε χρόνο...
Και πολύ το χαιρόμαστε!...
Γι'αυτό, όταν ξημερώματα χωριστήκαμε, η ευχή ήταν απ'όλους η ίδια...
Και του χρόνου!
Πολύ συγκινητικό,μπράβο σας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα να περνάτε καλά!Και μακάρι το απουσιολόγιο να είναι άχρηστο και να μη λείπει κανείς!
Το χειρότερό μου είναι αυτό. Να βλέπω τους παλιούς συμμαθητές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα.
Εντυπωσιακό! Και το ότι συνεχίζετε να συναντιέστε και το ότι θέλετε να συναντιέστε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ προσπαθώ να διαγράψω τις μνήμες του σχολείου εδώ και χρόνια (δεν περνάω καν μπροστά από το κτήριο).
Είναι ωραίες στιγμές αυτές, όταν μάλιστα η ζωή σου έχει φερθεί απλόχερα καλά. Γιατί αν όχι τότε μπορεί να είναι και λίγο ενοχλητικές, μια και μπορεί να διαπιστώσεις πως δεν έχεις κάνει πολλά βήματα τα τελευταία 30 τόσα χρόνια....
ΑπάντησηΔιαγραφή