Σας έχω νέα.
Θυμάστε βέβαια πως όταν μετακομίσαμε (πέρυσι τον Ιούνιο) στα ανατολικά προάστεια, ήρθαμε με σκοπό να φτιάξουμε το δικό μας σπίτι.
Μέχρι τότε είμαστε υποχρεωμένοι να συγκατοικούμε με τον μπαμπά και τον αδελφό μου, έτσι ώστε να έχω την "βοήθεια" της παρουσίας τους κοντά στα παιδιά, όταν εμείς λείπουμε στη δουλειά.
Στο σπίτι των Αθηνών μείνανε οι δυό μεγάλοι γιοί.
Ευθύς εξ'αρχής μπήκαν μπροστά οι διαδικασίες της οικοδομής, οι οποίες όμως στέφθηκαν με την απόλυτη...... αποτυχία!
Από τότε μέχρι τώρα που γράφω, όλα μα ...ΟΛΑ πήγαν στραβά κι ανάποδα.
Δεν μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους για ποιά και πόση καντεμιά μιλάω!
Δεν πρόκειται να κουράσω αναλύοντας τη γρουσουζιά που παίχτηκε όλους αυτούς τους μήνες, γιατί δεν έχει κανένα νόημα.
Αυτό που έχει σημασία είναι πως ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ τα πράγματα άρχισαν να φτιάχνουν κι οι διαδικασίες μπήκαν σε μια σειρά.
Ουσιαστικά δηλαδή τώρα αρχίζουν οι διαδικασίες της ανοικοδόμησης.
Γίνανε οι επαφές με τους πολιτικούς μηχανικούς, τους αρχιτέκτονες, τους τοπογράφους και τις επόμενες μέρες θα υπογραφούν τα χαρτιά.
Το σπίτι το αναθέσαμε σε μεγάλη εταιρεία η οποία θα το έχει παραδώσει μέσα στους επόμενους 4 με 5 μήνες απ'την στιγμή που υπογράψουμε.
Επιτέλους άρχισα πάλι να ονειρεύομαι και να κάνω σχέδια.
Κάτι που επιμελώς απέφευγα όλο το προηγούμενο διάστημα.
Εύχομαι μέσα απ'την ψυχή μου σύντομα να είμαστε στο χώρο μας γιατί η συγκατοίκηση παιδιά δεν είναι καθόλου...... μα καθόλου εύκολη υπόθεση.
Τα νεύρα όλων μας είναι στην τσίτα.
Μέχρι το μεγάλο αστροπελέκι μου έλεγε τις άλλες.."μαμά, μου λείπει ο χώρος μου".
Πόνεσε η καρδιά μου σας λέω!
Τον αγκάλιασα και του είπα να παρακαλάει να πάνε όλα καλά για να είμαστε γρήγορα στο σπίτι μας.
Βάλτε κι εσείς ένα χεράκι!
Σας έχω εμπιστοσύνη. Αν όλοι μαζί κάνετε από μια τόση δα μικρούλα ευχή...δεν μπορεί!
Θα συμβεί!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου