Να με χαίρεστε...τυχεροί!

Τα σκεφτόμουν τα γενέθλια αυτά μέρες.

Παράπαια μεταξύ χαρούμενης προσμονής και κατάθλιψης.

Πώς είναι δυνατό ρε γαμώτο, τα νούμερα να λένε άλλα από αυτά που εσύ αισθάνεσαι;.

Γιατί μέσα μου (μη σου πω κι έξω μου.. ) δεν νιώθω παραπάνω από τριάντα χρονών.

Κι έρχονται τα βρωμομαθηματικά (καλά έκανα και πάντα τα σιχαινόμουν) να μου τα βγάλουν αλλιώς κι αλλιώτικα...

Σιχτίρ!

Κι έφτασαν, που λέτε και φέτος τα γενέθλια μου.

Κυριακή 11 του Γενάρη!

Ξυπνώ το πρωί και βλέπω δίπλα μου δυο μάτια να με κοιτάζουν μ'αγάπη.

Ο άντρας μου!

Με τραβάει στην αγκαλιά του και μου λέει "χρόνια πολλά" με φιλιά!

Σηκώνομαι απ'το κρεββάτι και πηγαίνω στο μπάνιο.

Βγαίνοντας αντικρύζω τ'αστροπελέκια να με περιμένουν φωνάζοντας "χρόνια πολλά" και κρατώντας στο χέρι κάτι πρασινάδες που είχαν μαζέψει απ'τον κήπο.

Τοποθέτησα τις πρασινάδες με περίσσεια προσοχή ( δυό ζευγάρια μάτια με παρακολουθούσαν ας έκανα κι αλλιώς!) σε βάζο και τα φίλησα ευχαριστώντας τα.

Καταπιάνομαι να φτιάξω γλυκό, αφού δέχτηκα ευχές απ'τον μπαμπά και τον αδελφό μου.

Το απόγευμα καταφθάνει ο μεγάλος γιός.

Ο άντρας μου σπεύδει να του το σφυρίξει και τον γλυτώνει απ' τα χειρότερα.

Ο δεύτερος γιός ούτε φωνή ... ούτε ακρόαση,

Το απόγευμα περνά γρήγορα, βραδιάζει....

Κάνω μπάνιο και πέφτω για ύπνο. Το τηλέφωνο μουγγό!

 Τον είχα για τα καλά γλυκοπάρει,  όταν άκουσα το κινητό μου.

Η  ώρα 1 και 10 ξημερώματα.

Πριν δω ποιός με καλεί, είχα καταλάβει,....... το σηκώνω.

Φωνή χαρούμενη κι ένοχη  απ'την άλλη πλευρά.

- μανούλα.... χρόνια πολλά!

Φωνή μουτρωμένη από δω.

- σήμερα είναι 12 του μήνα δεν έχω γενέθλια.

- έλα βρε μαμά....έλειπα....ακόμα δεν έχω επιστρέψει....στο δρόμο είμαι...

- κι αυτό τί σημαίνει;...πως όταν ταξιδεύεις δεν μπορείς να σκεφτείς τη μάνα σου;..

- έλα...έλα...σταμάτα παραπονιάρα, να σε χαιρόμαστε!

- και βέβαια να με χαίρεστε και να μακαρίζετε την τύχη σας που σας έτυχα για μάνα!

Τυχεροί.....ε, τυχεροί!