Μεγαλεία!

Χθες ζήσαμε ιστορικές στιγμές με τον "ανάπηρο".
Πέρασε μεγαλείο!
Γιατί;
Επειδή τον πήγα βόλτα....Ήθελα βρε παιδί μου να πάω στο ΙΚΕΑ να δω κάποια πράγματα που χρειαζόμαστε για το καινούργιο σπιτικό.
Όμως δεν ήθελα να πάω μόνη μου.
Ήθελα να τα δούμε μαζί, να μου πει κι εκείνος τη γνώμη του, να διαφωνήσουμε και στο τέλος να πάρω αυτά που εγώ θέλω.
Εν ολίγοις να ακολουθήσουμε την συνηθισμένη διαδικασία όλων των ζευγαριών που σέβονται τον εαυτό τους.
Όπως λοιπόν χάζευα τον καινούργιο κατάλογο στο ίντερνετ, πήρε το μάτι μου πως το εν λόγω κατάστημα διαθέτει αναπηρικές πολυθρόνες τις οποίες δανείζεσαι.
Γυάλισε το μάτι μου!!!
- σήκω, του λέω του "ανάπηρου", θα πάμε στο ΙΚΕΑ.
- δεν είσαι καλά, μου απαντά, που θα κάθομαι στο αυτοκίνητο να σε περιμένω να γυρίσεις. - μικρό ανόητο αγόρι.... υπάρχει βρε περίπτωση να σε άφηνα ποτέ στο πάρκινγκ να με περιμένεις;.... σήκω θα πάμε μαζί!
Τον βάζω που λέτε στο αυτοκίνητο και μια και δυό φτάνουμε στο ΙΚΕΑ.
Παρκάρω στις ειδικές θέσεις για αναπήρους και πάω στην εξυπηρέτηση πελατών που υπάρχει στην είσοδο.
Το και το τους λέω.... Ο σύζυγος "σαβουρώθηκε" και σεργιανάει με ένα ζευγάρι πατερίτσες.
Χαμόγελα κατανόησης απ την άλλη πλευρά και μια ω-ραι-ο-τά-τη αναπηρική πολυθρόνα στη διάθεσή μας.
Γυρνάω στο πάρκινγκ... εναποθέτω τον "ανάπηρο" στο αμαξίδιο κι αρχίσαμε το τουρ στο ΙΚΕΑ. Τις δυο φορές που μπήκαμε στο ασανσέρ (μια για να ανέβουμε και μια για να κατέβουμε), συνταξιδέψαμε με γονείς που είχαν παιδάκια σε καροτσάκι.
Ανταλλάξαμε χαμόγελα κατανόησης και σχόλια του τύπου: "τί τραβάμε οι δόλιοι γονείς.. "
Ενώ τα πιτσιρίκια βλέποντας τον "ανάπηρο" αναφωνούσαν "μιμί, μιμί.. "
Αφού λοιπόν κάναμε όλη τη περιοδεία κι αφού (κλασικά) τον κέρασα χοτ ντογκ και κόκα κόλα στο φεύγα, γυρίσαμε στο πάρκινγκ για να μπει στο αυτοκίνητο και να επιστρέψω την πολυθρόνα στο κατάστημα.
Βλέπω το παρμπρίζ του δικού μου αυτοκινήτου, αλλά και των διπλανών, να κοσμείται από έναν λευκό φάκελο.
-για τις εκλογές θα είναι, μου λέει ο "ανάπηρος".
Επιστρέφω την πολυθρόνα και μπαίνοντας στο αμάξι παίρνω τον φάκελο στα χέρια και τον ανοίγω.
Ήταν απ το ΙΚΕΑ...Με πολύ ευγένεια μας επεσήμαναν πως η θέση που είχαμε παρκάρει ήταν για αναπήρους, ότι τα αυτοκίνητα των αναπήρων έχουν κάποιο ειδικό σήμα (το οποίο το δικό μας και των άλλων δεν διέθετε) κι ότι δεν είναι σωστό να καταλαμβάνουμε τη θέση κάποιου που την έχει ανάγκη.
Δεν ξέρω για τους διπλανούς βρε παιδιά, αλλά δεν είχα εγώ ανάπηρο;;;;;
Όχι, πείτε... Εντάξει ...δε λέω... δεν είμαστε μόνιμοι ανάπηροι.
Είμαστε ... περιστασιακοί.
Αλλά δεν δικαιούμαστε να παρκάρουμε στην ειδική θέση εμείς;


Υγ. Αναρωτιέμαι.... το Leroy Merlin, νά χει άραγε κι εκείνο αναπηρικές πολυθρόνες;
Θέλω να δω για κουρτίνες.....


..................................................................................................