Ες .. Μεθαύριον!

Eς αύριον, σας έταξα, τα σπουδαία,

ες.....μεθαύριον κατέληξα να σας γράφω.

Δεν πειράζει όμως, κάλλιο αργά παρά ποτέ δεν λένε;

Λοιπόν .. σιδεριά τέλος!

Πήρε τον κόφτη ο ντόκτορ και χρατς χρατς χρουτς! έκοψε τα σίδερα ένα ένα.

Κατόπιν τράβηξε κι έβγαλε μια μια τις βελόνες που διαπερνούσαν την γάμπα και ω του θαύματος, το ωραιότατο σιδερένιο "λαμπατέρ" που κοσμούσε το πόδι του "ανάπηρου" τους τελευταίους οκτώ μήνες, πετάχτηκε σε μια γωνιά του ιατρείου.

Αμέσως μετά το πόδι λούστηκε - κυριολεκτικά - στο bedatine και μπήκε γύψος.

Μάλιστα... μάλιστα...

Αμ τί νομίζατε, έτσι εύκολα θα τελειώναμε;.

Ο γύψος θα μείνει για μια βδομάδα και ο "ανάπηρος" έλαβε σαφείς οδηγίες να ξεχάσει αυτά που ήξερε τους τελευταίους δυό τρεις μήνες, τα σουλάτσα δηλαδή με το "λαμπατέρ" στο πόδι και να μη το πατήσει ούτε γι'αστείο!

Την επόμενη Δευτέρα θα μπούμε ανά μανά στο τουτού και θα πάμε ξανά κατά Θριάσιο μεριά, για να αντικαταστήσουμε τον γύψο με γύψινο επίδεσμο με τον οποίο θα μπορεί ξανά να το πατήσει ελαφρά.

Μέχρι τότε ο ανάπηρος κείτεται ως λεχώνα στον καναπέ κι εξασκείται ξανά στις πατερίτσες.

Τέχνη παλιά κι αγαπημένη που την είχε περιφρονήσει τον τελευταίο καιρό.

Από κει βγήκε και το γνωστό ρητό "μάθε τέχνη κι άστηνε".
Προς το παρόν απολαμβάνει την πολυτέλεια να φορά φόρμα που δεν είναι σκισμένη στην ραφή μέχρι το γόνατο (έτσι ώστε να χωρά το "λαμπατέρ"), αλλά κανονικά ραμμένη και ότι μπορεί να τεντώνει το πόδι του όσο του κάνει κέφι, χωρίς να τον περιορίζουν οι μισητές βελόνες.

Λίγο τό'χετε;