Χάθηκε...

Χάθηκε...

Έτσι όπως ήρθε στην ζωή μας..

Απρόσμενα...

Ξαφνικά...

Κι έχω τύψεις..

Γιατί δεν κινητοποιήθηκα γρήγορα..

Γιατί η πρώτη μου σκέψη ήταν .. "θα γυρίσει".

Δεν γύρισε όμως..

Τί κι αν γέμισα με αφίσες που έχουν τη φωτογραφία του την πόλη..

Τί κι αν ψάχνουμε καθημερινά ώρες ατέλειωτες..

Ο Δίας άφαντος!

Κάθε μέρα που περνάει οι ελπίδες λιγοστεύουν...

Θυμάμαι που τον είδα σε αγγελία στο ίντερνετ και τον αγάπησα με την πρώτη ματιά.

Θυμάμαι που πήγαμε την ίδια μέρα κιόλας στην άλλη άκρη της πόλης να τον πάρουμε.

Θυμάμαι τότε που τον σώσαμε στο τσακ από φόλα ..τότε που τον γυρίσαμε - στην κυριολεξία - απ'τον θάνατο.

Και την προηγούμενη φορά που γύρισε σε κακό χάλι, που πάλευα μέρες να τον συννεφέρω με χάπια, φάρμακα και φροντίδα...

Και φανταζόμουν την ζωή μας με τον Δία στην οικογένειά μας.

Και τώρα πάει ...

Εγώ φταίω....εγώ ....

Αν έβγαινα αμέσως να ψάξω...

Αν κολλούσα τις φωτογραφίες του την άλλη κιόλας μέρα...

Αν .... αν.... αν....

Τα παιδιά κλαίνε με μαύρο δάκρυ....

Κι αν δεν σκεφτόμουν πως θα τα κάνω να απελπιστούν περισσότερο, θά'κλαιγα κι εγώ μπροστά τους...

Όμως κρατιέμαι...

Και κλαίω τα βράδυα που μένω άγρυπνη και προσεύχομαι να γυρίσει...

Κλαίω όταν δεν με βλέπουν...

Κλαίω...που δεν θα τον ξαναδώ......