Να Ζήσουνε!

Άφησα να περάσει μια βδομάδα για να σας πω τα νέα του γάμου.

Ήθελα να "ξεμεθύσω" λίγο ...

Να προσγειωθώ....

Να είμαι πιο αντικειμενική...

Και ναι...

Έχω "ξεμεθύσει" λίγο...

Και ναι...

Δεν σκέφτομαι όλες τις στιγμές ξανά και ξανά...

Όχι με την ίδια ένταση τουλάχιστον.

Γιατί η αλήθεια είναι πως μια βδομάδα τώρα δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο!

Από νωρίς κατέφθασαν οι φίλοι του...

Και το σπίτι γέμισε γέλια, πειράγματα, τραγούδια και χορό...

Τον έντυσαν ξεσπώντας ξανά και ξανά σε τραχταντά γέλια.

Κι εκείνος πρωτοστατούσε..

Τους φυσούσε τον αφρό όταν πλησίαζαν να τον ξυρίσουν, έβαζε το πουκάμισο ανάποδα (σε στυλ ζουρλομανδύα), γελούσε ολόκληρος!

Στο τέλος τον είδα να συγκινείται και να δακρύζει...

Όλα τα συναισθήματα στο φόρτε τους!

Όλα με ένταση!

Ντυμένος πια γαμπρός πήγε δίπλα στο σπίτι του κατάκοιτου παπού να τον φιλήσει και να πάρει την ευχή του.

Ξεκινήσαμε για την εκκλησία με φωνές και γέλια..

Ο καιρός παρ'όλο που την τελευταία στιγμή φοβηθήκαμε πως θα μας έκανε "μούσκεμα", μας έκανε το χατήρι να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να διατηρηθεί μέχρι τέλους άψογος!

Στην εκκλησία δεν προλάβαινα να αγκαλιάζω και να φιλάω φίλους αγαπημένους, συγγενείς και παλιούς γείτονες που έκαναν τον κόπο να ξεκινήσουν από μακριά για να μας τιμήσουν με την παρουσία τους.

Τους ευχαριστώ θερμά όλους!

Η νύφη ήταν μια κούκλα!

Χαμογελαστή και χαλαρή, γελούσε και απολάμβανε τις στιγμές που ζούσε.

Καθ'όλη τη διάρκεια του μυστηρίου η ησυχία μες την εκκλησία ήταν απόλυτη.

Κάτι που δεν μπόρεσε να μη σχολιάσει με επαινετικά λόγια ο Δεσπότης που πρωτοστάτησε στην τέλεση του γάμου.

Και μετά στο γλέντι που είχε οργανώσει το ζευγάρι με καλεσμένους αποκλειστικά τους αγαπημένους τους φίλους και τους γονείς, το γλέντι άναψε!

Η γράφουσα πέταξε κάποια στιγμή και τα παπούτσια και συνέχισε τον χορό ξυπόλητη μέχρι τις 5 το πρωί!

Τα αστροπελέκια μαζί με τα επτά ανήψια της νύφης -σύνολο εννιά αγόρια (με ηλικία από ενάμισυ χρονών έως δεκαπέντε) ήταν ντυμένα με τα ίδια κουστούμια και στα ίδια χρώματα με εκείνο του γαμπρού.

Το μεγάλο αστροπελέκι χόρευε ακατάπαυστα όλο το βράδυ κι όποτε τύχαινε να βρεθούμε κοντά, μου έλεγε χαρούμενος "τί ωραία που είναι μαμά μου, τί ωραία!".....

Κι όταν γελώντας του ευχήθηκα "και στα δικά του" μου απάντησε σοβαρός "σ'ευχαριστώ μαμά, αλλά δεν νομίζεις πως είναι ακόμα νωρίς;".....

Στο τέλος της βραδιάς είχε αποκτήσει μια τεράστια φουσκάλα στο πόδι ενθύμιο απ'τις ατέλειωτες ώρες χορού που έριξε!

Συμπέρασμα:

Αν αγαπούσα μια φορά τη νύφη μου τώρα την αγαπώ χίλιες.

Για όλη την ευτυχία που είδα στα μάτια του γιού μου εκείνο το βράδυ.

Για όλη την αγάπη που έβλεπα στα μάτια τους όταν κοιτάζονταν.

Γιατί απλά........ το αξίζει!!!