Eίναι φορές που σχεδόν σε ξεχνάω.
Είναι πάλι κάτι στιγμές...
Να όπως χθες βράδυ, που ξέμεινα κάτω στο σαλόνι μόνη αργά το βράδυ.
Οι υπόλοιποι είχαν όλοι κοιμηθεί.
Και σε θυμήθηκα.
Κι ένιωσα έντονα να μου λείπεις.
Κι εκεί μ'έπιασαν τα κλάμματα.
Γιατί πιο πολύ απ'την απόρριψη πονάει που ποτέ δεν μου εξήγησες.
Θυμάσαι που γελάγαμε για όσα θα είχαμε να θυμόμαστε στα γεράματά μας;
Θυμάσαι εκείνο το καλοκαίρι στη θάλασσα;
Θυμάσαι που ρίξαμε κατά λάθος πορτοκαλάδα αντί για λάδι στο φαγητό;
Θυμάσαι τα συνομωτικά βλέμματα στο τραπέζι όταν όλοι έτρωγαν δίχως να πάρουν τίποτα χαμπάρι;
Κι έπειτα όταν κάποιος είπε "δεν πήραμε καμμιά πορτοκαλάδα να πιούμε". που μας έπιασαν γέλια τρανταχτά και λέγαμε
" έχει... έχει μέσα... όλα τά'χει..."
Πόσες στιγμές μοιραστήκαμε αλήθεια!
Μικρά κορίτσια που μεγάλωσαν πρόωρα... βίαια κι έγιναν μανάδες όταν οι συνομήλικες τους παίζαν ακόμα με τις κούκλες.
Και μας πονούσε αυτό θυμάσαι;
Μας πονούσε που δεν βιώσαμε όσα έπρεπε στον καιρό τους.
Όμως έβρισκες πάντα τα θετικά.
Και προχωρούσες μ'εκείνη την γαλήνη που σε διέκρινε και που πάντα θαύμαζα.
Θυμάσαι που σου έλεγα πως η μόνη παρηγοριά όταν θα πεθάνει η μάνα μου είναι η σκέψη πως θά'χω εσένα!
Και να που σας έχασα και τις δυό!
Πάνε κιόλας δέκα χρόνια!
Ποιός να το πίστευε!
Κι είναι τόσο αβάσταχτη αυτή η μοναξιά!
Κι είναι τόσο αβάσταχτος τούτος ο πόνος!
Δεν ξέρω τί σου έκανα.
Δεν μ'άφησες ποτέ να μάθω, να ζητήσω συγνώμη βρε αδερφέ!
Είπες πως δεν ήμουν έτοιμη ν'ακούσω.
Θύμωσα πολύ μ'εκείνα τα λόγια.
Κι ακόμα δεν ξέρω...
Ό,τι κι αν ήταν σου ζητάω συγνώμη.
Σήμερα που σε θυμήθηκα.
Σήμερα που κλαίω για όσα ζήσαμε.
Σήμερα που κλαίω για όσα δεν θα μοιραστούμε πια.
ΣΥΓΝΩΜΗ....
ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ!
Είναι πάλι κάτι στιγμές...
Να όπως χθες βράδυ, που ξέμεινα κάτω στο σαλόνι μόνη αργά το βράδυ.
Οι υπόλοιποι είχαν όλοι κοιμηθεί.
Και σε θυμήθηκα.
Κι ένιωσα έντονα να μου λείπεις.
Κι εκεί μ'έπιασαν τα κλάμματα.
Γιατί πιο πολύ απ'την απόρριψη πονάει που ποτέ δεν μου εξήγησες.
Θυμάσαι που γελάγαμε για όσα θα είχαμε να θυμόμαστε στα γεράματά μας;
Θυμάσαι εκείνο το καλοκαίρι στη θάλασσα;
Θυμάσαι που ρίξαμε κατά λάθος πορτοκαλάδα αντί για λάδι στο φαγητό;
Θυμάσαι τα συνομωτικά βλέμματα στο τραπέζι όταν όλοι έτρωγαν δίχως να πάρουν τίποτα χαμπάρι;
Κι έπειτα όταν κάποιος είπε "δεν πήραμε καμμιά πορτοκαλάδα να πιούμε". που μας έπιασαν γέλια τρανταχτά και λέγαμε
" έχει... έχει μέσα... όλα τά'χει..."
Πόσες στιγμές μοιραστήκαμε αλήθεια!
Μικρά κορίτσια που μεγάλωσαν πρόωρα... βίαια κι έγιναν μανάδες όταν οι συνομήλικες τους παίζαν ακόμα με τις κούκλες.
Και μας πονούσε αυτό θυμάσαι;
Μας πονούσε που δεν βιώσαμε όσα έπρεπε στον καιρό τους.
Όμως έβρισκες πάντα τα θετικά.
Και προχωρούσες μ'εκείνη την γαλήνη που σε διέκρινε και που πάντα θαύμαζα.
Θυμάσαι που σου έλεγα πως η μόνη παρηγοριά όταν θα πεθάνει η μάνα μου είναι η σκέψη πως θά'χω εσένα!
Και να που σας έχασα και τις δυό!
Πάνε κιόλας δέκα χρόνια!
Ποιός να το πίστευε!
Κι είναι τόσο αβάσταχτη αυτή η μοναξιά!
Κι είναι τόσο αβάσταχτος τούτος ο πόνος!
Δεν ξέρω τί σου έκανα.
Δεν μ'άφησες ποτέ να μάθω, να ζητήσω συγνώμη βρε αδερφέ!
Είπες πως δεν ήμουν έτοιμη ν'ακούσω.
Θύμωσα πολύ μ'εκείνα τα λόγια.
Κι ακόμα δεν ξέρω...
Ό,τι κι αν ήταν σου ζητάω συγνώμη.
Σήμερα που σε θυμήθηκα.
Σήμερα που κλαίω για όσα ζήσαμε.
Σήμερα που κλαίω για όσα δεν θα μοιραστούμε πια.
ΣΥΓΝΩΜΗ....
ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ!
να' ξερες πόσο σε νιώθω, ειδικά όταν θέλεις να πεις συγγνώμη σε κάποιον και δεν μπορείς... η έλλειψη είναι δεδομένη, το ανικανοποίητο όμως δεν σβήνει με τίποτα... τα φιλιά μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε διέλυσες.Αλλά με εξέφρασες 100%.Ζω ακριβώς την ίδια κατάσταση.Γέννησα τον γιό μου κι όσο κι αν ήξερα πως δεν θα ρχόταν ούτε θα έπαιρνε τηλέφωνο να ευχηθεί, βαθιά μέσα μου είχα την ελπίδα αλλά όπως για άλλη μια φορά αποδείχτηκε μάταια. Ήταν ο άνθρωπος που πίστευα πως δεν θα έχανα ποτέ απ' τη ζωή μου.Όχι με την κακή έννοια σαν δεδομένο όχι.Αλλά σαν μια σταθερά, ένα στήριγμα που θα είχα πάντα όσοι άνθρωποι κι αν θα έρχονταν ή θα έφευγαν από τη ζωή μου.Ήταν ο άνθρωπος που μαζί με τον άντρα μου, αγάπησα περισσότερο από οποιονδήποτε.Κοντεύει χρόνος που έχω να τη δω και να την ακούσω κι όσο κι αν λέω πως δεν θα ξαναμιλήσω γι' αυτό, με πονάει.Με πονάει γιατί νιώθω ότι με αδίκησε κατάφορα, γιαί μετά απο τόσα χρόνια τόσες στιγμές τόση αγάπη από την πλευρά μου, στο τέλος δεν άξιζα ούτε μια εξήγηση.Να ξέρω ρε παιδί μου, ποιό ήταν αυτό το τόσο τραγικό που έχω κάνει για να αξίζω τέτοια απαξίωση εγώ που έλεγε πως αν πάθαινα κάτι θα πέθαινε και τελικά με πέθανε εκείνη απο τη μια μέρα στην άλλη. Κι αυτό που με πονάει πιο πολύ είναι ότι μιλάει με ανθρώπους που την εκμεταλλεύτηκαν κι ενώ το ξέρει κρατάει επαφές για να μην χάσει το συμφέρον της κι εγώ που δεν είχα ποτέ κανένα δόλο απέναντί της, ούτε να με χέσει. Ο άντρας μου θεωρεί ότι δεν μου μιλάει επειδή την ημέρα που μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα, ανέβασα ένα κείμενο στο μπλόγκ μου στο οποίο έγραφα πόσο μαλάκας έχω πιαστεί από τις φιλίες γενικώς.Αν είναι να θίχτηκε από μια ανάρτηση και να έσβησε 25χρόνια γι' αυτόν τον λόγο τί να πω...μάλλον αυτό που είχαμε δεν είχε καμία βάση ή μάλλον είμαι και πολύ κορόιδο που ενώ είχα κατά καιρούς πολλούς λόγους να "θιχτώ" κι εγώ και να μην της ξαναμιλήσω, προσπερνούσα γεγονότα γιατι ήξερα πως δεν υπήρχε καμία πονηριά απο τη μεριά της...ή μήπως τελικά υπήρχε; Πιστεύω πολύ στο πλήρωμα του χρόνου.Θα έρθει στη θέση μου, θα καταλάβει, θα θυμηθεί.Αλλά εγώ δεν θα είμαι εκεί.Όσο και να΄χω πληγωθεί νομίζω πως μετά από αυτό τίποτα δεν θα είναι το ίδιο.Συγγνώμη που έγραψα ένα κατεβατό μιλώντας για τη δική μου περίπτωση, πίστεψέ με δεν το συνηθίζω.Αλλά μου έβγαλες ένα συναίσθημα διαβάζοντας εδώ κάτι τόσο δικό μου, μόλις μια μέρα μετά από εκείνη που πήρα όλες μας τις φωτογραφίες τις έσκισα και τις πέταξα προσπαθώντας επισημα να παραστήσω πως δεν υπήρχε ποτέ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο έχω πάθει κι εγώ. Κι αυτό το αναθεματισμένο "δε σου λέω γιατί δεν είσαι έτοιμη/δε θα το αντέξεις κλπ κλπ" τι απαράδεκτο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς έδειχναν τουλάχιστο σεβασμό στα όσα προηγήθηκαν με μια τίμια εξήγηση του τέλους.
με συγκίνησες...δε μου'χει τύχει κάτι ανάλογο,όχι κάτι που να με πονάει ακόμα τουλάχιστον,παρόλα αυτά με συγκίνησες...και λυπάμαι γι 'αυτό που νιώθεις,είναι κρίμα κι άδικο,ειδικά όταν δεν ξέρεις ούτε την αιτία...
ΑπάντησηΔιαγραφήTζίνα μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήγι' αυτή τη φίλη σου (για φίλη πρόκειται, έτσι δεν είναι?) έχεις γράψει και παλαιότερα. Βλέπω ότι όσο περνά ο καιρός νιώθεις και πιο απολογητική απέναντι της. Αντιμετωπίζεις το ενδεχόμενο να έσφαλες κι εσύ. Μήπως αυτά που λες εδώ, να της τα πεις και της ίδιας? Ίσως τώρα που πέρασε καιρός να κρίνει ότι είσαι πια έτοιμη να ακούσεις την εξήγηση. Δοκίμασε. Και νομίζω ότι ξέρεις ότι η συγχώρεση απελευθερώνει.
blueprints, σ'ευχαριστώ :)
ΑπάντησηΔιαγραφήKίρκη, είχα διαβάσει κάποια στιγμή τη δική σου περίπτωση και ήξερα πως έχεις ζήσει κάτι ανάλογο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για το κατεβατό, σε νιώθω απόλυτα. Βρήκες ομοιοπαθή κι έγινες χείμαρος :P
synnefoula, η σκέψη πως "δεν μπορεί, δεν είναι τρελή.. για να φέρεται έτσι σίγουρα εφταιξα" είναι δεδομένη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠες λοιπόν βρε χριστιανή τί ήταν αυτό. Πές το!!
Δέσποινα όπως λεν... "έχει συμβεί και στις καλύτερες οικογένειες" :)
ΑπάντησηΔιαγραφήMeropi, έχω γράψει κατά καιρούς και για την άλλη κολλητή. Δεν ξέρω τί θυμάσαι εσύ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν όμως έχουν περάσει τόσα χρόνια είναι πια σχεδόν ακατόρθωτο να κάνει κάποιος το πρώτο βήμα.
Τό'χω σκεφτεί χιλιάδες φορές κι άλλες τόσες έχω σταματήσει.
Λυπάμαι....αλλά σκέψου θετικά...ότι έχεις αναμνήσεις να θυμάσαι...εγώ έχασα τον μπαμπά μου σε ηλικία ενός έτους.Δεν έχω να θυμάμαι τίποτα από κείνον...πίστεψέ με είναι χειρότερο...
ΑπάντησηΔιαγραφήNandia,η απώλεια του γονιού δεν συγκρίνεται με τίποτα. Δεν χωρά καμμιά αμφιβολία..
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέρασα να πω μια καλησπέρα κι είδα μια τέτοια εγγραφή..
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου 'ρχεται να σου πω την γνωστή ατάκα "Ποτέ δεν είναι αργά.." .. αλλά εσύ ξέρεις καλύτερα...
Χίλιες φορές το σκέφτηκες.. και χίλιες το σταμάτησες...
Σκέψου το κι αλλιώς: την επόμενη φορά που θα 'το σταματήσεις' να θυμάσαι, πως σίγουρα θα υπάρξει κάποια επόμενη που θα το ξανασκεφτείς.........
εισαι πολυ ευαισθητη και με συγκινησες παραπολυ...εχω ερθει στη θεση σου παλια αλλα να ξες οτι εισαι τυχερη που το ζησες!!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλως σε βρηκα !!
εχω χασει προσφατα τον ατερα μου...ο πονος ειναι αφορητος...κι οσο ξες οτι δεν θα τον ξαναδεις....
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήοτιδήποτε είναι γεμάτο από αγάπη και συναισθημα δεν τελειωνει ποτέ. Μπορεί να κάνει ένα ''διάλειμμα'' αλλά δεν τελειώνει όσα χρόνια και να περάσουν. 'Οταν καταλαγιάσει ο θυμός και μπεί πίσω το εγώ μας τότε όλλα διορθώνονται. Το έζησα. Οχι με φίλη ούτε με σχέση. Το ξεπεράσαμε και προσπαθούμε ακόμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποιος πρέπει να κάνει το πρώτο βήμα για πολλές φορές. Μπορεί κάπου αλλού να γράφει και να αισθάνεται εκείνη τα ίδια για εσένα. Ποτε δεν ξέρεις. Δεν είναι κρίμα να ζεις με το ''Αν έκανα το πρώτο βήμα; Το δεύτερο; Μήπως θα άλλαζε κάτι;'' Ευτυχώς εγώ το έκανα και δεν το μετάνιωσα ποτέ.
Φιλιά.
Smaragdoula, δεν είμαι σίγουρη πως εκείνη θέλει, γι'αυτό και διστάζω. Η όλη στάση της μόνο άρνηση για επανασύνδεση δηλώνει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚόκκινο φουστάνι, καλωσόρισες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαρίνα, δεν λέω... έχεις δίκιο, όμως αυτό που εισπράττω είναι άρνηση για οποιαδήποτε επανασύνδεση εκ μέρους της....
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι εγώ το ίδιο εισέπρατα. Αξίζει όμως. Όχι απαραίτητα για επανασύνδεση αλλά να μάθεις τι κάνει. Καθαρά ανθρώπινα. Τι θα κάνει? Θα σε πετάξει έξω από το σπίτι μετά από 10 χρόνια? Σκέψου και το εδεχόμενο να μην έχεις κάνει κάτι εσ,ύ αλλά εκείνη και για αύτο να μην ''ησουν έτοιμη να ακούσεις''. Κάνε το βήμα. Πρέπει.Ποτέ δεν ξέρεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοσο παραλογο ακουγεται αυτο το "δεν εισαι ετοιμη να ακουσεις"
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχόμαστε μέσα απο την ψυχή μας να είσαι καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΝ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΤΡΙΤΗ ΚΑΙ ΠΕΡΝΑΩ ΚΑΠΩΣ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΑ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΗΣΥΧΑ Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ.ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ.ΜΠΟΡΕΙ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΑΞΕΙ ΑΡΚΕΤΑ ΑΛΛΑ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙΣ ΑΦΟΥ ΣΟΥ ΛΕΙΠΕΙ.ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΤΕ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ.
ΑπάντησηΔιαγραφή