Είναι ένα μειλ που έγραψα για στείλω στην Εύη και που τελευταία στιγμή αποφάσισα να το δημοσιεύσω..
Καλημέρα!
Συνήθως δεν είμαι εύκολη στο να γράψω, ξέρεις πως ούτε σχόλιο δεν αφήνω στο μπλογκ, παρ'όλο που ΠΑΝΤΑ θα σε διαβάσω.
Αυτή τη στιγμή όμως θέλω να σου πω δυο πράγματα κι εσύ - απο κει και πέρα - να πράξεις κατά πως αγαπάς!
Όσοι γράφουμε σε μπλογκ ξέρουμε πως ο τρίτος που διαβάζει βλέπει μόνο την ωραιοποιημένη πλευρά μας, αυτήν που εμείς του επιτρέπουμε να δει.
Κι αυτό γιατί οι περισσότεροι δεν θέλουμε να "μιζεριάζουμε" μέσα απ'το μπλογκ.
Κι όταν λέμε κάποια απ'τα προβλήματά μας, τους ρίχνουμε λίγη χρυσόσκονη μόνο και μόνο για να σπάσει την πολύ μαυρίλα।
Έτσι όσοι σε διαβάζουμε, ζούμε το ... παραμύθι.
Την όμορφη ζωή σου, με τους πολλούς και καλούς φίλους, τον αγαπημένο σύντροφο, τον λατρεμένο γιό, τα συχνά ταξίδια εντός και εκτός Ελλάδας, τις εξόδους σου, αλλά και τις στιγμές που θα μείνεις χουζουρεύοντας στο όμορφο σπιτικό σου.
Και ζηλεύουμε...
Ναι ζηλεύουμε, γιατί εκείνη τη στιγμή δεν κάθεσαι να σκεφτείς πως η ζωή δεν μπορεί να είναι μόνο ροζ.
Όταν έχω τα χιλιάδες προβλήματα και διαβάσω την καθημερινότητά σου σκέφτομαι "γαμώτο! στο πηγάδι κατούρησα;"
Πίστεψέ με σ'αγαπάω χωρίς να σε έχω γνωρίσει.
Από τότε που άπλωσες το χέρι σου (κι ας μην τόλμησα να το πάρω σκεφτόμενη πως δεν είμαι άξια να γίνω φίλη σου) κι έστειλες το κινητό σου (ακόμα τό'χω αποθηκευμένο) κι όταν πάλι ενδιαφέρθηκες να δώσεις το βιογραφικό μου για να βρω δουλειά.
Δεν ξεχνάω!
Κι αυτό που πολύ απλά θέλω να σου πω είναι πως επειδή βρέθηκε κάποιος/α και χρησιμοποιώντας εύσχημα λόγια κατάφερε να σε πονέσει, δεν σημαίνει πως πρέπει να του κάνεις το χατήρι!
Η Εύη που εγώ και όλοι φαντάζομαι έχουμε γνωρίσει μέσα απ'τα γραπτά της, είναι αγωνίστρια.
Δεν σε θέλουμε σιωπηλή αναγνώστρια.
Σε θέλουμε στις επάλξεις του blogging, να μας χαρίζεις απλόχερα το ροζ της καθημερινότητάς σου και να..... σκάμε από ζήλεια!
Περιμένω λοιπόν..
τα φιλιά και την αγάπη μου!
Καλημέρα!
Συνήθως δεν είμαι εύκολη στο να γράψω, ξέρεις πως ούτε σχόλιο δεν αφήνω στο μπλογκ, παρ'όλο που ΠΑΝΤΑ θα σε διαβάσω.
Αυτή τη στιγμή όμως θέλω να σου πω δυο πράγματα κι εσύ - απο κει και πέρα - να πράξεις κατά πως αγαπάς!
Όσοι γράφουμε σε μπλογκ ξέρουμε πως ο τρίτος που διαβάζει βλέπει μόνο την ωραιοποιημένη πλευρά μας, αυτήν που εμείς του επιτρέπουμε να δει.
Κι αυτό γιατί οι περισσότεροι δεν θέλουμε να "μιζεριάζουμε" μέσα απ'το μπλογκ.
Κι όταν λέμε κάποια απ'τα προβλήματά μας, τους ρίχνουμε λίγη χρυσόσκονη μόνο και μόνο για να σπάσει την πολύ μαυρίλα।
Έτσι όσοι σε διαβάζουμε, ζούμε το ... παραμύθι.
Την όμορφη ζωή σου, με τους πολλούς και καλούς φίλους, τον αγαπημένο σύντροφο, τον λατρεμένο γιό, τα συχνά ταξίδια εντός και εκτός Ελλάδας, τις εξόδους σου, αλλά και τις στιγμές που θα μείνεις χουζουρεύοντας στο όμορφο σπιτικό σου.
Και ζηλεύουμε...
Ναι ζηλεύουμε, γιατί εκείνη τη στιγμή δεν κάθεσαι να σκεφτείς πως η ζωή δεν μπορεί να είναι μόνο ροζ.
Όταν έχω τα χιλιάδες προβλήματα και διαβάσω την καθημερινότητά σου σκέφτομαι "γαμώτο! στο πηγάδι κατούρησα;"
Πίστεψέ με σ'αγαπάω χωρίς να σε έχω γνωρίσει.
Από τότε που άπλωσες το χέρι σου (κι ας μην τόλμησα να το πάρω σκεφτόμενη πως δεν είμαι άξια να γίνω φίλη σου) κι έστειλες το κινητό σου (ακόμα τό'χω αποθηκευμένο) κι όταν πάλι ενδιαφέρθηκες να δώσεις το βιογραφικό μου για να βρω δουλειά.
Δεν ξεχνάω!
Κι αυτό που πολύ απλά θέλω να σου πω είναι πως επειδή βρέθηκε κάποιος/α και χρησιμοποιώντας εύσχημα λόγια κατάφερε να σε πονέσει, δεν σημαίνει πως πρέπει να του κάνεις το χατήρι!
Η Εύη που εγώ και όλοι φαντάζομαι έχουμε γνωρίσει μέσα απ'τα γραπτά της, είναι αγωνίστρια.
Δεν σε θέλουμε σιωπηλή αναγνώστρια.
Σε θέλουμε στις επάλξεις του blogging, να μας χαρίζεις απλόχερα το ροζ της καθημερινότητάς σου και να..... σκάμε από ζήλεια!
Περιμένω λοιπόν..
τα φιλιά και την αγάπη μου!
Τι να πω τώρα? Μόνο πως σ' ευχαριστώ πολύ πολύ για αυτό που έγραψες, και πως για κάτι τέτοια μελάκια νοιώθω πως όντως αξιζει τον κόπο το blogging και τα κάποια άσχημα που έζησα μέσα από αυτό... Φιλιά πολλά και καλημέρα....:-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑξίζει για πολύ περισσότερα να είσαι σίγουρη, σε περιμένουμε λοιπόν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι αλήθειες περιέχει αυτή σου η ανάρτηση Τζίνα μου! Ότι στα μπλογκ μας αφήνουμε να διαρρεύσει μια ωραιοποιημένη πλευρά μας. Καμιά φορά πίσω από ένα χαζοχαρούμενο ποστ κρύβονται πολλά προβλήματα που δεν βλέπουν το φως....
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν την ξέρω την Εύη, αλλά είναι τυχερή που έχει μια τέτοια αναγνώστρια σαν κι εσένα.
Είναι λογικό Μερόπη, να μην αφήνεις να βγεί στο φως όλη η μαυρίλα σου! Ο κάθε άνθρωπος θέλει να σκέφτονται γι'αυτόν τα καλύτερα. (κι εγώ είμαι τυχερή.. πάρα πολύ τυχερή που έχω όλους εσάς... εσένα!)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν γνωρίζω για την περίπτωση της κοπέλας που αναφέρεσαι αλλά γνωρίζω πολύ καλά από κομπλεξικούς που έχουν χτυπήσει άπειρες φορές και τη δική μου πόρτα. Ότι και να γράψεις ο κομπλεξικός θα το δει λάθος. Γράφεις πόσο καλά περνάς, είσαι ψεύτης-φιγουρατζής. Γράφεις πόσο άσχημα περνάς είσαι ψεύτης-κλάψας.Δεν γράφεις τίποτα είσαι ψεύτης γιατι το κάνεις για να σε παρακαλέσουν να γυρίσεις ή γιατι δεν έχεις ζωή-παιδί-σκυλί-Bacardi!
ΑπάντησηΔιαγραφήΆμα ο άλλος είναι πειραγμένος όλα πειραγμένα θα τα δει. Αντί να στενοχωριέστε διασκεδάστε το!
Πόσο δίκιο έχεις Κίρκη!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ'εκτίμησα!Γιαυτά που γράφεις και με τον τρόπο που τα γράφεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκτίμησα και την απάντηση της Fevis:)
Θέλω να σου πω ότι πολλές κατουρήσαμε σε πηγάδι αλλά δεν έγινε και τίποτα ε?έχει και το πηγάδι την δική του φιλοσοφία...
Νάσαι καλά,καλή σου μέρα:)
Kαλωσόρισες στο "σπιτικό" μου dromaki :)
ΑπάντησηΔιαγραφή