Σ'αρέσει το... χαϊδάρι;

Το μικρό αστροπελέκι είναι απρόσμενο.
Χτυπά εκεί που δεν το περιμένεις.
Στο ξεκούδουνο.
Μεσημέρι στο τραπέζι πριν μερικές μέρες.
Έχουμε κουβεντιάσει τα καθημερινά "πώς τα πήγαν στο σχολείο", "αν έγινε τίποτα ενδιαφέρον", "αν τους είπε κάτι ο δάσκαλος" κλπ, κλπ.
Συνεχίζουμε το φαγητό σχετικά αμίλητοι όταν....
-μαμά σ'αρέσει το χαϊδάρι;
Το πηρούνι μένει μετέωρο μπροστά απ'το ανοιχτό μου στόμα.
Σκέφτομαι πως αποκλείεται να ρωτά για τον γνωστό Δήμο, άλλωστε δεν είχαμε ανάλογη κουβέντα.
-αν μ'αρέσει τι;
-το χαϊδάρι
-τί είναι αυτό; (προσπαθώ να καταλάβω)..
-φαγητό
-μάλλον κάτι άλλο θες να πεις τότε
Γυρίζει στο πιάτο του "συννεφιασμένος".
-ναι.... άστο.....
Τον λυπάμαι και προσπαθώ να τον βοηθήσω.
-με τί μοιάζει;
Και πριν μου απαντήσει ο μικρός, το μεγάλο αστροπελέκι αναφωνεί περήφανα
-χαβιάρι θέλει να πει ε;...
-ναιιιιιιιιιιι
Ο όμοιος .. τον όμοιο τον καταλαβαίνει.
Άκου....χαϊδάρι!!!!!!!!!!!