Άτιμε Μάρτη..

Kαι να πεις πως δεν τό'λεγα;..
Τό'λεγα.
Δεν μ'αρέσει ο Μάρτης, με φοβίζει.
Τον έχω συνδυάσει με τον χαμό της μαμάς μου και διάφορα ατυχήματα, κλοπές κι άλλες αναποδιές που γίνονταν (τυχαίο;) πάντα Μάρτη μήνα.
Με το που μπαίνει λοιπόν ο Μάρτης είμαι σ'επιφυλακή.
Αν τελειώσει δίχως κάποιο "ακσιντάντ" το θεωρώ μεγάλη τύχη.
Μπήκε λοιπόν και φέτος..
Την πρώτη του μήνα αντάλλαξα ευχές - ως είθισται - με γνωστούς, φίλους και συναδέλφους.
Κάποια στιγμή που εκμυστηρεύτηκα τους φόβους μου στις συναδέλφους μου αντέταξαν πως λέω χαζά γιατί κι ο Πρίγκηπάς μου Μάρτη γεννήθηκε...
Δε λέω..με αποστόμωσαν.
Εντάξει, τους είπα, μπορεί και νά'χετε δίκιο.
Και πέρασε η πρώτη, κι ήρθε η δεύτερη μέρα του μήνα.
Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι και πηγαίνουμε να διαλέξουμε πέτρες για να στρώσουμε το κομμάτι της αυλής όπου παρκάρουμε το αυτοκίνητο.
Στη συνέχεια σούπερ μάρκετ για τα ψώνια του σαββατοκύριακου και η μέρα περνά λίγο πολύ όπως όλα τα Σάββατα.
Πέφτουμε για ύπνο.
Στις 1,00 με ξυπνά ένας δυνατός πόνος στην πλάτη που ταυτόχρονα χτυπά και στο στήθος δημιουργώντας μου δύσπνοια.
Συναγερμός!
Πίνω ένα δυνατό παυσίπονο αλλά ο πόνος με διπλώνει στα δύο κι η ανάσα μου δυσκολεύει κι άλλο.
Ο άντρας μου παίρνει τηλέφωνο τις πρώτες βοήθειες της ιδιωτικής ασφάλειας που έχουμε.
Δε λέω, μπορεί να δίνουμε ένα σκασμό λεφτά αλλά για κάτι τέτοιες στιγμές χαλάλι!
Τον ακούω που δίνει στοιχεία και πληροφορίες.
Σε κάποιο σημείο που προφανώς του ζητήθηκε η ηλικία μου τον ακούω να βάζει ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΝΩ!
Παθαίνω εγκεφαλικό επί τόπου.
Του μουγκρίζω πως θα με πεθάνει πριν την ώρα μου  μ'αυτά που κάνει και τον απειλώ με διαζύγιο!
Σύντομα έρχεται το ασθενοφόρο.
Με σειρήνες κι όλες τις τσιριτσάντζουλες με πάνε στο νοσοκομείο.
Δεν πρόλαβα να μπω κι έπεσαν πάνω μου ένας παθολόγος κι ένας καρδιολόγος.
Και να οι εξετάσεις- και να τα καρδιογραφήματα- και να τα τρίπλεξ- και να οι εξετάσεις αίματος.
Πώς γίνεται στα επείγοντα των δημοσίων νοσοκομείων;
Ε, καμμία σχέση!
Και βγήκαν όλα καθαρά, όλα καλά, τίποτα ανησυχητικό.
Παθολόγος και καρδιολόγος συμφώνησαν πως ο πόνος δεν ήταν καρδιακός αλλά μυοσκελετικός.
Κάποιο κρύωμα ή ίσως ψύξη στην πλάτη μου τον δημιούργησε.
(και τό'λεγα στο γραφείο κλείστε το το ρημάδι το παράθυρο, μπάζει..)
Το ίδιο ασθενοφόρο που μας πήγε,  μας γύρισε κιόλας στις τεσσεράμιση τα ξημερώματα.
(αν ήμουν σε δημόσιο νοσοκομείο ακόμα θα περίμενα τη σειρά μου)...
Σήμερα λοιπόν που τα κουβεντιάζαμε με τον μεγάλο γιό μου λέει:
-έτοιμος ήμουν να τηλεφωνήσω στον μαντρά με τις πέτρες για το πάρκινγκ της αυλής και να του πω, ξέχνα το ίσωμα, σε ...... "κουρμπαριστό" γίνεται η πέτρα;.... σε βερσιόν τάφου;


.........................................................................................................