Μανάβισσα..Λουλουδού

Πριν  πέντε χρόνια, που πέρασα την πόρτα της εταιρείας στην οποία εργάζομαι για συνέντευξη, δεν φανταζόμουν ποτέ την εξέλιξη που θα είχα στο θέμα ωραρίου.
(και την εξέλιξη του μισθού που πήρε την κατιούσα δεν φανταζόμουν, αλλά αυτή είναι άλλη πικρή ιστορία και δεν θα την πω τώρα γιατί θα σας στείλω αδιάβαστους και δεν είναι στις προθέσεις μου).
Τότε λοιπόν, μου είχαν εξηγήσει πως οι βάρδιες ήταν τρεις:  07:00 - 15:00, 08:00 -16:00 και 10:00 -18:00 και πήγαιναν εκ περιτροπής και στις τέσσερις εργαζόμενες του γραφείου.
Η δουλειά ναι μεν ήταν πενθήμερη αλλά δουλεύαμε και  Σάββατα, που σημαίνει πως παίρναμε μεσοβδόμαδο ρεπό.
Μια χαρά μου φάνηκαν όλα και δε με χάλαγαν  και καθόλου μάλιστα.
Ίσα ίσα που με βόλευε καθώς μπορούσα να κάνω δουλειές που δεν γίνονταν Σάββατο όπως πχ. να πάω στο σχολείο των παιδιών για ενημέρωση, σε μια τράπεζα ή ακόμα ακόμα και κάποια δημόσια υπηρεσία.
Τά'παμε λοιπόν, τα συμφωνήσαμε, μου έδειξαν  το γραφείο μου, στρώθηκα, τακτοποιήθηκα κι έπιασα δουλειά.
Για ένα δυό χρόνια τα πράγματα κύλησαν σ'αυτούς τους ρυθμούς και χαχαχά και χουχουχού!
Μετά από δύο χρόνια σχεδόν,  μάθαμε πως δημιουργείται ένα καινούργιο τμήμα (η εταιρεία είναι προμηθευτική τροφίμων) το τμήμα της μαναβικής.
Για να πω την αμαρτία μου δεν πήγε ο νους μου στο κακό.
(τελικά αυτό που ποτέ δεν υποψιάζομαι και πάω όπου με πάνε θα πρέπει να το κοιτάξω..)
Οι παραλαβές όμως της μαναβικής θα ξεκινούσαν νωρίτερα καθώς η λαχαναγορά και οι μανάβηδες τό'χουν το κουσούρι, λέει, να ξεκινούν αχάραγα.
Ξανά υπεράνω εγώ και  δεν έδωσα σημασία.
Πέντε μήνες μετά από τη σύσταση του νέου τμήματος μου πρότειναν να το αναλάβω.
Το ωράριο ήταν 05:00-13:00
Bάρβαρο θα μου πείτε.
Δεν βαριέσαι, είπα εγώ η τρελλή.
Έτσι κι αλλιώς το πρωϊνό ξύπνημα δεν ήταν ποτέ πρόβλημα για μένα κι απ'την άλλη σκέφτηκα, θα γυρίζω  νωρίς στο σπίτι και θα τρώμε μαζί με τα παιδιά για μεσημέρι, θα έχω όλη τη μέρα μπροστά μου, που λέει ο λόγος.
Και είπα το ναι.
Και ανέλαβα το τμήμα της μαναβικής.
Κι έγινα μια μανάβισσα κι εγώ.
Και συνήθισα να φεύγω νύχτα για τη δουλειά.
Και συνήθισα να τιμολογώ ντομάτες, κολοκυθάκια, πατάτες και κρεμμύδια.
Και να ανεβοκατεβαίνει η τιμή στο σέσκουλο σαν το ντάου τζόουνς ένα πράμα!
Η τιμή του χρυσού και η τιμή του πράσσου ένα και το αυτό!
Κι όλα καλά και χαχαχά και χουχουχού!
Και πέρασαν σχεδόν δυό χρόνια έτσι.
Μέχρι δυο μήνες πριν.
Που αποφασίστηκε η αποθήκη να μη δουλεύει πια Σάββατα.
Έτσι λοιπόν οι παραδόσεις του Σαββάτου προστέθηκαν στις υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας, που σημαίνει πως αυτές αυξήθηκαν και πλήθυναν για την κάθε μέρα χωριστά κι εκεί άρχισαν να σβήνουν τα χαχαχά και τα χουχουχού μαζί.
Και φυσικά για να προλάβουμε και να μη φτάνουν οι οδηγοί να παραδίδουν στις 10 το βράδυ έπρεπε το ξεκίνημα να γίνεται ακόμα νωρίτερα.
Που σημαίνει πως δυό φορές την εβδομάδα πάω στις 03:00, ναι, ναι.. καλά διαβάσατε στις 03:00.. μία στις 04:00 και δύο φορές στις 05:00.
Kαι τώρα πια έχει παγώσει το γέλιο στα χείλη μου.
Κι έχω και τον γιό να μου λέει "έλα μαμά, παραδέξου το, λουλουδού στα μπουζούκια δουλεύεις  και δεν μας το λες γιατί ντρέπεσαι"......