Υπάρχει μια μικρή αόρατη διαχωριστική γραμμή .
Που απ'τη μια στιγμή στην άλλη (κυριολεκτικά) το μικρό αγοράκι, το μωρό σου, γίνεται νεαρός άντρας.
Κι αυτό - μερικές φορές - συμβαίνει μέσα σε ένα βράδυ.
Κοιμάσαι αποβραδίς μαλώνοντας με ένα μικρό παιδί και την άλλη μέρα αντικρύζεις ένα νεαρό.
Βέβαια υπάρχουν διάφορες ενδείξεις που σε προετοιμάζουν, όπως το σκούρο χνούδι στο πάνω χείλος, το "κακάρισμα" στη φωνή, τα παχάκια που μετατρέπονται σε ψιλόλιγνη φιγούρα, οι έντονες αντιδράσεις και ο αναίτιος θυμός.
Πράγματα που σε ειδοποιούν αλλά που εσύ αρνιέσαι να παραδεχτείς.
Και υψώνεις την φωνή και απειλείς λεκτικά το μικρό αγόρι "μη μου μιλάς εμένα έτσι μη σού'ρθει καμμιά ανάποδη!" ..
Όχι πως σήκωσες ποτέ χέρι, αλλά να, αυτές οι έντονες αντιδράσεις σε φοβίζουν και σε πανικοβάλλουν και δεν ξέρεις πώς να τις αντιμετωπίσεις!
Μέχρι την στιγμή που θα γίνεις το τρίτο μάτι.
Μέχρι την ώρα που θα ακούσεις τον πατέρα να αντιμετωπίζει τον γιο με τον ίδιο τρόπο.
Μόνο που αυτή τη φορά δεν εμπλέκεσαι στο παιχνίδι.
Είσαι απ' έξω και παρακολουθείς.
Κι αυθόρμητα του ψιθυρίζεις αυτό που βλέπεις, "μίλα του όμορφα, δεν είναι πια μωρό είναι ένας νεαρός".
Και τρομάζεις με αυτό που είπες.
Γιατί είναι αυτό που αρνείσαι ή δεν μπορείς να δεις τόσο καιρό.
Που απ'τη μια στιγμή στην άλλη (κυριολεκτικά) το μικρό αγοράκι, το μωρό σου, γίνεται νεαρός άντρας.
Κι αυτό - μερικές φορές - συμβαίνει μέσα σε ένα βράδυ.
Κοιμάσαι αποβραδίς μαλώνοντας με ένα μικρό παιδί και την άλλη μέρα αντικρύζεις ένα νεαρό.
Βέβαια υπάρχουν διάφορες ενδείξεις που σε προετοιμάζουν, όπως το σκούρο χνούδι στο πάνω χείλος, το "κακάρισμα" στη φωνή, τα παχάκια που μετατρέπονται σε ψιλόλιγνη φιγούρα, οι έντονες αντιδράσεις και ο αναίτιος θυμός.
Πράγματα που σε ειδοποιούν αλλά που εσύ αρνιέσαι να παραδεχτείς.
Και υψώνεις την φωνή και απειλείς λεκτικά το μικρό αγόρι "μη μου μιλάς εμένα έτσι μη σού'ρθει καμμιά ανάποδη!" ..
Όχι πως σήκωσες ποτέ χέρι, αλλά να, αυτές οι έντονες αντιδράσεις σε φοβίζουν και σε πανικοβάλλουν και δεν ξέρεις πώς να τις αντιμετωπίσεις!
Μέχρι την στιγμή που θα γίνεις το τρίτο μάτι.
Μέχρι την ώρα που θα ακούσεις τον πατέρα να αντιμετωπίζει τον γιο με τον ίδιο τρόπο.
Μόνο που αυτή τη φορά δεν εμπλέκεσαι στο παιχνίδι.
Είσαι απ' έξω και παρακολουθείς.
Κι αυθόρμητα του ψιθυρίζεις αυτό που βλέπεις, "μίλα του όμορφα, δεν είναι πια μωρό είναι ένας νεαρός".
Και τρομάζεις με αυτό που είπες.
Γιατί είναι αυτό που αρνείσαι ή δεν μπορείς να δεις τόσο καιρό.
xmmm και φαντάσου ότι τα γράφεις εσύ που το χεις ξαναδεί το έργο πολλάκις!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαταλαβαίνει ποτέ η μάνα ότι μεγαλώσαμε? ''μια εφηβεία επιεικής που γίνεται (οσονουπω) σαράντα'' και ακόμα με κυνηγάει αν πήρα τις βιταμίνες μου, αν έκανα τις εξετάσεις μου, αν αν αν....τα ίδια θα κάνω και εγώ το ξέρω!
Βλέπεις οι μεγάλοι με τους μικρούς έχουν μια εικοσαετία διαφορά, που σημαίνει πως έχεις ξεχάσει και το κάθε τι είναι σα να το αντιμετωπίζεις πρώτη φορά... !!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε σοκάρει σχεδόν η εφηβεία, το μπόι που τείνει να με ξεπεράσει, το σώμα που αλλάζει, η γλώσσα που ενηλικιώνεται, είναι τόσο πρόσφατη στο μυαλό και τη θύμησή μου η στιγμή που έμπαινα στο μαιευτήριο...... Πότε μεγάλωσε, πότε μεγάλωσα......
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι από την άλλη, όπως κι η Talibanoula.... παραμένω αιώνια έφηβη στα γονικά μάτια! ("Είναι καλοί άνθρωποι αυτοί που κάνεις παρέα;", "Μην αργήσεις να γυρίσεις, η νύχτα είναι επικίνδυνη!", "Βάλε κάτι πάνω σου, θα κρυώσεις!" !!!!!!!)
Φιλάκια, Τζίνα μου! :))
Ο κύκλος της ζωής :-)
Διαγραφήακριβώς ετσι!!!!!!!!!! όπως τα λές.... κοιμούνται μωρά και ξυπνάνε έφηβοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι χαίρομαι τις κουβέντες που κάνει με τον πατέρα του, ΄΄αντρίκιες΄΄ ....εσύ τι ανακατεύεσαι;;; τι ξέρεις από αυτά;;;;
και χαίρομαι που όταν τον συμβάζω να τον φιλήσω στο μάγουλο το φουσκώνει όπως έκανε μικρός.
να τους χαίρεσαι τους λεβέντες σου.
φιλιά
Nά' ναι καλά, νά'μαστε καλά να μεγαλώνουμε παρέα με υγεία :-)
ΔιαγραφήΠόσο την τρέμω αυτή τη στιγμή !!! Εγώ τώρα περνώ στο προ-στάδιό της που βλέπω το ... μωρό μου να γίνεται μικρό αγόρι (μόλις πετάξαμε τις πάνες, το τελευταίο προπύργιο της μωρουδίλας και δεν θα έχω πλέον τίποτα "μωρουδιακό" στο σπίτι - κλαψ, σνιφ !) και περνάω ανάλογη τρομάρα με σένα !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧθες είχα αγκαλιά μου τον Πάρι (7 χρονών κι οι αγκαλιές έχουν αρχίσει ήδη να απειλούνται με εξαφάνιση) και μου λέει "Μαμά, δεν θα ήταν τέλεια να μπορούσα να γίνω 1000 χρονών ;;;" και του απάντησα "Καρδούλα μου, εγώ θα ήθελα να μείνεις για πάντα 7 !!!" Με κοίταξε με βλέμμα αυστηρό και μου είπε "Μη λες βλακείες, μαμά !"
Ε, ρε τι τραβάμε κι εμείς οι μάνες !!!
Άλλο στάδιο εκείνο πάλι, το ίδιο σοκαριστικό. Όταν τον πήγα στην πρώτη τάξη κρατώντας τον απ' το χεράκι και μου το άφησε για να τρέξει να γίνει ένα με τα υπόλοιπα παιδιά έπαθα σοκ!
ΔιαγραφήΟυφ!!
Εγώ έπαθα ένα σοκ βλέποντας το γιο γνωστής...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤον ήξερα από νήπιο και ξαφνικά έγινε αντράκι!
Δεν ήξερα πως να του μιλήσω στην αρχή.
Μετά γίναμε φιλαράκια.
Φιλάκι:)
Μα είδες τα σκασμένα για πότε ξεπετάγονται;...
ΔιαγραφήΟύτε που το παίρνεις είδηση!
Φιλιά :-)
Είμαι από αυτούς που τις περισσότερες φορές εύχομαι τα παιδιά να μένανε για πάντα στην ηλικία των 5 με 7 χρονών. Αθώα, αγαπησιάρικα όλο αγκαλιές, γεμάτα ερωτήσεις και ενθουσιασμό για τον άγνωστο κόσμο, ευτυχισμένα με ένα παγωτό ή μια μπάλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν γίνεται όμως, θα συνεχίσουν να μεγαλώνουν, δεν μας κάνουν τη χάρη. Το σύνδρομο του αποχωρισμού είναι πιο σκληρό μερικές φορές για τους ίδιους τους γονείς.
Φιλιά
Έτσι είναι... τα παιδιά βιάζονται να μεγαλώσουν και οι γονείς ούτε που παίρνουν χαμπάρι για πότε περνούν τα χρόνια.....
Διαγραφήμεγαλωσαν και αυτα και εγιναν αντρακια!!!εχει την ομορφια του και αυτο βεβαια αν και με τρομαζει η εφηβεια...χαχα
ΑπάντησηΔιαγραφήYπάρχει κανείς που να μην τον τρομάζει η εφηβεία;....:-p
ΔιαγραφήΗ πρώτη αντίδραση διαβάζοντάς το ήταν: χμ... αμέσως μετά αναστέναξα: αααχ... και διαβάζοντας και τα σχόλια άρχισα τα: πω, πω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣήμερα ο δικός μου ήταν μέσα στα νεύρα (7 χρονών σκατό) και νόμιζα ότι έβλεπα σκηνές από το μέλλον...
Καλές μου μαμάδες, μη με τρομάζετε...
Kαλύτερα να είσαι προετοιμασμένη γιατί στην εφηβεία γίνονται αγνώριστα!
ΔιαγραφήΈτσι δεν θα πιαστείς στον ύπνο, για το καλό σου :-))
ώστε έτσι ξαφνικά έρχεται αυτή η στιγμή, ε;
ΑπάντησηΔιαγραφήγιατί ο δικός μου στα 9,5 τώρα, φαίνεται πιο κοντά στα 5 ώρες-ώρες παρά στην εφηβεία...
Είδες τί πονηρά είναι;. έτσι μας παραπλανούν και ξαφνικά μπαμ και κάτω...
ΔιαγραφήΠάρε νά' χεις και να ψάχνεις από πού σού' ρθε :-pp
ααααχχχ το ξέρω θα έρθει και για μένα αυτή η μέρα....Αλλά τουλάχιστον αργεί ακόμα και μπορώ να τον ζουλάω όποτε θέλω..χαχα!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπόλαυσέ τον λοιπόν τώρα γιατί αργότερα όταν θα πλησιάζεις να τον φιλήσεις θα σου λέει "πας καλά μαμά; μας βλέπουν... " :-p
ΔιαγραφήΚαλησπέρα! Εντελώς συμπτωματικά απόψε είχα αυτή την κουβέντα με φίλη που το παιδί της πάει δημοτικό και ήδη έχει αρχίσει να.. φλερτάρει κοριτσάκια (με άχαρο τρόπο εννοείται) και καταλαβαίνει ότι σιγά σιγά θα φύγει από την αγκαλιά της! Αν τα αποδεχόμαστε όλα τη σωστή στιγμή νομίζω πως θα είμαστε οκ! Καλό βράδυ!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστά, είναι η φυσιολογική εξέλιξη πώς να το κάνουμε;..
ΔιαγραφήΦιλιά :-)
Τζινάκι μου υπέροχο θέμα ανάρτησες για μας τις αγορομαμάδες..είναι στιμες απίστευτες να τους βλέπεις να γίνονται ξαφνικά άντρες..εγώ αυτό που προσπάθησα είναι να πατάνε γερά στα πόδια τους και να γίνουν αντρες που να βασιστείς επάνω τους,να παίρνουν δικές τους πρωτοβουλίες κι όταν καμμιά φορά είχαν τα νευράκια τους στην εφηβεία,έκανα ότι δεν καταλάβαινα!!πάντως είμαι πολυ περήφανη που μεγάλωσα δυό αγόρια και απολάμβανα την κάθε στιγμή τους και με τις ευαισθησίες τους και με τους τσαμπουκάδες τους..έτσι είναι η ελληνίδα μάνα!!φιλάκια άπειρα!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι πολύ σημαντικό να καλλιεργούμε την ευαισθησία στα αγόρια μας, σιχαίνομαι να ακούω "μην κλαις, εσύ είσαι άντρας και οι άντρες δεν κλαίνε", έξαλλη γίνομαι....
Διαγραφή