Ο Εφιάλτης Τελείωσε

Η εβδομάδα της άδειάς μου πέρασε αργά και βασανιστικά.
Με καθημερινές επισκέψεις σε διαγνωστικά κέντρα και μια σειρά εξετάσεων απλών και πιο σύνθετων οι οποίες ευελπιστούσα να μας λύσουν το μυστήριο των χτυπημάτων του αδελφού μου.
Πήραμε την τελευταία απάντηση εξέτασης την προηγούμενη Πέμπτη και ήδη είχα κλείσει ραντεβού σε γιατρό την Δευτέρα το απόγευμα να δει τις απαντήσεις και να φωτίσει το μυστήριο.
Δεν προλάβαμε.
Σάββατο βράδυ είμαι ξαπλωμένη και διαβάζω το βιβλίο μου, ο Χρήστος απολαμβάνει τη δροσιά στην βεράντα, τα παιδιά έχουν κατέβει με φίλους τους στην παραλία.
Το κουδούνι της πόρτας χτυπά συνεχόμενα και μας κάνει να πεταχτούμε έντρομοι.
Η φωνή του γείτονα  "τρέξτε ο Α. έχει πέσει εδώ πιο κάτω κι έχει χτυπήσει", μας κάνει να βγούμε στον δρόμο πανικόβλητοι.
Αντικρύζω τον αδελφό μου με αίματα στο πρόσωπο, να μη μπορεί να σταθεί όρθιος και να βρίσκεται σε σύγχυση.
Με πιάνει τρόμος.
 Κάθε προσπάθειά μου να τον ηρεμήσω έπεφτε στο κενό.
Συγκεντρωμένοι γείτονες προσπαθούν να με καθησυχάσουν.
Το ασθενοφόρο είχε ήδη ειδοποιηθεί κι έφτασε σχετικά γρήγορα.
Παίρνουμε μαζί όλες τις απαντήσεις των εξετάσεων και τον συνοδεύουμε στο νοσοκομείο.
Καινούργιες εξετάσεις ακολουθούν οι οποίες βγαίνουν καθαρές.
Όπως ακριβώς κι αυτές που είχαμε ήδη στα χέρια μας.
Το μυστήριο παραμένει,.
Τί προκαλεί τα πεσίματά του;
Πώς πέφτει και χτυπά τόσο άσχημα στο πρόσωπο;
Γιατί δεν θυμάται;.
Έχει φτάσει δύο τα ξημερώματα της Κυριακής κι ενώ ο Χρήστος περιμένει να δει ο γιατρός του νοσοκομείου την απάντηση της αξονικής που του έκαναν και μετά απ' αυτό να φύγουμε ουσιαστικά άπραγοι κι ενώ είμαι δίπλα στο φορείο που είναι ξαπλωμένος στον διάδρομο, τον ακούω να λέει "ωχ, ωχ το χέρι μου".
Γυρίζω και βλέπω το χέρι να κάμπτεται προς την εξωτερική μεριά του σώματος, το πρόσωπό του να έχει ασπρίσει, τα μάτια να έχουν κλείσει ερμητικά, το στόμα να έχει σφίξει και το σώμα να κυριεύεται από σπασμούς.
Αυτό που υποψιαζόμουν όλον αυτό τον καιρό γινόταν μπρος τα μάτια μου.
Η φωνή μου τρόμαξε κι εμένα την ίδια "ένα γιατρό, γρήγορα ένα γιατρό".
Θυμάμαι κάποιους που έτρεξαν και το φορείο να μπαίνει με ταχύτητα, για δεύτερη φορά,  στα επείγοντα.
Τον κόσμο που περίμενε απ' έξω και ζητούσε κάποια πληροφορία για τον δικό τους άνθρωπο και τον σεκιουριτά που τους απαντούσε "περιμένετε παρακαλώ, έχουν ένα βαρύ περιστατικό μέσα" κι εγώ εκεί δίπλα να ακούω χωρίς να νιώθω, λες και είχα αδειάσει από κάθε ίχνος ζωής.
Η πόρτα του εξεταστηρίου ανοίγει, με φωνάζουν μέσα, μου λένε πως με ζητά, ζητά επίμονα την αδελφή του.
Μπαίνω.
Οι γιατροί μαλώνουν μεταξύ τους ρίχνοντας ευθύνη ο ένας στον άλλον που ήταν έτοιμοι να μας διώξουν.
Βλέπω τον αδελφό μου στο φορείο να του έχουν δέσει στα κάγκελα χέρια και πόδια.
Με ρωτά πότε θα φύγουμε.
Προσπαθώ να τον καθησυχάσω.
Οι γιατροί με  ρωτούν αν είχε στο παρελθόν παρόμοιες κρίσεις, αν παίρνει άλλα φάρμακα, την γενική κατάσταση της υγείας του, αν πίνει, αν... αν.... αν....
Απαντώ χωρίς δύναμη, μηχανικά, ξέπνοα.
Το πρόσωπό του γεμάτο αγωνία με κοιτά σα να περιμένει να τον σώσω από όλο αυτό!
Η εικόνα του θολώνει καθώς τα μάτια μου γεμίζουν με δάκρυα.
Ο γιατρός με παίρνει παράμερα.
- ξέρετε, ο αδελφός σας παθαίνει κρίσεις επιληπτικές, πρέπει να τον κρατήσουμε μέσα λίγες μέρες για παρακολούθηση...
Κουνάω καταφατικά το κεφάλι χωρίς να μιλήσω.
Στον θάλαμο που μας ανεβάζουν αντιδρά πάλι και βάζει τις φωνές.
Θέλει να φύγουμε, προσπαθεί να σηκωθεί απ'το κρεβάτι και αρνείται να συνεργαστεί και να μείνει ακίνητος.
Τοποθετούνται κι εδώ κάγκελα και τα χέρια δένονται για να μπορέσουν να του βάλουν ορρό.

Ξεκινούν αμέσως την χορήγηση του φάρμακου που τον ηρεμεί και τον ρίχνει σε βαθύ και συνεχόμενο ύπνο.

Από την Δευτέρα, ξεκινάμε τις βάρδιες στο νοσοκομείο, δίπλα του.
Πηγαίνω στην δουλειά έχοντας το μυαλό μου σ' εκείνον κι αμέσως μετά το σχόλασμα τρέχω δίπλα του, για να αντικαταστήσω την κοπέλα που μένει κοντά του.
Την Τρίτη είναι καλύτερα και οι γιατροί επιτρέπουν να σηκωθεί  απ' το κρεβάτι και να κάτσει για λίγο σε μια καρέκλα.
Πρέπει να συνηθίσει τα χάπια που του δίνουν και τα οποία φέρνουν ζαλάδα και αστάθεια.
Έχει ηρεμήσει και συνεργάζεται.
Την Τετάρτη το πρωί μου τηλεφωνά χαρούμενος στην δουλειά  να μου πει πως ο γιατρός που πέρασε είπε πως θα φύγει σήμερα.
Μένω έκπληκτη.. νόμιζα... μου είχαν πει πως θα μέναμε μέχρι την Παρασκευή.
Πράγματι... παίρνει εξιτήριο.
Ο γιατρός με ενημέρωσε πως θα πρέπει ανελλιπώς και εφ' όρου ζωής να παίρνει τα χάπια του και πως όλα θα πάνε καλά.
 Οι κρίσεις ελέγχονται πλήρως με την φαρμακευτική αγωγή και συνήθως οι ασθενείς δεν παρουσιάζουν ξανά κάποιο επεισόδιο εκτός από ένα μικρό ποσοστό που μπορεί να παρουσιάσει μετά από κάποια χρόνια μια κρίση. 
Γυρίσαμε σπίτι ήσυχοι κι αισιόδοξοι πως όλα θα πάνε καλά.
Τον έβαλα στο μπάνιο, του έλουσα τα μαλλιά και τον έπλυνα σαν μωρό.
Δεν μίλησε, ακολουθούσε τις οδηγίες μου χωρίς αντίρρηση.
Τον κράτησα δυο μέρες εδώ μαζί μας, να τον βλέπω, να τον παρακολουθώ, να ησυχάσω πως συνήλθε.
Σήμερα ήρθε μαζί μας στα ψώνια και μου ζήτησε το απόγευμα να πάει μια βόλτα σε φίλους του που μένουν εκατό μέτρα απ' το σπίτι μας, είπα ναι.
Το βράδυ θα κοιμηθεί πια στο σπίτι του, δίπλα απ΄το δικό μας.
Ξέρω πως αυτήν την πρώτη νύχτα θα είμαι με την έννοια του, πως δεν θα κοιμηθώ απ' την ανησυχία, όμως πρέπει σιγά σιγά να μπούμε στους συνηθισμένους ρυθμούς μας.
 Ο εφιάλτης τελείωσε.
Όσο σοβαρό κι αν είναι κάτι, απαλαίνει όταν το γνωρίζεις και ελέγχεται.