Η Μετάβαση Των Αστροπελεκιών

Τούτο το καλοκαίρι συντελείται η απόλυτη μετάβαση των αστροπελεκιών από την παιδική ηλικία στην εφηβεία.
Η αρχή έγινε με το που έκλεισαν τα σχολεία και μου ζήτησαν την άδεια να πηγαίνουν για μπάνιο  με τους φίλους τους.
Η δικαιολογία έτοιμη... "εσύ θα γυρίζεις από την δουλειά κουρασμένη και θα θέλεις να ξεκουραστείς" .
Σκέφτεσαι πως δεν έχουν κι άδικο.
Όταν γυρνάς μετά από δέκα, δώδεκα, ακόμα και δεκατέσσερις ώρες δουλειάς το τελευταίο πράγμα που  ζητάς είναι να πας στη θάλασσα!
Aπό την άλλη έχω ένα (και μοναδικό προσόν) .......θυμάμαι.
Θυμάμαι στα χρόνια τους τί ήθελα, τί με ευχαριστούσε, τί ζητούσα .. και προσπαθώ μέσα σε πλαίσια και λογικά όρια να τους επιτρέπω πράγματα που θα τα κάνουν να έχουν όμορφες αναμνήσεις από την περίοδο της εφηβείας τους.
Άρχισαν λοιπόν να πηγαίνουν για μπάνιο μόνοι τους.
Οι γονείς ενός από τους φίλους τους έχουν ένα beach bar στην παραλία, εκεί λοιπόν έγινε το στέκι τους.
Μπάνιο, παιχνίδι, παρέα με τους φίλους τους, ότι θά' θελε ένας έφηβος για να περάσει καλά.
Και χθες είχαν πάει σε συναυλία των ONIRAMA στο εκπτωτικό χωριό McArthur.

Ξεκίνησαν από νωρίς όλη η παρέα γιατί θα πήγαιναν με το λεωφορείο έως εκεί και στις δέκα πήγε ο πατέρας τους και τους έφερε.
Ενθουσιασμός!
Πέρασαν λέει τέλεια!
Τα μάτια τους γυάλιζαν από χαρά, τα λόγια έβγαιναν χείμμαρος για να μου περιγράψουν όσα έζησαν.
Η αίσθηση της ελευθερίας, ότι πήγαν μόνοι τους με το λεωφορείο, ότι κινήθηκαν δίχως την παρουσία κάποιου γονιού τα ενθουσίασε.
Γι' αυτό κι άκουσα τον Παναγιώτη να λέει: "περνάμε τέλεια φέτος!"
Εκείνοι περνάνε τέλεια κι εγώ αγωνιώ.
Για το αν θα διαχειριστούν την ελευθερία τους σωστά.
Για το αν θα λειτουργήσουν οι αρχές και οι αξίες ζωής που τους εμφυσήσαμε όλα τα χρόνια.
Για το αν θα υπερισχύσουν αυτές απέναντι απ' το αίσθημα της ένταξης στο σύνολο και της διάθεσης να μοιάσεις, να μην διαφέρεις από τους άλλους.
Ήδη βλέπω αλλαγές στο ντύσιμο.
Ένα κασκέτο που δωρίστηκε στον Βασίλη φοριέται νυχθημερόν, κυριολεκτικά.

Φαντάζομαι πως αν δεν τον ενοχλούσε θα το φορούσε ακόμα και στον ύπνο.
Και προχθές που είχαμε πάει σε ένα πανηγύρι αγόρασαν και τα πρώτα τους χαϊμαλιά.
Ο Βασίλης μια πλακέτα με το σήμα των anonymous (και για όσους δεν γνωρίζουν όπως  εγω - γι' αυτό και ρώτησα - οι τύποι είναι χάκερς!)

  κι ο μικρός έναν τεράστιο σταυρό (τουλάχιστον τούτος κρατάει ακόμα) !!

Nαι, το  παραδέχομαι, φοβάμαι.
Ποιός γονιός όμως δεν φοβάται, δεν αγωνιά, δεν ανησυχεί;
Και προσεύχομαι σ' Εκείνον να τα φωτίζει και να τα σκεπάζει.
Άλλη ελπίδα δεν έχω.