Το Αγριμιώ Και Τα Βότσαλα

https://aplosetoxeri.wordpress.com/

Τα "προξενιά" τα έκανε η Αριστέα.
Εκείνη μίλησε για την ανάρτηση "η αμοιβή μου" στο Αγριμιώ κι εκείνη ήρθε σε επαφή μαζί μου αφήνοντας σχόλιο.
Παρορμητική, ζεστή και μ' ένα ενθουσιασμό που με ξάφνιασε.
Εκεί στην μακρινή Μελβούρνη δουλεύει εθελοντικά σαν κοινωνική λειτουργός μένοντας με παιδιά που έχουν προβλήματα στο οικογενειακό τους περιβάλλον, παιδιά που έχουν κακοποιηθεί σωματικά ή σεξουαλικά, παιδιά που βιώνουν την σκοτεινή πλευρά της ζωής.
Της απάντησα ευγενικά αλλά αρνήθηκα την πρότασή της να γράψουμε  κάτι  μαζί για τις ανάδοχες οικογένειες και την αναδοχή.
Τί είχα άλλωστε να πω;
Ένιωθα πως οτιδήποτε ήταν αυτό το είχα κλείσει στις λίγες προτάσεις της συγκεκριμένης ανάρτησης.
 Νόμιζα πως την απέτρεψα, πως ήταν σαφής και κατηγορηματική η άρνησή μου και την... ξέχασα.
Σε λίγες μέρες κατέφθασε ένα email σωστός χείμμαρος!
Χείμμαρος αγάπης και ζεστασιάς.
Μιλούσε σα να με ήξερε χρόνια.
Σαν να γνωριζόμαστε.
Με έλεγε .. αδελφή της κι είχε χτυπήσει άθελά της το ευαίσθητο σημείο μου.
Την αχίλλειο πτέρνα μου.
Την κρυφή  επιθυμία που με ταλανίζει όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου.
Αχ και νά' χα μια αδελφή!
Να μπορώ να μιλήσω, να γελάσω, να κλάψω, να μοιραστώ μαζί της.
Κι ήρθε ξάφνου απ' το πουθενά μια άγνωστη να μου απλώνει το χέρι, να ανοίγει μια πελώρια αγκαλιά και να με καλεί να γίνουμε αδελφές.
Από την μια στιγμή στην άλλη τα χιλιάδες χιλιόμετρα τα κάλυψε το γέλιο  της, ο ενθουσιασμός της, η ενέργεια που ένιωθα να μου στέλνει και να με ξυπνά, να με ταράζει, να με αφυπνίζει.
Δεν μπορούσα να μη δεχτώ.
Δεν μου άφηνε κανένα περιθώριο.
Είχε ήδη ξεκινήσει το στήσιμο της ιδέας της και στο email εκείνο μας έστελνε (μιας και στα σχέδιά της ήμασταν τρεις οι κρίκοι η Αριστέα, Εκείνη κι εγώ) αναλυτικά τις προτάσεις τις οποίες είχε βάλει ήδη σε εφαρμογή!
Με συγκίνησε και μ' έκανε να χαμογελάσω μα καθώς περνούσε ο καιρός την ξέχασα πάλι.
Μες την τριβή με την καθημερινότητα και τα προβλήματά της η μικρή ενθουσιώδης φίλη μου ξεχάστηκε για άλλη μια φορά.
Και σήμερα, έτσι ξαφνικά, την θυμήθηκα κι αναρωτήθηκα τί να απέγιναν όλα εκείνα τα σχέδια κι ο ενθουσιασμός.
Είπα μέσα μου πως πάει... ξεχάστηκε το πράγμα.
Είχε περάσει αρκετός καιρός και παράλληλα θυμόμουν απ' τα γραφόμενά της πως το εικοσιτετράωρο της δεν έφτανε για να καλύψει το δόσιμο σε κοινά και δραστηριότητες.
Και τότε είδα το email.
Ένας σύνδεσμος που με παρέπεμπε σε ένα ολοκαίνουργιο ιστολόγιο και μάλιστα σαν... διαχειρίστρια μαζί με τις άλλες δυο αγαπημένες την Αριστέα και το Αγριμιώ.
Το χέρι μου οδηγούσε το ποντίκι δίχως στην αρχή να καταλαβαίνω τί γίνεται.
Τα μάτια μου δάκρυσαν στις πρώτες αράδες που διάβασα.
Το Αγριμιώ όχι μόνο δεν είχε ξεχάσει αλλά είχε κάνει πράξη όσα με ενθουσιασμό υποστήριζε και πρότεινε πριν από καιρό.
Είχε στήσει μόνη της ένα ολοκαίνουργο μπλογκ μ' εμάς τις τρεις σαν δημιουργούς του.
Δεν είμαι καλή στο να περιγράφω. όμως αν μπείτε και διαβάσετε την σελίδα "ποιές είμαστε"  θα καταλάβετε γιατί με πήραν τα ζουμιά.
Ευχαριστώ πολύ Αγριμιώ.
Ευχαριστώ για τον ενθουσιασμό που μου μετέδωσες, για την θάλασσα αγάπης που μου έστειλες, για την τιμή που μου έκανες να με πεις αδελφή σου.
Ευχαριστώ!