Μπορούμε

Όλες τούτες τις μέρες παρατηρώ  μια έξαρση καλοσύνης και μια γενικότερη πρεμούρα για καλές πράξεις.
Έχει ξεπηδήσει από μέσα μας ο καλός Σαμαρείτης, η πονοψυχιά, η συμπόνια και κάτι λίγο από Ξανθόπουλο!
Όχι, δεν αμφισβητώ τα ειλικρινή αισθήματα, ούτε την καλή προαίρεση.
Όμως το έχω δει να επαναλαμβάνεται χρόνια τώρα.
Πάντα σε περιόδους γιορτών θυμόμαστε τους φτωχούς, τους άνεργους, τους άστεγους, τους ανήμπορους.
Κι ανοίγουμε τις ντουλάπες μας για να ξεσκαρτάρουμε, επ' ευκαιρία,  ρούχα και παπούτσια που δεν φοράμε πια.
Και συγκεντρώνουμε τρόφιμα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης, τόσα όσα χρειάζονται για να καθησυχάσουμε τη συνείδησή μας.
Η οποία παρεμπιπτόντως δεν θέλει και πολύ..
Φτάνουν μερικά αποφόρια και μερικά πακέτα με ζυμαρικά και όσπρια.
Κι όλα αυτά απ' το περίσσεμα, από κείνα που έτσι κι αλλιώς τα είχαμε μπόλικα.
Γιατί το τραπέζι μας θα είναι γεμάτο ακόμα και χωρίς αυτά.
Απόδειξη η κοσμοπλημμύρα στα ταμεία των σούπερ μάρκετ παραμονές των αργιών.
Και τί περίεργο πράμα που είναι αυτή η συνείδηση!
Όσο εύκολα ησυχάζει άλλο τόσο εύκολα ξεχνά την επομένη των γιορτών.
Ναι.. ναι.. την αμέσως επόμενη μέρα!
Ούτε ώρα αργότερα.

Τότε που θα την πακετάρουμε μαζί με τα χριστουγεννιάτικα στολίδια και θα την ανεβάσουμε σε πατάρια κι αποθήκες.
Για να την κατεβάσουμε πάλι στις επόμενες γιορτές και να την "στολίσουμε" σε περίοπτη θέση για όσο  χρόνο αυτές θα διαρκούν.
Κι ύστερα;
Μετά τις γιορτές τί;..
Δεν πεινάνε πια οι φτωχοί;
Δεν έχουν ανάγκη οι ανήμποροι;..
Έχουν καλύψει τις ανάγκες τους οι άνεργοι;
Τότε γιατί εμείς δεν βλέπουμε και δεν ακούμε πια;
Γιατί προσπερνάμε αδιάφορα το απλωμένο χέρι;
Γιατί δυσανασχετούμε στις εκκλήσεις βοήθειας;
Γιατί κοιτάμε καχύποπτα τον ρακένδυτο που πλησιάζει στο παράθυρο του αυτοκινήτου μας;
Γιατί;
Τί περιμένουμε;
Τις επόμενες γιορτές;..
Δίπλα μας υπάρχουν οικογένειες που υποφέρουν και θα συνεχίσουν να υποφέρουν.
Ας "υιοθετήσει" ο καθένας μας κάποιον που έχει πρόβλημα.
Ας μοιραστούμε το καρβέλι το ψωμί. 
Ας τους νοιαστούμε και μετά τις γιορτές.
Κι αν δύσκολα μας περισσεύουν πια τα διάφορα αγαθά, ας περάσουμε με λιγότερα δεν πειράζει.
Θα έχουμε κερδίσει πιο σπουδαία πράγματα.
Γιατί απ' το υστέρημα έχει αξία η προσφορά, όχι απ' το περίσσεμα..
Ας ανοίξουμε την καρδιά μας στον διπλανό, τον γείτονα, τον συνάνθρωπο κι ας τον νοιαστούμε ακόμα κι όταν σβήσουν τα φώτα απ' τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια.
Έναν άνθρωπο να φροντίσουμε ο καθένας δεν θα υπάρχουν πια άστεγοι, ούτε πεινασμένοι, ούτε μόνοι!
Αυτές οι γιορτές ας γίνουν αρχή για μια προσφορά συνεχή κι όχι  με ημερομηνία λήξης.
Μπορούμε!