Οι Δικοί Μου Πολύτιμοι Άνθρωποι

Βούτηξα σ' ένα πέλαγος συναισθημάτων.
Πόνος, πίκρα, απελπισία, θυμός, παράπονο..
Κυρίως παράπονο!
Και δάκρυα.. πολλά δάκρυα.
Έφτασα το ποτήρι στον πάτο.
Ένα ποτήρι που άλλος παράγγειλε για μένα.
Τό' πια λοιπόν.. στην υγειά του..
Όμως, πάντα μετά την καταιγίδα έρχεται η ηρεμία.
Βγαίνει το ουράνιο τόξο.
Φωτεινό..
Για να σηματοδοτήσει την αρχή.
Aρχή νέων συναισθημάτων.
Να φέρει την γαλήνη..

Κι άρχισα να τακτοποιώ και να αποδίδω (μέσα μου) τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.
Κι όπως σ' όλες στις δυσκολίες, έτσι και τώρα, πήρα δύναμη απ' τους δικούς μου.
Τον άντρα μου και τα παιδιά μου.
Μικρά και μεγάλα.
Ο ανεκτίμητος δικός μου μικρόκοσμος!
Κι ένιωσα ευγνωμοσύνη που υπάρχουν στην ζωή μου.
Πολύτιμοι άνθρωποι που με αγαπούν και με στηρίζουν.
Μ' ένα χάδι στα μαλλιά την ώρα που οι λυγμοί με πνίγουν.
Με μια τρυφερή κουβέντα.
Και με πολλή αγάπη που την ένιωθα ακόμα κι όταν δεν μιλούσαμε για το συγκεκριμένο γεγονός.
Προχωράω λοιπόν.
Κλείνοντας στην καρδιά μου τους δικούς μου πολύτιμους ανθρώπους.
Αυτούς και μόνο.
Μου είναι υπεραρκετοί!