Καλοκαίρι, Mες Τα Κόκκινα Της Δύσης Του Ανατέλλει..

Καλοκαίρι

η γαλάζια προκυμαία θα σε φέρει

καλοκαίρι

καρεκλάκια, πετονιές μες  το πανέρι

μες τη βόλτα αυτού του κόσμου που μας ξέρει

καλοκαίρι

πλάι στα μέγαρα, στις τέντες με τ’ αγέρι

καλοκαίρι

με χρυσούς ανεμιστήρες μεταφέρει

την βανίλια με το δίσκο του στο χέρι

την κοψιά μιας προτομής μες  το παρτέρι

καλοκαίρι

μ’ ανοιχτό πουκαμισάκι στα ίδια μέρη

Τραγουδά  ο Νιόνιος  και η χροιά της φωνής του παράλληλα με τους στίχους, στέλνουν κύματα συγκίνησης στην ψυχή μου..

Κι είναι αληθινά περίεργο να λατρεύω ένα τραγούδι ύμνο στο καλοκαίρι ενώ δεν είναι απ’ τις εποχές που προτιμώ..

Γιατί τι δουλειά έχω εγώ με το καλοκαίρι;

Τι  θέλει η αλεπού στο παζάρι;

Μια αλεπού που είναι κατ’ εξοχήν χειμερινός τύπος;

Που λατρεύει το κρύο, την βροχή,  τα χρώματα και  την μυρωδιά του χειμώνα;

Ναι, τ’ ομολογώ…  δεν τρελαίνομαι για το καλοκαίρι.

Την θάλασσα προτιμώ να την αγναντεύω (ή να την φωτογραφίζω)  απ’ το να κολυμπώ..

Τα φρούτα μ’ αφήνουν παγερά αδιάφορη (όχι πως τρελαίνομαι για τα χειμωνιάτικα .. anyway..).

Το έντονο φως μ’ ενοχλεί, όπως και η κοσμοπλημμύρα των παραθεριστών στην πόλη μας, το ίδιο κι η ζέστη.

Γεροντοκορισμός στο έπακρον ή απλά προσωπικές προτιμήσεις;

Όπως το βλέπει κανείς..

Οφείλω όμως να παραδεχτώ πως  δεν με χαλάει που μπορούμε να καθόμαστε έξω στην βεράντα  τα απογεύματα.

Ειδικά όταν φυσάει εκείνο το ελαφρύ καλοκαιρινό  αεράκι,  την ίδια ώρα που οι υπόλοιποι κάτοικοι της πρωτεύουσας  ψάχνουν ανάσες δροσιάς στο απέραντο καμίνι της Αθήνας.

Απολαμβάνω τις μικρές κοντινές οικογενειακές αποδράσεις μας 

που συνοδεύονται  από παραδοσιακό  ή παγωμένο καφεδάκι,

φρέσκους φυσικούς χυμούς ή γρανίτες με τα παγάκια να κροταλίζουν στο ποτήρι

 και μπόλικη κουβεντούλα ανάκατη με γέλια..

Και μ΄ αρέσει που οι άντρες «μου» δείχνουν την απαραίτητη κατανόηση για την γυναίκα/μάνα της οικογένειας που δεν χάνει ευκαιρία να φωτογραφίζει πράγματα αλλόκοτα σε κείνους..

Ας ζήσουμε λοιπόν και τούτο το καλοκαίρι..

Ας κλείσουμε στην καρδιά τις στιγμές του..

Ας φυλακίσουμε, σε όσο περισσότερα κλικ γίνεται, τις εικόνες του..

Ας αγαπήσουμε την κάθε μέρα..

Γιατί περνά και .. πίσω δεν γυρνά!

Καλοκαίρι

στην αρχή σαν έγχρωμο έργο στην Ταγγέρη

αλλά εν τέλει

με του κάτω κόσμου το έγκαυμα στο χέρι

την λαχτάρα του στον κόσμο περιφέρει

καλοκαίρι

στον χαμό του οδηγημένο και το ξέρει

καλοκαίρι

τόσο ώριμο που πέφτοντας προσφέρει

μια πλημμύρα των καρπών, στάρι και μέλι

στον σπασμό του το απόλυτο το αστέρι

καλοκαίρι

μες τα κόκκινα της δύσης του ανατέλλει

Υγ. στον Νίκο μου που έχει σήμερα τα γενέθλιά του και (σε αντίθεση με την μάνα του) λατρεύει τα καλοκαίρια!