Απογευματινή Βόλτα

Οι βόλτες με τον Πρίγκηπα δεν είναι συχνές.

Τα εξαντλητικά ωράρια της δουλειάς   έχουν σαν αποτέλεσμα να περνώ τα απογεύματά μου σε κατάσταση αποσύνθεσης και ελάχιστα από αυτά να έχω κουράγιο για βόλτες.

Παρ’ όλα αυτά για τον Πρίγκηπα ξεχνώ την κούραση και απολαμβάνω κάθε λεπτό μαζί του.

Έτσι έγινε και τις άλλες..

Τα αστροπελέκια τώρα που έκλεισαν τα σχολεία ακολουθούν το «καλοκαιρινό πρόγραμμα» τους το οποίο τηρούν με θρησκευτική μπορώ να πω ευλάβεια.

Αυτό  περιλαμβάνει:  πρωινό ξύπνημα αργάμιση, στην συνέχεια «σάπισμα» μπροστά σε υπολογιστή και playstation και νωρίς το απόγευμα (σχεδόν μεσημέρι) συνάντηση με τους φίλους στη θάλασσα για μπανάκι και τρέλες.

Επιστρέφουν  σπίτι όταν έχει πια νυχτώσει  …

Οπότε τα απογεύματα είμαστε μόνοι  με τον Χρήστο.

Ένα τέτοιο λοιπόν απόγευμα  πήραμε τον Πρίγκηπα για να τον βολτάρουμε.

Ο κλασικός προορισμός ήταν φυσικά το Smart Park..

Ο Πρίγκηπας ήταν αγουροξυπνημένος από την μεσημεριανή του σιέστα και κατά συνέπεια  λιγομίλητος, ήσυχος μέχρι σημείου ανησυχίας και λακωνικός.

Ό,τι κι αν του έλεγα απαντούσε μονολεκτικά μ’ ένα «νιε»..

-         -  Θέλεις να πάμε στις κούνιες;

-          - Νιε

-           - Πάμε να καθήσουμε κοντά στο συντριβάνι να πιούμε χυμό;

-         -  Νιε

-          - Θέλεις να πάμε στ’ αυτοκινητάκια;

-          - Νιε

-          - Την αγαπάς την γιαγιά;

-          - Νιε

(την τελευταία ερώτηση την έκανα εκμεταλευόμενη  την θετική του διάθεση!)

Περάσαμε λοιπόν απ’ τις κούνιες, από τα διάφορα καρουζέλ, τρενάκια, αυτοκινητάκια

 κι ότι τέλος πάντων ανεβοκατεβαίνει, γυρίζει, σφυρίζει και τραγουδάει ρίχνοντάς του το ανάλογο κέρμα.. για να κάνουμε μετά μια στάση στην καφετέρια να πιούμε καφέ και χυμό.

Ο Πρίγκηπας  κάθισε κύριος στο τραπέζι (όχι επάνω.. στην καρέκλα του τραπεζιού εννοώ) και απόλαυσε το χυμό του.

(δεν έκανε κανένα παράπονο που του τον είχα παραγγείλει χωρίς παγάκια)..

Κοίταξε λοξά και επιτιμητικά ένα άλλο παιδάκι που ήρθε κοντά και του έβγαζε την γλώσσα και συνέχισε να πίνει το πορτοκάλι του  παρακολουθώντας γύρω του σιωπηλός.

Επειδή δεν τον έχω συνηθίσει τόσο ήσυχο, ομολογώ  ότι είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι τι δεν πάει καλά..

Σε μια τελευταία λοιπόν προσπάθεια να τον διασκεδάσουμε αποφασίσαμε πριν φύγουμε  να  τον πάμε στον διπλανό από την καφετέρια παιδότοπο.

Εκεί δυο τινά μπορεί  να συνέβησαν.

Ή ο Πρίγκηπας συνήλθε επιτέλους απ’ τον ύπνο και «πήρε μπρος» ή του άρεσε το περιβάλλον…

Σημασία έχει πως ανέβηκε σε όλα τα τραμπαλίζοντα ζωάκια του παιδότοπου δίχως την βοήθειά μου, τρέχοντας χαρούμενος από το ένα στο άλλο..

Και μετά ανακάλυψε τα ξύλινα σπιτάκια που τα ένωναν μεταξύ τους  διάφορα τούνελ κι απ’ όπου κατέβαινε κάνοντας τσουλήθρα!

Εξαφανίστηκε λοιπόν εκεί ψηλά στα διάφορα «λαγούμια» κι ενώ εγώ – στην αρχή και μέχρι να βεβαιωθώ πως όλα είναι καλά και δεν φοβάται – έπαθα ένα ψιλοπανικό που τον έχανα απ’ το οπτικό μου πεδίο και δεν ήξερα πού ακριβώς βρίσκεται.. εκείνος φάνηκε πως διασκέδαζε, δεν φοβόταν και κυρίως αρνιόταν με πονηρό χαμόγελο να κατέβει απ’ την τσουλήθρα  φοβούμενος  πως αν κατέβει μπορεί και να φεύγαμε.

Έτσι αποφάσισα να καθίσω στο παγκάκι δίπλα στον Χρήστο και να τον αφήσω να διασκεδάσει  όσο ήθελε!

Πέρασε αρκετή ώρα μέχρι να αποφασίσει πως χόρτασε παιχνίδι και να πάρουμε τον δρόμο του γυρισμού.

Κι όταν πια φτάσαμε σπίτι του, έπεσε με λαχτάρα στην αγκαλιά της μαμάς του σφίγγοντας την και χτυπώντας την συγκαταβατικά στην πλάτη, σα να είχε λείψει μήνες..

«με ντύνεις, με ταϊζεις.. όμως ξέρω ποια είναι η μάνα μου», έτσι δε λέει η παροιμία;

Έτσι!