Πολύτιμοι Άνθρωποι

Xθες ήταν ένα Σάββατο που περιείχε πολλά συναισθήματα.
Είχε πίκρα, είχε κούραση, αλλά είχε και αποκάλυψη και χαρά!
Ήταν ένα Σάββατο που έπρεπε να πάμε στο Ναύπλιο για το ετήσιο μνημόσυνο του αγαπημένου θείου Τασούλη που έφυγε απ' τη ζωή πέρυσι τέτοιο καιρό.
Σηκωθήκαμε στις 5,30 ήπιαμε ένα καφέ και ξεκινήσαμε γύρω στις 6,00 χωρίς να βιαζόμαστε.
Τ' αστροπελέκια έμειναν πίσω γιατί είχαν προπόνηση (όπως κάθε σαββατοκύριακο) στην ιστιοπλοΐα.
Μετά την λειτουργία από το μπαλκόνι της εκκλησίας αντίκρισα αυτό.

Γέμισαν άλλη μια φορά η ψυχή και τα μάτια μου από το αγαπημένο Ναύπλιο.
Άφησα το βλέμμα μου να πλανηθεί μέχρι εκεί που έφτανε ενώ σκεφτόμουν πόσο διαφορετικά μετρούν οι συγγένειες με το πέρασμα του χρόνου.
Όταν είμαστε νέοι σχεδόν τις περιφρονούμε, έχουμε άλλα καλύτερα (;) πράγματα ν' ασχοληθούμε από τους θείους και τις θείες.
Έχουμε τους φίλους και τις παρέες μας, τί να μας πουν οι θείοι;
Χθες όμως, από εκεί ψηλά  στο μπαλκόνι της εκκλησίας, με το Ναύπλιο να απλώνεται κάτω τόσο όμορφο και τόσο οικείο, ένιωσα έντονη την απώλεια...

Σκεφτόμουν πως λίγο λίγο φεύγουν όλοι οι αγαπημένοι.
Πρώτα η μητέρα μου, μετά ο πατέρας, τα αδέλφια τους και τώρα ο θείος που ήταν πρώτος εξάδελφος της μαμάς, αλλά τόσο μα τόσο αγαπημένος θείος!
Άνθρωποι που απαρτίζουν τις πιο όμορφες μνήμες της παιδικής μου ηλικίας.
Κι ένιωσα μια πίκρα κι ένα συναίσθημα έντονης ορφάνιας να με τυλίγει.
Και τότε βρέθηκα δίπλα στον αδελφό του θείου Τασούλη και την γυναίκα του, είδα τον πόνο για την απώλεια του αδελφού στα δακρυσμένα του μάτια, άπλωσα το χέρι να τον συλλυπηθώ, καθίσαμε μαζί στο τραπέζι  και μιλήσαμε για πολλά.
Γι' αυτούς που έφυγαν, για τις παλιές μέρες, όπως εκείνοι τις θυμόντουσαν, για τα σμιξίματα με τους γονείς μου, για κάποια παλιά τους έξοδο για φαγητό στην Κίο.
Άκουσα την θεία να μου περιγράφει τον λαχανόκηπό της που με πολλή αγάπη φροντίζει, την αγωνία για τα παιδιά της και το μέλλον τους και είδα..
Είδα πως τόσα χρόνια για κάποιο άγνωστο σε μένα λόγο, το Ναύπλιο ήταν άρρηκτα συνδεδεμένο με τον θείο Τασούλη και μόνο!
Και μέσα από κείνον έχω δεθεί κι έχω αγαπήσει πολύ τα παιδιά του,  που τα 'νιωθα και τα νιώθω πολύ περισσότερο από δεύτερα ξαδέλφια.
Όμως στο Ναύπλιο υπάρχουν κι άλλοι.
Είναι ο θείος Β. με την γυναίκα και τα παιδιά τους που σχεδόν δεν γνωρίζω και είναι κι εκείνα ξαδέλφια μου.
Κι αναρωτιέμαι πώς γίνεται να υπάρχουν συγγενείς, άνθρωποι με τους οποίους έχεις συναντηθεί σποραδικά στο πέρασμα του χρόνου χωρίς να σταθείς σ'αυτούς, χωρίς να τους γνωρίσεις ουσιαστικά, χωρίς να δεθείς.
Και χάνεις έτσι την ευκαιρία  να απολαύσεις περισσότερη αγάπη και .. οικογένεια!
Χθες λοιπόν είχα τη χαρά να "γνωρίσω" δυο πολύ γλυκούς ανθρώπους, δυο ακόμη συγγενείς, δυο πολύτιμες παρουσίες.
Υποσχέθηκα να τους επισκεφτώ όταν ξαναβρεθώ στο Ναύπλιο..
Και νιώθω πάλι ευλογημένη.
Γιατί εκείνο το συναίσθημα της απώλειας τό'διωξε μακριά η χαρά της ανακάλυψης ανθρώπων που έβλεπα αλλά δεν γνώριζα.
Και που τώρα βρήκα.
Και γέμισε ξανά η ψυχή με αγάπη και περισσότερη οικογένεια!