Ο Πρώτος Του Αγώνας

Aυτό το σαββατοκύριακο είναι σημαντικό και διαφορετικό για μας.
Το μικρό μας - ο Παναγιώτης μας - παίρνει μέρος για πρώτη φορά σε αγώνες ιστιοπλοΐας που γίνονται στην Λίμνη Ευβοίας.
Η χαρά του απερίγραπτη !
Χθες μετά το σχολείο τριγύριζε από το δωμάτιό του στο μπάνιο και πάλι πίσω,  μαζεύοντας τα πράγματά του.
Εγώ : την κρέμα σου μην ξεχάσεις.
- ναι μαμά.
- οδοντόκρεμα, οδοντόβουρτσα πήρες;
- ναι μαμά.
- καπέλο, το σφουγγάρι σου;
- τα πήρα.
- εσώρουχα, το τζιν μπουφάν σου, κάλτσες.....
- κι αυτά.
- τα πράγματα της ιστιοπλοΐας;
- ναι.
- έτοιμος πάμε;
- ναι πάμε.
Χαρούμενος, αγχωμένος και αφύσικα αμίλητος στην διαδρομή μέχρι τον όμιλο απ' όπου θα έφευγαν όλη η ομάδα.
Έπρεπε να είμαστε 3:30 εκεί ώστε το αργότερο στις 3:45 να έχουν ξεκινήσει.
Στο αυτοκίνητο συνέχισα:
- να ακούς τον προπονητή σου, μην αγχωθείς για τίποτα απόλαυσέ το, δες το σαν εκδρομή και σαν εμπειρία, να θυμάσαι πως δεν περιμένουμε τίποτα μόνο να γυρίσεις και να μας πεις πως πέρασες όμορφα τίποτα άλλο, έτσι αγόρι μου;
- ναι μαμά.
- όποτε μπορείς να με παίρνεις τηλέφωνο και στον αγώνα να φοράς το καπέλο και την κρέμα σου.
-  ωχ!
- τί έγινε;
- ξέχασα την κρέμα μου!
Είχαμε φτάσει σχεδόν στα γραφεία του ομίλου και η ώρα ήταν 3:27!
- βρε Παναγιώτη την κρέμα ξέχασες; ήταν το πρώτο που σε ρώτησα και το πιο σημαντικό απ' όλα.
(είναι η κρέμα που βάζει στο πρόσωπο και όλο του το σώμα για την ιχθύαση, ειδικά όταν είναι στη θάλασσα και τον ήλιο είναι παραπάνω από απαραίτητη).
Πήρα βαθειά ανάσα για να ηρεμήσω και να μην αρχίσω τον εξάψαλμο κατανοώντας πως την ξέχασε απ' το άγχος και την υπερένταση που είχε.
- πάρε τον προπονητή σου και ρώτησέ τον αν προλαβαίνουμε να γυρίσουμε να την πάρουμε.
Τελικά έκανα αναστροφή και γύρισα πίσω  περνώντας και ένα κόκκινο (αφού πρώτα έλεγξα καλά εννοείται).
Ο Παναγιώτης είχε ειδοποιήσει τηλεφωνικά τον Βασίλη  ο οποίος πήρε την κρέμα και μας την έφερε τρέχοντας έξω στον δρόμο πριν φτάσουμε καν στο σπίτι.
Την παραλάβαμε με το αυτοκίνητο σχεδόν εν κινήσει, έκανα πάλι στροφή και πίσω για τον όμιλο κάνοντας ένα μικρό ράλι!
Φτάσαμε με την ψυχή στο στόμα και πληροφορηθήκαμε πως περίμεναν κι άλλο ένα παιδί το οποίο έφτασε μετά από πέντε λεπτά.
Αγκαλιές, φιλιά και συγκίνηση στον αποχαιρετισμό.
- να περάσεις καλά και να προσέχεις.
- ναι μαμά.
- και Παναγιώτη.. σ' αγαπάω πολύ !
- κι εγώ μαμά !