Νά' Μαστε Καλά

Μάιος 1977... πενταήμερη.
Εκείνη την χρονιά έκλεινε  για μας το κεφάλαιο σχολείο και σηματοδοτούσε το ξεκίνημα μια άλλης εποχής.
Το ξεκίνημα μιας νέας ζωής, αυτής των ενηλίκων.
Υποσχεθήκαμε να βρισκόμαστε κάθε χρόνο στα τέλη Μαΐου.
Να βλεπόμαστε.
Να μαθαίνουμε τα νέα ο ένας του άλλου.
Να μη χαθούμε.
Και κρατήσαμε την υπόσχεση.
Πάνω από τρεις δεκαετίες ο Μάιος σηματοδοτεί το σμίξιμό μας.
Και χανόμαστε σ' αγκαλιές κι ανασύρονται μνήμες και γέλια.

- τον θυμάσαι τον μαθηματικό; τότε που... 
- θυμάσαι που είχαμε κάνει όλοι μαζί κοπάνα και πήρανε τηλέφωνα σπίτια μας;
- ποιός είναι αυτός με το μπλε πουκάμισο, δεν τον θυμάμαι.

Μνήμες, θύμησες, κομμάτια ενός τρυφερού παζλ που συναρμολογείται κάθε χρόνο τον Μάιο.
Αναζήτηση δουλειάς. γάμοι, βαφτίσεις παιδιών, τα σχολεία τους, το μεγάλωμά τους - κάποια διαζύγια..
Ζωές σε εξέλιξη ..
Και η συνέχεια κάθε Μάιο..
Τα μαλλιά γκριζάρανε, οι πρώτες ρυτίδες χάραξαν τα πρόσωπα, όμως οι ψυχές ίδιες με τότε.. με κείνες του Μάη του '77.
Τότε που ένα τσούρμο έφηβοι ξεκινούσαν το μεγάλο ταξίδι της ζωής με μόνο όπλο τα όνειρά τους.
Μεγάλα λόγια, μεγάλες ελπίδες, μεγάλα όνειρα.
Μια εφηβεία επιεικής που γίνεται πενήντα και κάτι..
Το Σάββατο που μας πέρασε έγινε το φετινό σμίξιμο.
Μόνο που τούτη την φορά ήταν ανάκατες η χαρά με την πίκρα, το γέλιο με τον πόνο.
Μετρούσαμε δυο "απώλειες".
Τις πρώτες μας "απώλειες".
Ο Μαρίνος κι η Ρούλα.
Μέσα σ' εξι μήνες ο πρώτος, από ανακοπή η δεύτερη.
Κι ήταν τα γέλια συγκρατημένα κι είχαν κρυμμένο ένα αχ!
Για το γελαστό αγόρι και την γλυκιά μας Ρούλα.
Και στο τέλος της βραδιάς, εκεί κοντά στο ξημέρωμα, η αγκαλιά και το φιλί του αποχαιρετισμού είχαν περίσσια τρυφερότητα και μια ευχή.
Την ίδια απ' όλους..

"και του χρόνου,
  νά' μαστε καλά"....