Καφές Και Φωτογράφιση

Τις άλλες είχα μια χαλαρή μέρα απ' την δουλειά.
Είχα day-off  όπως λένε σε απλά.. ελληνικά.
Είπα λοιπόν να το εκμεταλλευτώ.
Αποφάσισα να πάρω αγκαζέ την "συμμαθήτρια" και να πάμε για καφεδάκι.
Σκέφτηκα πως θα είναι μια καλή ευκαιρία να την "καλοπιάσω" μπας και σταματήσει να προτείνει κουλά θέματα φωτογράφισης στο μάθημα..
Να της δείξω πόσο ωραιότερα απ' τα πηρούνια πράγματα υπάρχουν για να φωτογραφίσει κανείς.
Έτσι, αρχικά,  την πήγα σε μια μικρή φάρμα που δυστυχώς ήταν κλειστή.
Η ιδιοκτήτρια, αν και διστακτική και καχύποπτη, μας επέτρεψε να φωτογραφίσουμε τον κήπο και τον περιβάλλοντα χώρο.
Έτσι, έχοντάς την να μας ακολουθεί κατά πόδας λες και επρόκειτο να φωτογραφίσουμε τα ανάκτορα του Μπάγκιγχαμ, αρχίσαμε τα κλικ.

Πόσο όμως να αντέξεις έχοντας την άλλη στα δυο μέτρα να σε παρακολουθεί;
Καταντάει - εκτός από ενοχλητικό - και άκρως εκνευριστικό.
Επειδή λοιπόν δεν φημίζομαι για την υπομονή μου, είπαμε μερσί πολύ (κι άμα μας ξαναδούτε γράφτε μας), τα μαζέψαμε και φύγαμε.
Συνέχεια είχε ο καφές.
Το μέρος το πρότεινε η "συμμαθήτρια" και πράγματι ήταν εξαιρετικό.

Πήραμε καφεδάκι, πήραμε και τοστάκι ..στην φωτο είναι ό,τι απόμεινε απ' την γαρνιτούρα

κουβεντιάσαμε για βιβλία, κουβεντιάσαμε για φιλίες, κουβεντιάσαμε για φωτογραφία, κουβεντιάσαμε για την Άρτα, κουβεντιάσαμε για τα Γιάννενα και μετά από κανα δίωρο αποφασίσαμε πως ήταν πια ώρα να πηγαίνουμε σιγά σιγά..
Βγήκαμε έξω κι εγώ είχα την φαεινή ιδέα να φωτογραφίσω τα κύματα που σχηματίζονταν στην επιφάνεια της πισίνας απ' τον αέρα..
Να έχω κυκλώσει την πισίνα απ' όλες τις γωνίες..
Κλικ από δω, κλικ από κει, κλιπ παραπέρα..
Το αποτέλεσμα τραγικό.
Δεν μπορούσα να αποτυπώσω την λεπτομέρεια του θέματος όπως ήθελα.
Εν τω μεταξύ ένα ζευγάρι, που μάλλον είχαν έρθει για τον καθαρισμό της πισίνας,  με παρακολουθούσαν με τον ίδιο τρόμο που θα είχαν αν έβλεπαν την Λίντα Μπλερ στον εξορκιστή.
Κάποια στιγμή μάλιστα άκουσα την γυναίκα να ρωτά διστακτικά την "συμμαθήτρια"
- τί κάνει ακριβώς;
- φωτογραφίζει
- ναι, αλλά τί;
- εχμ.. την πισίνα, το νερό, την προοπτική..
Άκουγα την "συμμαθήτρια" να προσπαθεί να εξηγήσει τα ανεξήγητα (για την κυρία) δίχως να στραφώ καθόλου να κοιτάξω.
Με ύφος περισπούδαστο αποτέλειωσα τα κλικ μου, μάζεψα την φωτογραφική στην τσάντα της, την έκλεισα και γύρισα στη φίλη μου.
- πάμε; της είπα κι έφυγα με το κεφάλι ψηλά δίχως να ρίξω ούτε ματιά στην απορημένη κυρία.
Η οποία κυρία, με το ύφος που είχα, θα νόμιζε πως είχε να κάνει - αν μη τί άλλο - με την αποκλειστική  φωτογράφο του national geographic!
Σιγά μη την άφηνα να καταλάβει την ασχετοσύνη μου!
Διότι για ένα πρεστίζ ζούμε κι εμείς οι πτωχοί - πλην τίμιοι - φωτογράφοι..
Αμ πως;