Ο Νέος Είναι Ωραίος.. Αλλά Ο Παλιός Είναι Αλλιώς

Έβλεπα τα τελευταία χρόνια στα διάφορα blogs τις δημιουργίες decoupage ..

Στην αρχή με αδιαφορία μιας και δεν καταλάβαινα τί ήταν και πώς γινόταν αυτό που έβλεπα.

Όσο όμως εγώ αδιαφορούσα τόσο πλήθαιναν τα.. κρούσματα.

Όπου και να γύριζα τα μάτια, σε όποιο blog και να έμπαινα νά' σου μια κατασκευή decoupage να μου γελά ειρωνικά μες τα μούτρα.

Τσατίστηκα.. (η αλήθεια να λέγεται) και ρώτησα να μάθω τί στον κόρακα είναι αυτό το decoupage.

Έμαθα και συνέχισα να αδιαφορώ.. 

Έτσι κι αλλιώς έχω αποδεχτεί πως ότι έχει να κάνει με κατασκευές είναι σαν την φυσικοχημεία για μένα.

Στα δώδεκα χρόνια της σχολικής μου καριέρας είχαμε μια ισότιμη σχέση.

Την αγνοούσα επιδεικτικά και με αγνοούσε κι εκείνη!

Έτσι και με τις κατασκευές πάσης φύσεως..

Μέχρι που γράφτηκα στα μαθήματα εσωτερικής διακόσμησης όπου έμαθα πως θα συμπεριλαμβάνονταν κάποιες κατασκευές decoupage.

Αυτό ήταν, σκέφτηκα.. να η ευκαιρία μου!

Κι οργανώθηκα..

Ξαμολήθηκα με την "συμμαθήτρια" στα μαγαζιά και ψώνισα όχι μόνο όσα μας είχαν ζητηθεί, αλλά με τον ενθουσιασμό του πρωτάρη, θεώρησα πως έπρεπε να σηκώσω όλη την πραμάτεια!

Και δώστου κόλλες και δώστου κεραμικά και δώστου μπογιές και δώστου κορδέλες  και δώστου ριζόχαρτα και δώστου πινέλα και δώστου σπρέυ και δώστου... εξήντα κάτι ευρώπουλα,  έτσι με το καλημέρα σας!

Πήρα και δυο κουτιά για να αποθηκεύω όλο το τζάτζαλο που συγκέντρωσα και πήγα στο μάθημα περιχαρής!

Κι απλώσαμε τα σύνεργα στο τραπέζι οι "συμμαθήτριες" και πέσαμε με τα μούτρα στην δημιουργία..

Διάλεξα δυο παιδικά θέματα για να τα χαρίσω στους Πρίγκηπές μου κι ένα ουδέτερο κι άρχισα τις.. καλλιτεχνίες..

Η αλήθεια είναι πως ο καμβάς είναι ένα πολύ εύκολο υλικό, προφανώς γι' αυτό τον διάλεξε και η "δασκάλα" μας, οπότε "ξεπετάξαμε" σχετικά γρήγορα τις δημιουργίες μας και τις παρατάξαμε έξω από την αίθουσα να στεγνώσουν.

Γύρισα σπίτι και τα αποτελείωσα βάφοντας τα, (πασαλείβοντας και τον εαυτό μου παράλληλα)  και την δεύτερη φορά πήγα με πιο δύσκολο υλικό.. μια γυάλινη πιατέλα!

Εν τω μεταξύ, είχε μεσολαβήσει η επίσκεψη της αγαπημένης μου Ποδηλάτισσας στο σπίτι, η οποία μου έφερε δώρο αυτό το υπέροχο μπούστο από πηλό που είχε φτιάξει με τα χεράκια της κι απόμεινα να το κοιτάζω σαν χάνος..

Mα δεν είναι υπέροχο;

Αυτό ήταν!

Ο οίστρος της δημιουργίας με είχε συνεπάρει!

Άφησα στην άκρη τη φωτογραφική μηχανή κι έπεσα με τα μούτρα στις κατασκευές.

Έφτιαξα την πιατέλα μου..

την θαύμασα δεόντως... την στόλισα.. την φωτογράφισα και προχωρήσαμε στο τελευταίο στάδιο που ήταν η κατασκευή ενός επιδαπέδιου φωτιστικού από σύρμα..

αφού παλέψαμε δυο ώρες με τανάλιες, κοφτάκια, σπάγκους και με τα νεύρα μας, παραλάβαμε η κάθε μια ένα συρμάτινο κύλινδρο τον οποίο θα έπρεπε να "ντύσουμε" με κορδέλες της επιλογής μας.

Τέλος στο εσωτερικό του κύλινδρου στερεώνονται λαμπάκια (όπως αυτά που στολίζουμε το σπίτι τα χριστούγεννα) και το ιδιαίτερο φωτιστικό είναι έτοιμο για το εσωτερικό του σπιτιού  ή την βεράντα μας.

Γύρισα από το "μάθημα"  την Παρασκευή το βράδυ (Παναγίτσα μου) με το συρμάτινο ρολό παραμάσχαλα.. και Σάββατο πρωί πρωί έπιασα δουλειά.

Να προσπαθώ να στερεώσω τις κορδέλες από λινάτσα που είχα διαλέξει με μικρά συρματάκια και τα νεύρα μου να έχουν στήσει τρελό χορό!
Διότι δεν φτάνει που "δεν τό' χω"  κάνω και του κεφαλιού μου!
Μας είχε ζητηθεί κορδέλα 2,5 εκατοστών φάρδους έτσι ώστε να περνά ανάμεσα στα κενά του σύρματος και να στερεώνεται μ' αυτόν τον τρόπο.
Όμως εγώ, κόντρα στις συμβουλές της δασκάλας, διάλεξα διπλάσια σε φάρδος κορδέλα η οποία φυσικά δεν χωρούσε να περάσει και το υλικό της (λινάτσα) δυσκόλευε το όλο εγχείρημα καθώς ξέφτιζε.

Την πρώτη φορά που ένιωσα την παρόρμηση να ανοίξω την πόρτα και να το πετάξω απέναντι στα χωράφια.. δεν έδωσα σημασία..

Αντιπαρήλθα με αξιοπρέπεια που αρμόζει σε μια κυρία του πειρασμού να αρχίσω να βρίζω σαν λιμενεργάτης και συνέχισα να παλεύω σιωπηλά...

Είχε μεσημεριάσει πια όταν σταμάτησα, κοίταξα σιωπηλά το "φωτιστικό", ξήλωσα με σχετική ηρεμία τις κορδέλες που το έντυναν, το πήρα, το κατέβασα στην αποθήκη, το τοποθέτησα σε μια γωνιά και βγαίνοντας διπλοκλείδωσα την πόρτα.

Γύρισα πάνω στο σπίτι, συγύρισα το χάος που είχε δημιουργηθεί στην κουζίνα από τα ξέφτια της λινάτσας, σκούπισα, συγύρισα και πήρα αγκαλιά την φωτογραφική μου μηχανή.

Την έσφιξα στην αγκαλιά μου και της υποσχέθηκα πως τίποτα και κανείς δεν πρόκειται να μας χωρίσει από δω και μπρος..

Γιατί ο νέος είναι ωραίος, αλλά ο παλιός είναι αλλιώς...