Άσχημα μπήκε ο Μάρτης.

Άσχημα,...πολύ άσχημα μπήκε ο Μάρτης για μας.
Κοιμόμουν ακόμα χθες το πρωί, γύρω στις επτάμιση, όταν μπήκε έντρομος ο άντρας μου στην κρεββατοκάμαρα και μου είπε:
- ο Δίαςέχει μείνει στο πάρκο (τον είχε βγάλει την πρωινή του βόλτα) δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του, βγάζει σάλια και αφρούς απ'το στόμα κι έχει κατουρηθεί.
Πετάχτηκα έντρομη, φόρεσα ότι βρήκα μπροστά μου και πριν τρέξω κοντά του, τηλεφώνησα στην κτηνίατρο.
- Έχει φάει κάποιο δηλητήριο, μου είπε, βρες από ένα φαρμακείο ατροπίνη, κάντου μια ένεση και μετά σε κάποιο γιατρό,
Η ίδια ήταν εκτός Αττικής....
Τρέχω κοντά του, μαζί κι ο γιός μου...βλέπουμε το σκυλί σε άθλια κατάσταση γεμάτο ακαθαρσίες και σάλια να ψυχορραγεί.
Ο άντρας μου φεύγει με το μηχανάκι να ψάξει για φαρμακείο.
- φέρε το αυτοκίνητο, λέω στον γιό μου, δεν θα τον προλάβουμε, χάνουμε χρόνο.
Φέρνει το αμάξι και κακήν κακώς βάζουμε το ζωντανό μέσα τυλιγμένο σε ένα μεγάλο σεντόνι.
Στην πρώτη προσπάθεια να βρούμε κτηνίατρο πέφτουμε πάνω σε δρόμο που γινόταν λαΪκή και χάνουμε κι άλλο πολύτιμο χρόνο.
Θυμάμαι μια μεγάλη κτηνιατρική κλινική που είναι πολύ κοντά με μια δεύτερη. Σκέφτομαι πως δεν μπορεί, σε μια απ'τις δυο θα υπάρχει κάποιο τηλέφωνο ανάγκης.
Το σκυλί,, όσο πάει και χειροτερεύει κι πανικός μου μεγαλώνει.
Φτάνουμε έξω απ'την κλινική κι ευτυχώς υπάρχει τηλέφωνο στην πόρτα, ο κτήνίατρος μας λέει πως έρχεται όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Πραγματικά φτάνει μετά από κανα δεκάλεπτο με μοτοσυκλέτα.
Την ώρα που φτάνει κοντά στο αμάξι, ο Δίας έχει σχεδόν πάψει να αναπνέει.
Μου φεύγει μια κραυγή κι αρχίζω να κλαίω.
Ο γιος μου κοιτάει τον γιατρό ερωτηματικά, εκείνος του κάνει ένα νεύμα πως όλα είναι μάταια πια, αλλά παρ'όλα αυτά κατεβάζουν το σκυλί από το αμάξι και το πηγαίνουν μέσα στην κλινική για να προσπαθήσει έστω κι "επί ματαίω".
Του βάζει οξυγόνο, ορρό και του κάνει πέντε ενέσεις με διάφορα φάρμακα.
Το σκυλί έχει επανέλθει κι αγωνίζεται.
Μετά από καμμιά ώρα δείχνει πως θα ζήσει.Ξεθαρρεύουμε, σκάνε τα πρώτα χαμόγελα.
Για τέσσερεις ώρες ο γιατρός παλεύει να τον σώσει. Πολεμάει με την ταχυκαρδία που έχει το σκυλί και με τον πολύ ψηλό πυρετό που ανεβάζει.
Γύρω στις δώδεκα ο πυρετός έχει πια πέσει, τον κατεβάζουμε απ'το κρεββάτι και με τον ορρό ακόμα στο πόδι τον αφήνουμε ξαπλωμένο στο πάτωμα.
Δείχνει να μας αναγνωρίζει, αλλά δεν μπορεί να σταθεί καθόλου στα πόδια του.
Μετά από κανα δίωρο, με οδηγίες απ' τον γιατρό φεύγουμε για το σπίτι.
Τον κουβαλάμε σηκωτό κι η πρώτη μας δουλειά είναι να τον κάνουμε ένα ζεστό μπάνιο για να καθαρίσει απ'όλες τις βρωμιές.
Μετά τον στεγνώνουμε πολύ καλά και τον αφήνουμε να ηρεμήσει.
Είμαστε όλοι γύρω του, τον χαΙδεύουμε και τον παρηγορούμε.
Του βρέχω το στόμα με νεράκι.
Το βράδυ μετά από προτροπή καταφέρνει να πάει τρεκλίζοντας μέχρι το μπαλκόνι και να κατουρήσει.
Ξαναγυρίζει και ξαπλώνει.
Την νύχτα τον άκουσα να ανοιγοκλείνει το στόμα μ' εκείνο τον τρόπο που δείχνει πως έχει ξεραθεί και θέλει νερό.
Πετάχτηκα κοντά του, του πήγα το νερό κοντά, σηκώθηκε πάλι με κόπο και ήπιε.
Τώρα που γράφω- πριν καμμιά ώρα- έφαγε και λίγο λαπά με κοτόπουλο που του είχα φτιάξει.
Την γλύτωσε, απλά χρειάζεται χρόνο για να συνέλθει και να ανακτήσει τις δυνάμεις του.
Δόξα τω Θεώ!!