Mε συγκίνησε το μεγάλο αστροπελέκι σήμερα.
Ακούστε τον λόγο.
Το σχολείο απ' το σπίτι έχει μια άλφα απόσταση για την οποία είναι απαραίτητο το αυτοκίνητο.
Το απόγευμα σχολώντας απ'την δουλειά, τους παίρνω απ'το ολοήμερο και τις τρεις μέρες της βδομάδας, ο μεγάλος (8 1/2 χρονών) έχει αγγλικά αμέσως μετά, δηλ. 4-5.
Το φροντιστήριο τώρα, βρίσκεται στα μισά της διαδρομής απ'το σχολείο προς το σπίτι.
Αυτό σημαίνει πως το πρωί φεύγοντας πρέπει να πάρει και την τσάντα των αγγλικών μαζί, η οποία μένει μες το αυτοκίνητο.
Έχει συμβεί λοιπόν τρεις-τέσσερεις φορές να ξεχάσει να πάρει την τσάντα, πράγμα που σημαίνει πως πρέπει να περάσω μπροστά απ'τα αγγλικά να γυρίσω σπίτι να την πάρουμε και να ξαναπάμε πίσω.
Επόμενο είναι να θυμώνω, γιατί κάνω διαδρομές άδικα και πηγαίνω μπρος πίσω επειδή ο πιτσιρικάς......ξεχνάει τις υποχρεώσεις του.
Σήμερα, για άλλη μια φορά, συνέβει το ίδιο.
Εγώ είχα ήδη μια άσχημη μέρα στο γραφείο κι όταν είδα πως η τσάντα είχε ξεχαστεί σπίτι, έγινα έξαλλη.
Άρχισα να φωνάζω πως είναι ανεύθυνος, πως λυπάμαι για λογαριασμό του, να εξαπολύω τιμωρίες και στερήσεις και γενικά "έβγαζα καπνούς" απ'τα νεύρα μου.
Γυρίσαμε σπίτι, ανέβηκα τρέχοντας πάνω, πήρα την τσάντα την οποία κυριολεκτικά του πέταξα στη μούρη και γυρίσαμε πίσω για να τον αφήσω στο φροντιστήριο.
Στις 5 πήγα να τον πάρω.
Ο μικρός μπαίνει στο πίσω κάθισμα και με κοιτάει στα μάτια μέσα απ'τον καθρέφτη.
- είσαι ακόμα θυμωμένη; με ρωτά.
- ναι, του απαντώ κοφτά.
Και τότε με πολύ τρυφερή φωνή, μου λέει το κορυφαίο.
- σε παρακαλώ μαμά μου. Δεν με νοιάζει να με συγχωρέσεις, γιατί το ξέρω.... πως σού'χω κάνει πολλά, αλλά δεν θέλω να είσαι θυμωμένη!
Πέστε μου τώρα.
Μπορείς μετά απ' αυτό να κρατήσεις κακία και να μη τον φιλήσεις;....
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου