Η Πόλη Που Αγάπησα (Πρώτη Μέρα)

Υποσχέθηκα να μοιραστώ μαζί σας τις εντυπώσεις μου απ' το πρόσφατο ταξίδι μας στην Πόλη και αυτό θα κάνω.
Μόνο που είναι αδύνατον να τα συμπεριλάβω όλα σε μια και μοναδική ανάρτηση, οπότε οπλιστείτε με υπομονή γιατί θα σας πάρω μαζί μου στο ταξίδι και θα τα δούμε όλα (ή σχεδόν όλα) μέρα-μέρα.
Η αλήθεια είναι πως πάλι δεν θα καταφέρω να περιγράψω όσα είδα, ένιωσα κι όσα με συγκίνησαν..
Θα προσπαθήσω όμως να σας μεταφέρω μια μικρή, ελάχιστη γεύση από αυτά!

Το ταξίδι μας ξεκίνησε την προηγούμενη Δευτέρα.
Η πτήση μας ήταν στις  08:25 το πρωί.
Σηκωθήκαμε λοιπόν στις 06:00, μετά από μια σχεδόν άυπνη νύχτα γεμάτη υπερένταση για ό,τι μας περίμενε!
Ασπαστήκαμε σταυρωτά τ' αστροπελέκια δίνοντας συνεχείς συμβουλές και οδηγίες και βγήκαμε από την βεράντα της κουζίνας να κατέβουμε στο γκαραζ της αυλής που ήταν το αυτοκίνητο.
Θα μας πήγαινε στο αεροδρόμιο ο δεύτερος από τους μεγάλους μου γιους ο οποίος θα έμενε κιόλας μαζί με τ' αστροπελέκια για όσο θα λείπαμε.
Έξω στην βεράντα λοιπόν στράφηκα τυχαία και κοίταξα τα δυο γλαστράκια που είχα φυτέψει τους βολβούς απ' τις γλαδιόλες των ψηφιακών γειτονιών και τότε είδα δυο πράσινα φυλαράκια να ξεπροβάλουν στο χώμα!
Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη!
Έβγαλα κατ' ευθείαν την φωτογραφική μηχανή και τράβηξα την πρώτη φωτογραφία στο ξεκίνημα του ταξιδιού μας!
Τις γλαδιόλες μου!

Και  βέβαια από εκείνη τη στιγμή και για πέντε μέρες, η φωτογραφική μηχανή έγινε η φυσική προέκταση του χεριού μου!
Έχω τραβήξει γύρω στις 1500 φωτογραφίες..
Εσείς θα δείτε μόνο ένα μικρό αριθμό από αυτές γιατί αλλιώς θα έπρεπε να ανεβάζω για αρκετό καιρό μόνο φωτογραφίες και τίποτα άλλο, οπότε στο τέλος με το δίκιο σας, θα με κράζατε.
Συνέχισα λοιπόν να φωτογραφίζω ακόμα και στην απογείωση

προσπαθώντας από ψηλά να διακρίνω το σπίτι μας και στη συνέχεια τα σύννεφα που ολοένα και πύκνωναν

ώσπου πάνω από την Τουρκία πια, ριπές από βροχή ήρθαν και θόλωσαν το τζάμι του παραθύρου μου

και μας προετοίμασαν για τον καιρό που θα συναντούσαμε μετά την προσγείωση..
Η Κωνσταντινούπολη μας υποδέχτηκε βροχερή!
Τίποτα όμως δεν ήταν δυνατόν να μας πτοείσει.
Το πρώτο που αγοράσαμε ήταν μια ομπρέλα από τους πλανόδιους πωλητές που βρίσκονταν έξω απ' το μετρό και ξεκινήσαμε να γνωρίσουμε αυτή την Πόλη που έκρυβε απίστευτους θησαυρούς ιστορίας και πολιτισμού και είχε ρίζες ελληνικές.. βυζαντινές!
Αφήσαμε τα πράγματά μας στο ξενοδοχείο και ξεκινήσαμε με τα πόδια για το παλιό παλάτι, το Τοπ Καπί, που βρίσκονταν πολύ κοντά.
Στην διαδρομή συνέχισα απτόητη τα κλικ μου..

Κι όταν πια φτάσαμε, σταθήκαμε κάτω από την βροχή και περιμέναμε καρτερικά στην ουρά για να βγάλουμε το εισιτήριο για την είσοδο.

Περνώντας την πύλη μεταφερθήκαμε αιώνες πίσω για να θαυμάσουμε ανεκτίμητους θησαυρούς που δυστυχώς απαγορευόταν η φωτογράφιση τους..
Έτσι τα μόνα που μπόρεσα να απαθανατίσω ήταν οι αμέτρητοι οντάδες

τα απίστευτα σε διακόσμηση τζάκια, οθωμανικού στυλ, που είχε το κάθε δωμάτιο

τα εξαίσια βιτρό παράθυρα τα οποία περιστοιχίζονταν από καταπληκτικά iznik πλακάκια

τα περίτεχνα διακοσμημένα ταβάνια των δωματίων

πολλές από τις εξωτερικές αυλές που το παλάτι διέθετε αρκετές

και απόψεις από τα χαγιάτια

Περιπλανηθήκαμε για ώρες στο παλάτι του σουλτάνου και κατόπιν στους δαιδαλώδεις διαδρόμους και τα δωμάτια του χαρεμιού πριν φύγουμε για να μπούμε πρώτα στο πάρκο που βρίσκεται δίπλα από την είσοδο των τειχών

και μετά να κατηφορίσουμε προς τον πύργο του Γαλατά, αφού πρώτα κάναμε μια στάση για φαγητό έτσι ώστε να έχουμε δυνάμεις  να περπατήσουμε την μεγάλη ανηφόρα που μας έκοψε την ανάσα μέχρι να τον αντικρύσουμε τεράστιο κι επιβλητικό μπροστά μας.

σταθήκαμε πάλι στην ουρά για να μπούμε, να ανέβουμε με το ασανσέρ και να απολαύσουμε την υπέροχη θέα απ' το μπαλκόνι του

και μετά ήπιαμε τον καφέ μας συνεχίζοντας να απολαμβάνουμε την θέα και κουβεντιάζοντας για όσα μοιραζόμασταν..

Είχε νυχτώσει πια για τα καλά όταν κατηφορίσαμε για να επιστρέψουμε κατάκοποι  στο ξενοδοχείο μετά από μια εξαντλητική αλλά γεμάτη όμορφες εικόνες πρώτη μέρα.

συνεχίζεται....