Στα Σοκάκια Του Φαναριού

Όταν ξεκινήσαμε γι’ αυτό το ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη, περισσότερο ακόμα κι απ’ το να βρεθώ στην Αγιά Σοφιά ήθελα να πάω στο Φανάρι.

Έτσι την τρίτη μέρα το πρωί σηκώθηκα με ένα ιδιαίτερο χτυποκάρδι.

Ήταν η μέρα που θα το επισκεπτόμασταν.

Ο καιρός ήταν και πάλι βροχερός, όμως τίποτα δεν ήταν ικανό να αναβάλλει την βόλτα αυτή.

Κατεβήκαμε απ’ το λεωφορείο και στρίψαμε από την λεωφόρο στα στενά  σοκάκια  του Φαναριού.

Είναι αδύνατον να μεταφέρω με λέξεις τα συναισθήματα και την συγκίνηση που ένιωσα.

Περπατούσαμε σχεδόν αμίλητοι κι αφήναμε τον αέρα να γεμίζει τα πνευμόνια μας.

Αέρας που μύριζε Ελλάδα..

Σπίτια  εγκαταλειμμένα, λαβωμένα, το καθένα με την δική του ιδιαίτερη ιστορία.

Σπίτια που την πόρτα τους την διπλομαντάλωναν βαριές αλυσίδες και λουκέτα..

Τα κοιτούσες κι ο νους έτρεχε σε χρόνια περασμένα.

Τότε που αυτή η γειτονιά έσφυζε από ζωή.

Τότε που τα παιδιά γέμιζαν τα στενά δρομάκια με φωνές και παιχνίδια.

Πολλά είναι ανακατασκευασμένα και φροντισμένα

Και τότε δεν γινόταν να μην τα θαυμάσεις.. να μην τα καμαρώσεις!

Περπατούσαμε σε σχεδόν έρημους δρόμους και μόνο πού και πού κάποιος περαστικός μας θύμιζε πως πίσω απ’ τα κλειστά παράθυρα και τις πόρτες ζούσαν άνθρωποι..

Και τότε πρόβαλλε στο βάθος του δρόμου η Μεγάλη του Γένους Σχολή..

Ανηφορίσαμε με κομμένη την ανάσα μέχρι εκεί και κοιτάξαμε με δέος το σκουροκόκκινο επιβλητικό κτίριο.

Η βαριά σιδερένια πόρτα του ήταν κλειστή, όμως σαν από θαύμα εκείνη τη στιγμή σταμάτησε ένα ταξί και ένας άντρας που κατέβηκε  πλησίασε στην πόρτα και  την άνοιξε.

Ήταν  έλληνας καθηγητής.

Μας καλωσόρισε και μας κάλεσε να μπούμε.

Ανεβήκαμε τα σκαλοπάτια και σταθήκαμε για λίγο να δούμε την θέα από κει ψηλά.

Κάποιοι μαθητές έπαιζαν μπάσκετ στο γήπεδο

(να παίζεις μπάλα με θέα τον Βόσπορο! ..  αξία ανεκτίμητη!)

Και μετά όταν έσπρωξα την πόρτα, ένιωσα σα να μεταφέρθηκα από τη μια στιγμή στην άλλη στην Ελλάδα.

Έτσι ..

απλά..  με μια κίνηση…

με το πέρασμα από το κατώφλι στο εσωτερικό ..

Άκουγα να μου μιλούν ελληνικά, να με καλημερίζουν,  να με καλωσορίζουν κι ήταν σα να ήμουν χρόνια στην ξενιτειά και γύρισα στην πατρίδα.

Ήταν ώρα διαλλείματος  έτσι μπόρεσα να μπω σε μια τάξη και να φωτογραφίσω τα παιδιά που εκείνη την ώρα κουβέντιαζαν για κάποιο ποδοσφαιρικό αγώνα..

Και μετά .. κατηφορίσαμε για το Πατριαρχείο, ενώ είχε αρχίσει πάλι το ψιλόβροχο…

Ίδια τα  συναισθήματα κι εδώ…

συγκίνηση και νοσταλγία..

Στο εσωτερικό του Αγίου Γεωργίου  ένας ευγενικός κύριος μας έδειξε το σημείο όπου φυλάσσονταν  ιερά λείψανα αγίων..

Αλλά και την κολόνα πάνω στην οποία δέθηκε ο Χριστός και φραγγελώθηκε..

Προσκυνήσαμε με δέος και συγκίνηση..

Στην επιστροφή πέσαμε πάνω στην ελληνική ταβέρνα του μπάρμπα Βασίλη.. επειδή

όμως ήταν  πολύ νωρίς για φαγητό την φωτογράφισα και συνεχίσαμε τον δρόμο μας..

χαζέψαμε τους μαθητές κάποιου σχολείου,  που παρ’ όλη την βροχή είχαν βγει εκπαιδευτικό περίπατο..

Και συνέχισα  τα κλικ μου ακόμα και στην στάση περιμένοντας το τραμ..

Και μετά άφησα τον Χρήστο να περιμένει για να μπω πάλι σε ένα τζαμί και να «τραβήξω» κάποιους πιστούς εν ώρα προσευχής..

Κι από κει τραβήξαμε για την παλαιότερη (χρονολογείται απ’ το 1461) και μεγαλύτερη στεγασμένη αγορά στον κόσμο!

Το Καπαλί  Τσαρσί ή απλά.. το Μεγάλο Παζάρι!

Αμέτρητα μαγαζιά όλων των ειδών..

Κόσμος πολύς που πηγαινοερχόταν..

Και σκληρά παζάρια από πελάτες και εμπόρους..

Από ένα σημείο και μετά .. έχανες τον λογαριασμό..

Δεν ήξερες τι να πρωτοκοιτάξεις..

Τι να πρωτοδιαλέξεις..
Tί να πρωτοθαυμάσεις..

Κι έτσι … δεν πήρα  τίποτα!

Γιατί όταν βλέπεις πολλά το σίγουρο είναι πως στο τέλος θα μπερδευτείς...

Οπότε προσπέρασα αγέρωχα τον πειρασμό και δεν υπέκυψα στις σειρήνες του καταναλωτισμού.

Βέβαια, για να σας είμαι απόλυτα ειλικρινής, έφτασα στο παρά πέντε να αγοράσω μια δερμάτινη τσάντα.

Είχα δει όμως τόσο πολλές και τόσο όμορφες που δεν ήξερα τι να κάνω..

Απ την Κική και την Κοκό ποια να διαλέξω;

Δεν ήμουν σίγουρη πως η συγκεκριμένη που παζάρευα ήταν η ωραιότερη όλων όσων είχα δει..  (οι γυναίκες θα με καταλαβαίνετε ελπίζω)  κι έτσι αποφάσισα να μην κάνω τίποτα.. και δεν την πήρα..

Όταν είχαμε μπει πια στο αεροπλάνο για την επιστροφή  μου ήρθε ξανά στο μυαλό η τσάντα και οι αμφιβολίες μου..

Και τότε έβαλα τις φωνές..

«πιλότε στάσου… μύγδαλα» ..

 «αφήστε με να κατέβω, πρέπει να γυρίσω να αγοράσω την τσάντα που δεν πήρα, ΑΝΟΙΞΤΕ ΚΑΛΕ…. το μετάνιωσα σας λέω.. »

Ήτο όμως πολύ αργά..

Οι αεροσυνοδοί με κοίταξαν χαιρέκακα και μου είπαν να κάτσω κάτω, ορκίζομαι μάλιστα πως άκουσα την μια να ψιθυρίζει.. «ας πρόσεχες.. »

Η κακίστρω!

Γι’ αυτό με βλέπετε να τριγυρίζω – όταν είχε πέσει πια το σκοτάδι- στον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό με το μάτι γεμάτο απογοήτευση και απελπισία.

(αποχαιρέτα την τσάντα που δεν πήρες.. ) 

Σνιφ!!

συνεχίζεται..