Πρωτομαγιά Στην Πρίγκηπο

Tην τέταρτη μέρα του ταξιδιού μας είχαμε προγραμματίσει επίσκεψη στα Πριγκηπόνησα και συγκεκριμένα στην Πρίγκηπο.

Οι μονοήμερες κρουαζιέρες που οργάνωναν τα τουριστικά γραφεία ήταν πανάκριβες, οπότε ρωτώντας μάθαμε από πού έφευγε το καραβάκι κι αποφασίσαμε να πάμε μόνοι μας.

Ξεκινήσαμε λοιπόν εκείνο το πρωινό (που έμελλε να γίνει η αρχή  μιας απρόβλεπτης  μέρας) και φτάσαμε στην στάση του τραμ  για να δούμε με τρόμο πως ήταν κλειστά!

Ήταν Πρωτομαγιά βλέπετε.. κι εμείς καθόλου δεν το είχαμε σκεφτεί.
Ρίχνοντας μια πιο προσεκτική ματιά είδαμε πως η αστυνομία είχε κλείσει τους δρόμους περιμένοντας προφανώς την πορεία που θα περνούσε από κει για να καταλήξει στην πλατεία Ταξίμ..

Όταν όμως η γράφουσα βάλει κάτι στο μυαλό της, δεν υπήρχε περίπτωση να μην γίνει, οπότε γύρισα με φυσικότητα και ρώτησα τον Χρήστο.

-πάμε με τα πόδια;

Αυτό που ξεστόμισα  δεν ήξερα πόσα χιλιόμετρα σήμαινε ,  κάναμε όμως  -με γρήγορο βάδισμα- τρία τέταρτα της ώρας για να φτάσουμε..

Φυσικά το γρήγορο βάδισμα δεν με απέτρεψε απ’ το  να σταματήσω για να φωτογραφίσω αυτό..

Φτάσαμε στην αποβάθρα για να πάρουμε το καραβάκι δέκα λεπτά πριν την αναχώρησή του.

Από την  αίθουσα αναμονής φαινόταν ακριβώς απέναντι το παλάτι Ντολμά Μπαχτσέ για το οποίο έγραφα πριν δυο αναρτήσεις.

Για όσους  μπαίνουν στο ταξίδι  σήμερα μπορούν να ανατρέξουν εδώ για περισσότερες πληροφορίες.

Η μέρα ήταν όμορφη κι εμείς ανεβήκαμε στο κατάστρωμα για να απολαύσουμε την διαδρομή και να χαζέψουμε την ακτή που ξεμάκραινε 

Μετά από λίγη ώρα ταξιδιού το πλοίο σταμάτησε για να πάρει κι άλλους επιβάτες από το Kadikoy.

Τώρα τί συνειρμοί έγιναν στο μυαλό μας θα σας γελάσω, το συμπέρασμα πάντως ήταν πως μας φάνηκε ότι η συγκεκριμένη προβλήτα ήταν η ίδια (τι Κadikoy τι Ortakioy και τα δυο κατέληγαν σε ioy και σε μας φάνηκαν το ίδιο..) που βρισκόταν δυο βήματα απ’ το ξενοδοχείο μας.

Μάλιστα αναρωτηθήκαμε γιατί όταν ρωτήσαμε δεν μας παρέπεμψαν εκεί και μας έστειλαν τόσο μακρύτερα για να πάρουμε το πλοίο! 

Καταλήξαμε λοιπόν πως άπαντες ήσαν κουτοί κι εμείς οι έξυπνοι στον γυρισμό θα κατεβαίναμε εκεί κι όχι στο σημείο απ’ όπου ξεκινήσαμε κι έτσι θα γλυτώναμε διαδρομή στην επιστροφή…

Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι.. 

Συνεχίσαμε λοιπόν το ταξίδι με χαλαρή διάθεση και με .. πλήρη άγνοια του τί έμελλε να συμβεί.

Με την φωτογραφική ανά χείρας και με γιους ιστιοπλόους δεν θα μπορούσα να μην απαθανατίσω αυτό..

Κάποιοι νεαροί με κιθάρα συνόδευαν με τραγούδια το ταξίδι μας και μπορεί να μην καταλάβαινα την γλώσσα η μουσική όμως ταίριαζε απόλυτα στην διάθεση και πρόσθετε χρώμα και ομορφιά στις στιγμές μας.

και οι γλάροι από κοντά να ακολουθούν την ρότα του πλοίου και να μας συντροφεύουν

Το πρώτο νησάκι ήταν η Αντιγόνη

Την είδαμε μέσα από το πλοίο και συνεχίσαμε το ταξίδι που επόμενη στάση είχε την Χάλκη και  τελικό προορισμό την Πρίγκηπο.

Στην Πρίγκηπο απαγορεύονται τα αυτοκίνητα και οι μετακινήσεις γίνονται με άμαξες ή ποδήλατα.

Πήραμε μια άμαξα λοιπόν για να κάνουμε τον γύρο του νησιού.

Απωθημένο  το’χα να νιώσω λίγο Βουγιουκλάκη και επηρεασμένη από τις τρεις χιλιάδες  πεντακόσιες ογδόντα τρεις  φορές που έχουμε δει το «χτυποκάρδια στο θρανίο» λίγο έλειψε να ξεκινήσω να τραγουδάω..  «καροτσέρη, καροτσέρη άστο καμουτσίκι απ’ το χέρι και μην το χτυπάς».

Έπρεπε όμως να διαλέξω μεταξύ του να χαριεντίζομαι αλά Βουγιουκλάκη και να τραγουδάω,  το οποίο δεν ήθελε και πολύ να περάσει στην σφαίρα του γελοίου,  ή να φωτογραφίζω.

 Κι επειδή δεν είχα προνοήσει να πάρω και μια καπελαδούρα μαζί μου η οποία είναι μαστ για την σκηνή που περιγράφω, αποφάσισα να το βουλώσω και να ασχοληθώ με την φωτογράφιση.

Παρ’ όλους τους κραδασμούς από τον καλπασμό των αλόγων  επέμενα να προσπαθώ να φωτογραφίσω τα υπέροχα αρχοντικά που βρίσκονταν δεξιά και αριστερά μας.

Μεταφερόμουν λοιπόν συνέχεια απ’ την μια μεριά στην άλλη της άμαξας και μουρμούραγα κάθε φορά που δεν προλάβαινα να τραβήξω κάποιο όμορφο τοπίο ή σπίτι..

Στα μισά της διαδρομής,  ζαλισμένη από τα πήγαινε-έλα στην άμαξα,   σταματήσαμε για μια σύντομη ανάπαυλα και βρήκα ευκαιρία να μείνω λιγάκι σταθερή  και να πιω μια γουλιά νερό για να συνέλθω.

η διαδρομή συνεχίστηκε  δίπλα από λιβάδια

Και όμορφα αρχοντικά

Κι όταν πια φτάσαμε στο σημείο απ’ όπου ξεκινήσαμε, αφήσαμε την άμαξα και  περπατήσαμε στα δρομάκια του νησιού

Τώρα μπορούσα επιτέλους να φωτογραφίζω με σταθερό χέρι τα όμορφα σπίτια, όπως το επόμενο που μάλιστα είχε πωλητήριο και σιχτίρισα την «άτιμη ζωή που άλλους τους ανεβάζει κι άλλους τους κατεβάζει κύριε Πετροχείλο μου» .. και την τύχη μου που μου έλειπαν κάτι … λίγα (;) για να το αποκτήσω..

Πιο κάτω,  περνώντας έξω από το κατακόκκινο ανοιχτό παράθυρο  ακούσαμε  ένα τραγούδι, ένα ελληνικό τραγούδι..

«είσαι ο ήλιος πού’χει  γίνει επικίνδυνος

και κάθε μέρα καίει την επιδερμίδα μου

απ’ τους πολλούς πολιτικούς κι εσύ είσαι ένας απ’ αυτούς

που ξεπουλάνε μ’ ευκολία την πατρίδα μου»

α ρε Καιτούλα,  σκέφτηκα, α ρε πατρίδα!

Τόσα χιλιόμετρα μακριά απ’ την Ελλάδα αρκούσε ένα τραγούδι και η φωνή της Γαρμπή για να σε κάνει ν’ ανατριχιάσεις..

Βολτάραμε στην ακροθαλασσιά

Αλλά και στα στενά δρομάκια χαζεύοντας  τις πραμάτειες  στα διάφορα μαγαζιά

Και  γευτήκαμε πεντανόστιμους λουκουμάδες

Αργά το μεσημέρι αποφασίσαμε να πάρουμε  το καραβάκι για την επιστροφή μας.

Μια «στάση»  πριν φτάσουμε στο Kabatas απ’ όπου ξεκινήσαμε το πρωί,  κατεβήκαμε σίγουροι πως η συγκεκριμένη στάση ήταν πιο κοντά στο ξενοδοχείο μας.

Βγήκαμε απ’την προβλήτα και περάσαμε την  λεωφόρο απέναντι.

Ό,τι βλέπαμε ήταν πολύ οικείο και γνώριμο και εμείς βολτάραμε σίγουροι πως λίγο πιο πέρα ήταν η «βάση» μας.

Κάπου είδαμε ένα παζάρι και τραβήξαμε προς τα εκει περίεργοι που  δεν το είχαμε προσέξει τις προηγούμενες μέρες.

Πέρασε πολύ ώρα χαζεύοντας στα μικρά μαγαζάκια του παζαριού κι αφού χορτάσαμε βιτρίνες βγήκαμε πάλι  στους δρόμους  της πόλης.

Κάποια στιγμή είδαμε να ανηφορίζει τον δρόμο το μικρό παλιό τραμάκι , σαν εκείνο που είχαμε πάρει στην Istaklal και παραξενευτήκαμε μιας και δεν γνωρίζαμε να υπάρχει κι άλλο παλιό τραμ στην πόλη εκτός από εκείνο.

Παρ’ όλα αυτά τίποτα δεν μας είχε ανησυχήσει ………..       ακόμα!

Επειδή όμως η ώρα είχε περάσει κι εμείς είχαμε αρχίσει να κουραζόμαστε επικίνδυνα  αποφασίσαμε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο.

Η κατεύθυνση που πήραμε και υπολογίζαμε πως θα μας βγάλει στο ξενοδοχείο μας οδήγησε σε άγνωστα μέρη.

Η κούραση μας είχε καταβάλει κι αποφασίσαμε να ρωτήσουμε δυο νεαρές περαστικές κοπέλες.

Τους είπαμε την περιοχή του ξενοδοχείου μας (κάτι σαν την δική μας Πλάκα) κι εκείνες γούρλωσαν τα μάτια.

Άρχισαν να μιλούν μεταξύ τους έντονα.

Μαύρα φίδια μας έζωσαν..  ρώτησα στα αγγλικά αν ήμασταν μακριά κι αν έπρεπε να πάρουμε κάποιο λεωφορείο (bus) για την επιστροφή μας.

-νο, νο μπας,  απάντησε η μια και παράλληλα έψαχνε στο κινητό την λέξη που ήθελε να μας πει

-boat!  αναφώνησε μετά από λίγο και τότε συνειδητοποιήσαμε πως είχαμε κατέβει σε λάθος σημείο.

Η στάση που μας φάνηκε πως ήταν κοντύτερα στην περιοχή του ξενοδοχείου μας ήταν σε τελείως διαφορετική πόλη!

Για να καταλάβετε θα σας δώσω ένα παράδειγμα, αντί να κατέβουμε (φανταστείτε) στην Ραφήνα εμείς κατεβήκαμε απέναντι.. στο Μαρμάρι της Εύβοιας!

Τράτζικ!

Έπρεπε να γυρίσουμε να πάρουμε το επόμενο καραβάκι για το Κabatas.

Φτάσαμε στην προβλήτα ασθμαίνοντας την ώρα που ο ελεγκτής έκλεινε την μεγάλη σιδερένια καγκελόπορτα.

Δυο λεπτά αφότου μπήκαμε το καραβάκι ξεκίνησε.. ήταν το τελευταίο της ημέρας!

Μεγάλη τύχη μες την ατυχία μας..

Μετά απ’ αυτή την περιπέτεια και το εξοντωτικό περπάτημα αποφασίσαμε πως ήταν η κατάλληλη μέρα για να απολαύσουμε ένα χαμάμ.

Η μέρα μας λοιπόν έκλεισε στο παλαιότερο χαμάμ της Κωνσταντινούπολης το Τσεμπερλίτας, φαγητό στο εστιατόριο και μετά συρθήκαμε εξοντωμένοι μέχρι το ξενοδοχείο για ύπνο.

συνεχίζεται..