Για Κάποιες Άλλες Μανούλες

Είναι κάτι παιδιά που δεν γεύονται την αγάπη.
Είναι κάτι παιδιά που το πρώτο αίσθημα που βιώνουν , είναι η απόρριψη....... η απόρριψη του ίδιου του γονιού που τα έφερε στον κόσμο.
Είναι κάτι παιδιά που έχουν για σπίτι τους ένα τεράστιο θάλαμο και όταν πονούν δεν υπάρχει διαθέσιμη αγκαλιά να τα παρηγορήσει, που σε κοιτούν με λυπημένα μάτια και σε αποκαλούν "μαμά" ....κι ας σε είδαν μόλις σήμερα.
Είναι κάτι παιδιά που περιμένουν μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα χάδι, μια "μαμά"....μιας κι η δική τους τα απέρριψε πριν δουν καλά καλά το πρώτο φως της ζωής.
Είναι κάτι παιδιά που όταν σε ρωτούν "γιατί μαμά άργησες τόσο να έρθεις να με πάρεις;" ...δεν ξέρεις τί να τους απαντήσεις.
Ένας κόμπος μαζεύεται στον λαιμό και τον πνίγει.....και το μόνο που κάνεις είναι να τα σφίγγεις στην αγκαλιά σου για να μη δουν τα δάκρυα που γεμίζουν τα μάτια σου.
Αυτά τα παιδιά σου επιστρέφουν με άπειρη γενναιοδωρία την αγάπη που θα τους προσφέρεις.
Αυτά τα παιδιά σου λένε το καταπληκτικό.."Σ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΑΜΑ ΠΟΥ Μ'ΑΓΑΠΑΣ"....και τα μάτια σου γεμίζουν δάκρυα, γιατί κανένα από τα δικά σου παιδιά δεν σου το είπε ποτέ, αλλά κι εσύ ο ίδιος δεν το είπες ποτέ στους δικούς σου γονείς.
Γιατί για όλους εμάς, η γονική αγάπη είναι κάτι δεδομένο, την βρήκαμε .....την γευτήκαμε με την πρώτη ανάσα ζωής.
Όχι όμως και γι'αυτά τα παιδιά.
Γι'αυτό όταν την βρουν, την προσέχουν σαν κάτι πολύτιμο που στερήθηκαν κι επιτέλους τους δίνεται.

Xρόνια πολλά σε όλα αυτά τα παιδιά και στις μανούλες τους!!

Υγ. Αυτό το ποστ έχει δημοσιευτεί πριν από χρόνια.Το ανεβάζω πάλι αφαιρώντας μόνο κάποια κομμάτια απ' το τέλος καθώς τότε ήταν αναρτημένο για άλλη περίπτωση και νομίζω πως ταιριάζει απόλυτα στη σημερινή μέρα......