Αγάπη Και Μίσος

Τέσσερις γιοί.
Οι γιοί μου.
Δύο ζευγάρια αγοριών.
Η ηλικιακή διαφορά ανάμεσα στο κάθε ζευγάρι μικρή.
Δυόμισι χρόνια οι πρώτοι, ενάμιση χρόνο οι δεύτεροι.
Οι μεν και οι δε..
Οι μεν, από μικρά μέχρι τώρα που είναι πια τριαντάρηδες,
παίζανε (τότε) μαζί, βγαίνουν (τώρα) μαζί, συζητάνε μαζί, γελάνε μαζί, πάνε διακοπές μαζί, διαφωνούν (δε λέω) αλλά... μαζί, θυμώνουν (δε λέω) αλλά μαζί, όλα... ΜΑΖΙ!
Οι δυο μικροί, τ'αστροπελέκια μου, ζουν μια εμπόλεμη κατάσταση.
Άβελ και Κάϊν ένα πράμα!
Άσπρο ο ένας;... μαύρο ο άλλος.
Μέρα ο ένας;.... νύχτα ο άλλος.
Καλημέρα ο ένας;.... χάσου να μη σε βλέπω ο άλλος.
Έτσι δε και κάνεις το λάθος να τους αναθέσεις  μια δουλειά μαζί, γίνεται της Κορέας!
Αφού εγώ για να καταλάβετε έχω ένα ντουλάπι στο σπίτι με όλα τα αξεσουάρ για τέτοιες περιπτώσεις..
Κράνη, ασπίδες, αλεξίσφαιρα γιλέκα... σε όλα τα χρώματα και σε πολλές παραλλαγές για να μπορούμε να τα συνδυάζουμε.
Μόλις, ο πατέρας τους κι εγώ αντιληφθούμε πως ξεκινάει το ματς, τρέχουμε στο ντουλάπι.
Βουτάμε από ένα κράνος ο καθένας κι οχυρωνόμαστε πίσω απ'τον μεγάλο καναπέ (χαλάλι τα λεφτά που δώσαμε μας έχει σώσει την ζωή άπειρες φορές).
Διότι οι δυο κάφροι δεν θέλουν και πολύ... μέχρι να πεις κύμινο έχουν βουτηχτεί.
Όπως σήμερα που κατέβηκαν στον κήπο για να πλύνουν το αυτοκίνητο.
Το χαρτζιλίκι που θα έπαιρναν ήταν το κίνητρο για να βάλουν νερό στο κρασί τους και να κάνουν κάτι παρέα.
Δεν πέρασε ούτε πεντάλεπτο κι άρχισε η μάχη του Δράμαλη.
Κάτι είπε ο ένας, κάτι απάντησε ο άλλος, έριξε λίγο νερό απ'τον κουβά ο ένας κι απάντησε με ολοκληρωτικό λούσιμο με το λάστιχο ο άλλος.
Ανέβηκαν απ'τον κήπο μουσκεμένοι και συνεχίζοντας τον καυγά.
 Εγώ τα κλασικά.... το κράνος στο κεφάλι και κρυφοκοιτούσα πίσω απ' τον καναπέ.
Διέσχισαν το σαλόνι αγέρωχοι κι ανέβηκαν στο δωμάτιό τους συνεχίζοντας το βρισίδι.
Το δε αυτοκίνητο .... παρέμεινε το ίδιο βρώμικο, μη σου πω και περισσότερο απ' ότι ήταν με τόσα πιτσιλίματα και τόσα σαπουνομπουγελώματα!
Ας πάρουν τα μούτρα τους να ζητήσουν πληρωμή, όχι ας τα πάρουν...........