Οι Χρυσοχέρες

Η καθημερινή μου συνήθεια να διαβάζω όλα τα αγαπημένα μπλογκς έχει καταντήσει μαρτύριο  κι ένα βαρύ πλήγμα για την αυτοπεποίθησή μου.
Και εξηγούμαι.
Εγώ και οι κατασκευές παντός είδους και τύπου έχουμε χωρίσει τα τσανάκια μας παιδιόθεν.
Αν τυχαία διασταυρωθούν οι δρόμοι μας (της κατασκευής και ο δικός μου) θα κάνουμε πως δεν είδαμε η μια την άλλη.
Ούτε που μιλιόμαστε,.... σκοτωμένες σας λέω.
Και τί έχω πάθει;
Όπου βρεθώ κι όπου σταθώ βλέπω ΤΙΣ κατασκευές, ΤΙΣ δημιουργίες, ΤΙΣ φοβερές διακοσμήσεις, ΤΙΣ καταπληκτικές συνταγές.
Και να οι φοβεροί μεζέδες τοποθετημένοι πάνω σε ατέλειωτους και καταπληκτικά διακοσμημένους μπουφέδες...
Και να οι ασύλληπτες ιδέες διακόσμησης φιλοτεχνημένες από την ίδια την μπλόγκερ η οποία τις παρουσιάζει κιόλας σα να μην έτρεξε ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ..
Με  ύφος  "ας μη το κάνουμε θέμα"...
Σα νά' ναι όλο αυτό ένα ασήμαντο συμβάν.
Για τον κόπο, τον ιδρώτα, την κούραση, τσιμουδιά!
Λες και είναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο!
(και να δεις που είναι, μόνο για μένα την άχρηστη φαντάζει όνειρο απραγματοποίητο).
Εκείνο δε που πιάνουν το όποιο ασήμαντο αντικείμενο και το βάφουν, το ντύνουν, το στολίζουν, το νοικοκυρεύουν και  στο τέλος το παρουσιάζουν να το βλέπεις και να μη το αναγνωρίζει η μάνα του, μπορεί να με κάνει τρελή!
(όπως στις διαφημίσεις που έχει ξεσηκώσει η άλλη στον αέρα το σπίτι, ξεσκονίζει, σφουγγαρίζει, τρίβει πατώματα και πλακάκια, ανακατεύει το ψητό στην κατσαρόλα... όλα μες τη χαρά, με άψογο μακιγιάζ και φορώντας δεκάποντη γόβα στιλέτο).
Αμ το άλλο;
Που έχουν ετοιμάσει ένα περίδρομο από φαγητά και γλυκά κι αφού τα έχουν διακοσμήσει και είναι σα να βγήκαν από ιλουστρασιόν χαρτί περιουδικού διακόσμησης κι αφού έχουν ένα στρατό από καλεσμένους που πρέπει να περιποιηθούν, έχουν τον χρόνο, το κέφι και το κουράγιο να τραβάνε το όλο event καρέ καρέ φωτογραφίες!!
Και με λεπτομέρειες παρακαλώ!
Φωτογραφία το πέταλο του λουλουδιού στο βάζο, φωτογραφία τον κόκκο του πιπεριού στο πιάτο, φωτογραφία την τσάκιση της χαρτοπετσέτας στο τραπέζι και πάει λέγοντας..
Ακριβώς σ' εκείνο το σημείο αισθάνομαι το αριστερό μου μάτι να "πεταρίζει" και στο στόμα να στραβώνει το χαμόγελο.
Που μια συνταγή έχω στο νου μου, καιρό τώρα, να μοιραστώ μαζί σας  νηστίσιμη και εξαιρετική και μόνο που σκέφτομαι το "βήμα και φωτογραφία" δεν βλέπω να την έχετε, τουλάχιστον όχι σ'αυτή τη νηστεία.
Σε μια άλλη, κάπου, κάποτε, ίσως, μπορεί..
Παλιά δεν ήταν έτσι.
Παλιά γράφαμε οι μεν τα δικά μας, γράφανε οι δε τα δικά τους, διαβάζαμε οι μεν των δε κι έξω απ'την πόρτα, πάπαλα..
Τώρα πώς μας προέκυψε όλος αυτός ο συμφερτός της δημιουργίας;
Πού βρέθηκαν μαζεμένες τόσες χρυσοχέρες;
Πώς καταφέρνουν να κάνουν το γενέθλιο λαμπρή χοροεσπερίδα;
Ας μου πει κάποιος.