Γκρινιάζω..

Σήμερα είπα, μιας και προσωπικά έχω εντρυφήσει στο θέμα γκρίνιας, να βοηθήσω όλους εσάς που  θέλετε να ακολουθήσετε καριέρα γκρινιάρη, δίνοντάς μια ιδέα για το πώς πρέπει να κινείστε.
Πάμε λοιπόν..
"πώς να γκρινιάζετε εποικοδομητικά και συνάμα αποτελεσματικά"
Κατ' αρχάς μη πάρετε το όλο θέμα ελαφρά.
Πρώτον, η γκρίνια είναι τρόπος εκτόνωσης και έκφρασης.
Δεύτερον, γκρινιάζω άρα ζω, υπάρχω, κάνω αισθητή την παρουσία μου.
Τρίτον, η γκρίνια δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο!
Και τέταρτον και σημαντικότερον, μην πτοείστε, πάντα υπάρχει λόγος γκρίνιας.
Τέλος, πάντα υπάρχει τρόπος να αντιστρέψετε τα πράγματα -πάλι γκρινιάζοντας δεν θέλω να ξεχνάμε τον στόχο μας- αν παρ' ελπίδα γυρίσουν μπούμερανγκ πάνω σας.
Παράδειγμα :
Γυρίζεις σπίτι απ' τη δουλειά και βλέπεις στον νεροχύτη στοιβαγμένα τα βρώμικα πιάτα και ποτήρια απ' το μεσημεριανό των παιδιών, (το ξέρω το έχω πάθει) ξεκινάς λοιπόν το τροπάριο.
-καλά δεν μπορούσατε να βάλετε τα πιάτα στο πλυντήριο; δίπλα είναι,  τόσο δύσκολο σας ήταν;
και συνεχίζεις ακάθεκτη  με μια χροιά ειρωνίας στη φωνή..
-αλλά βέεεεβαια, (το "ε" στο βέβαια τραβηγμένο, όσο πιο πολύ τόσο πιο καλά) θά'ρθει η υπηρέτρια να μας τα μαζέψει...
Τέλος ρίχνεις την χαριστική βολή.
-από τις τρεις τη νύχτα είμαι στο πόδι δεν σέβεστε τίποτα;
Και για επίλογο ρίχνεις και μια απειλή τύπου:
"έτσι και πεθάνω θα σας φάνε τα σκουλήκια",   να βρίσκεται.
Υπέθεσε τώρα πως σε κείνο το σημείο σου λένε (το ξέρω το έχω πάθει):
-είναι γεμάτο το πλυντήριο με βρώμικα και δεν χωρούσαν να βάλουμε κι αυτά.
Ξαφνικά συνειδητοποιείς πως ξέχασες χθες βράδυ να προγραμματίσεις το πλυντήριο (το ξέρω το έχω πάθει).
Προς Θεού!
Δεν τα χάνεις, δεν αλλάζεις έκφραση του στυλ "ωχ, την πάτησα" και φυσικά δεν οπισθοχωρείς.
Σ' εκείνο ακριβώς το σημείο λες με ακόμα πιο επιθετικό ύφος :
-εμ βέβαια,  λες και σ'αυτό το σπίτι μένω μόνη μου.
ΕΓΩ να νοιαστώ για να πλυθούν τα πιάτα, ΕΓΩ για να πλυθούν τα ρούχα, ΕΓΩ για να απλωθούν, ΕΓΩ για να σιδερωθούν.. ΕΓΩ για τα ψώνια, ΕΓΩ για το μαγείρεμα, για.... για.... για..    άνθρωπος είμαι, δεν είμαι μηχανή, πόσα πια να θυμηθώ και πόσα ν' αντέξω;
Στο "ν' αντέξω"  η φωνή πρέπει να "σπάσει" και καλό είναι να αποχωρήσετε απ' τον χώρο με ύφος τουλάχιστον χιλίων καρδιναλίων (ούτε ενός λιγότερου).
Έτσι δεν θα τους αφήσετε χρόνο να απαντήσουν και θα μείνουν και με τις τύψεις πως σας αδικούν!
Το ξέρω.... το έχω κάνει..