Φτιάχνω χθες το απόγευμα την βασιλόπιττα, μοσχομυρίζει όλο το σπίτι, την κοιτάω στο ταψί....δείχνει υπέροχη!
Και πάω να την αναποδογυρίσω στην πιατέλα. Κουνάω το ταψί, το ξανακουνάω, το ματαξανακουνάω.....τίποτα.
Την φέρνω στα ίσα και περνάω ένα μαχαίρι απ'τα τοιχώματα, την αναποδογυρίζω πάλι στην πιατέλα κι η βασιλόπιττα γίνεται .....θρύψαλα!
Όταν λέω θρύψαλα εννοώ....θρύψαλα....που σημαίνει νιανιά....., δηλαδή ψίχουλα......, στάχτη και μπούρμπερη....πώς αλλιώς να το περιγράψω;
Από γεύση εκπληκτική, αλλά όλη η υπόλοιπη μια άμορφη μάζα.
Την κοιτούσα κι ούτε να απελπιστώ δεν είχα όρεξη. Δίχως πολλές πολλές κουβέντες στρώθηκα κι ετοίμασα καινούργια. Σιγά μη κάτσω να σκάσω σκέφτηκα.
Μεταφέρω το νόμισμα στην καινούργια πίττα και την φουρνίζω. Στο σπίτι λιποθυμάς από την μυρωδιά.
Φτάνει 12 η ώρα, όρθιοι όλοι γελαστοί και χαρούμενοι αγκαλιαζόμαστε ενθουσιασμένοι για την πολυπόθητη αλλαγή.
Τα τηλέφωνα αρχίζουν να χτυπάνε-κινητά και σταθερά- σε σημείο που να μη προλαβαίνουμε να κόψουμε την βασιλόπιττα.
Όταν τελικά τα καταφέρνουμε, την κάνουμε φύλλο και φτερό αλλά το φλουρί άφαντο!
Εγώ εν τω μεταξύ έχω μια εμμονή με το φλουρί κάθε χρόνο, αν δεν δω πού θα "πέσει" μπορώ να σκάσω.
Τελικά τα κομμάτια του μεγάλου γιού που δούλευε, το δικό μου (που δεν ήθελα να το φάω εκείνη την ώρα), του "σπιτιού", του Χριστού, της Παναγίας και του άγιου Νικόλα (έχουμε τον μεγάλο γιό που είναι ναυτικός), διαμελίστηκαν σε μικρές μικρές μπουκιές αλλά το φλουρί πουθενά!
Σήμερα το πρωί το βρήκα σε ένα μικρό κατακρεουργημένο κομματάκι και βέβαια έτσι που την είχα καταντήσει ούτε λόγος για να ξέρω σε ποιόν έπεσε.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου