Θυμώνω..

Aπό χθες είμαι στενοχωρημένη, αναστατωμένη και πολύ θυμωμένη.
Στενοχωρημένη κι αναστατωμένη γιατί βλέπω πως η κατάσταση της υγείας του πατέρα μου χειροτερεύει μέρα με τη μέρα.
Και δεν μιλάω για κάτι οργανικό, αλλά για τα γεράματα που φυσιολογικά του έχουν χτυπήσει την πόρτα....
Και θυμωμένη για την παραίτηση που διακρίνω να τον έχει κυριέψει.
Δεν κάνει τίποτα....αφήνεται στην ανημπόρια του και μιζεριάζει.
Δεν θυμάμαι ποτέ ...μα ποτέ όμως, να τον ρώτησα τί κάνει και να μου είπε καλά.
Πάντα πονάει...πάντα κάτι έχει....πάντα υποφέρει.
Αυτόματα στο νου μου έρχεται η μάνα.
Μια μάνα που όσο θυμάμαι τον εαυτό μου μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία.
Μια μάνα φιλάσθενη, που όποτε την ρωτούσες τί κάνει θα σου απαντούσε "καλά, δόξα τω Θεώ"...και πάντα με χαμόγελο.
Μια μάνα που μέχρι το τελευταίο πρωινό της ζωής της φρόντισε να μας μαγειρέψει για να "φύγει" ήσυχη!
Κι ασυνείδητα κάνω την σύγκριση.....και θυμώνω!
Θυμώνω με τους ανθρώπους που είναι σε μια διαρκή μίρλα, που δεν κάνουν τίποτα, που αφήνονται, που περιμένουν απ' τους άλλους να τρέξουν για κείνους.
Θυμώνω με την παραίτηση και την έμμεση ενοχοποίηση....θυμώνω με τον εαυτό μου που αφήνω να με θυμώνουν και να με ενοχοποιούν...
Θυμώνω!