Σήμερα θα μοιραστώ μαζί σας ένα σοβαρό μυστικό...
Εδώ και καιρό είχα κάποιες υποψίες που σήμερα επιβεβαιώθηκαν με τον χειρότερο τρόπο.
Θα σας τα πω γιατί μόνο εσείς με καταλαβαίνετε....λοιπόν ακούστε.......
Ο άντρας μου θέλει να με ξεκάνει....να με βγάλει απ'τη μέση....να με ξεφορτωθεί!.......
Μη γελάτε καλέ, σοβαρολογώ!... και θα σας εξηγήσω αμέσως γιατί το λέω. Όταν το πρωί πηγαίνουμε στη δουλειά με το μηχανάκι, φοράμε όπως καταλαβαίνετε τα κράνη μας.
Όταν φτάνουμε στο γραφείο παίρνει το δικό μου κράνος και το βάζει στη θήκη που υπάρχει γι'αυτό κάτω από το κάθισμα του οδηγού, εντάξει μέχρι εδώ;...
Σήμερα το πρωί λοιπόν, μ'αυτόν τον ψόφο που έκανε, βγαίνοντας το πρωί απ'το σπίτι γυρίζει και μου λέει τάχαμου τάχαμου αναστατωμένος...
"αμάν, ξέχασα το κράνος σου χθες στο γραφείο, δεν το έφερα!...."
Προς στιγμήν έμεινα να τον κοιτάζω χωρίς να μπορώ να αντιδράσω, το αμέσως επόμενο λεπτό κι επειδή είχαμε ψιλοαργήσει για το σχολείο των παιδιών, πέταξα ένα "δεν πειράζει" κι έκλεισα πίσω μου την πόρτα του σπιτιού.
Αυτό το "δεν πειράζει" το ξαναθυμήθηκα όταν βρέθηκα στη σέλα του συνοδηγού και με χτύπησε το πρωινό αγιάζι!
Όσο κι αν τύλιξα γύρω από το πρόσωπό μου το κασκόλ σαν τους ταλιμπάν, όσο κι αν κρατούσα την κουκούλα του μπουφάν στο κεφάλι μου, έφτασα στο γραφείο παγοκολόνα!
Κατέβηκα μονοκόματη απ'το κάθισμα και προχώρησα προς την είσοδο της πολυκατοικίας έχοντας ένα μόνιμο χαμόγελο στο στόμα....σαν τους χιονάνθρωπους!.....
Ανέβηκα στο γραφείο κι έκατσα κάτω ακριβώς απ'το aircondition μέχρι που έλιωσαν οι πάγοι κι άρχισα σιγά σιγά να ζεσταίνομαι.
Μέχρι τότε απαντούσα στις καλημέρες μ΄ένα μουγκρητό...
Μου φέρανε καυτό καφέ που έπινα κρατώντας το φλυτζάνι μέσα στις παλάμες μου για να τις ζεστάνω κι όταν πια τα κατάφερα, ξέσπασα...
"γιατί δεν λες χριστιανέ μου πως θες διαζύγιο;....είναι ανάγκη να με πεθάνεις;...τσ τσ τσ!"
Εδώ και καιρό είχα κάποιες υποψίες που σήμερα επιβεβαιώθηκαν με τον χειρότερο τρόπο.
Θα σας τα πω γιατί μόνο εσείς με καταλαβαίνετε....λοιπόν ακούστε.......
Ο άντρας μου θέλει να με ξεκάνει....να με βγάλει απ'τη μέση....να με ξεφορτωθεί!.......
Μη γελάτε καλέ, σοβαρολογώ!... και θα σας εξηγήσω αμέσως γιατί το λέω. Όταν το πρωί πηγαίνουμε στη δουλειά με το μηχανάκι, φοράμε όπως καταλαβαίνετε τα κράνη μας.
Όταν φτάνουμε στο γραφείο παίρνει το δικό μου κράνος και το βάζει στη θήκη που υπάρχει γι'αυτό κάτω από το κάθισμα του οδηγού, εντάξει μέχρι εδώ;...
Σήμερα το πρωί λοιπόν, μ'αυτόν τον ψόφο που έκανε, βγαίνοντας το πρωί απ'το σπίτι γυρίζει και μου λέει τάχαμου τάχαμου αναστατωμένος...
"αμάν, ξέχασα το κράνος σου χθες στο γραφείο, δεν το έφερα!...."
Προς στιγμήν έμεινα να τον κοιτάζω χωρίς να μπορώ να αντιδράσω, το αμέσως επόμενο λεπτό κι επειδή είχαμε ψιλοαργήσει για το σχολείο των παιδιών, πέταξα ένα "δεν πειράζει" κι έκλεισα πίσω μου την πόρτα του σπιτιού.
Αυτό το "δεν πειράζει" το ξαναθυμήθηκα όταν βρέθηκα στη σέλα του συνοδηγού και με χτύπησε το πρωινό αγιάζι!
Όσο κι αν τύλιξα γύρω από το πρόσωπό μου το κασκόλ σαν τους ταλιμπάν, όσο κι αν κρατούσα την κουκούλα του μπουφάν στο κεφάλι μου, έφτασα στο γραφείο παγοκολόνα!
Κατέβηκα μονοκόματη απ'το κάθισμα και προχώρησα προς την είσοδο της πολυκατοικίας έχοντας ένα μόνιμο χαμόγελο στο στόμα....σαν τους χιονάνθρωπους!.....
Ανέβηκα στο γραφείο κι έκατσα κάτω ακριβώς απ'το aircondition μέχρι που έλιωσαν οι πάγοι κι άρχισα σιγά σιγά να ζεσταίνομαι.
Μέχρι τότε απαντούσα στις καλημέρες μ΄ένα μουγκρητό...
Μου φέρανε καυτό καφέ που έπινα κρατώντας το φλυτζάνι μέσα στις παλάμες μου για να τις ζεστάνω κι όταν πια τα κατάφερα, ξέσπασα...
"γιατί δεν λες χριστιανέ μου πως θες διαζύγιο;....είναι ανάγκη να με πεθάνεις;...τσ τσ τσ!"
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου