Mες τη φούρια της χαράς για την πώληση του μαγαζιού δεν σας μίλησα καθόλου για τη νέα ιδιοκτήτρια.
Η κυρία Θ. λοιπόν είναι περίπου 57-58 χρονών και το μαγαζί το αγόρασε για τον 27χρονο γιό της που εδώ και τρία χρόνια παραμένει άνεργος κι αφού είχαν αποτύχει όλες οι προσπάθειες της να τον τακτοποιήσει σε κάποια θεσούλα στο δημόσιο (κλασσικά...)...
Η κυρία Θ. ήρθε ..είδε....ξανάρθε...ξανάδε...διαπραγματεύτηκε, έκανε τα παζάρια της,.....ο γιός πουθενά!
Από κουβέντες κατάλαβα πως τον είχε μονάκριβο και....καλομαθημένο!..(ή κακομαθημένο)...
Ήθελε να της δείξω το τί και το πώς...για να τα μεταφέρει με την σειρά της στον κανακάρη.
Ο οποίος κανακάρης είχε γίνει κάτι σαν μαγική εικόνα....όλο γι'αυτόν άκουγα, αλλά ποτέ δεν τον είχα δει!
Απ'την αρχή δε, η κυρία Θ. δεν παρέλειψε να με ενημερώσει πως είχαν για είκοσι χρόνια δικό τους μαγαζί, το οποίο δούλευαν μαζί με τον άντρα της, ότι πέρασαν πολλά λεφτά (αυτό το τόνιζε ιδιαιτέρως) από τα χέρια τους κι ότι τά'χασαν όλα με την αρρώστεια του άντρα της και τον μετέπειτα θάνατό του...
Την ιστορία την άκουσα τόσες φορές όσες ήταν κι αυτές που την σύστησα....στο τέλος μου θύμιζε την παραδουλεύτρα σ'εκείνη την ελληνική ταινία με τον Κωνσταντάρα..."άλλους τους ανεβάζει κι άλλους τους κατεβάζει κύριε Πετροχείλο μου.."....
Μου είχε τονίσει λοιπόν ότι ο κανακάρης είχε μάθει με δικό τους μαγαζί και δεν του ήταν ευχάριστο να πάει υπάλληλος....ήθελε την δική του δουλειά!
Υπογράψαμε τα συμβόλαια του μαγαζιού μ'έκείνη(!) και την τελευταία μέρα μου τηλεφώνησε να με παρακαλέσει να πεταχτώ στον Δήμο γιατί ζητούσαν να υπογράψω παρουσία τους.
Πήρα το αμάξι και πετάχτηκα. Βρήκα την κυρία Θ. να με περιμένει μες το άγχος...με οδήγησε στο γραφείο που έπρεπε να υπογράψω το έγγραφο παρουσία του υπαλλήλου....μέσα σε δυο λεπτά είχαμε τελειώσει.
- σ'ευχαριστώ πολύ, μου είπε, δεν χρειάζεσαι άλλο μπορείς να φύγεις.
- ο Α;.(ο κανακάρης..)...ρώτησα εγώ η περίεργη ...
- έχει πάει επάνω στο μητρώο, όπου νά'ναι θα κατέβει, μου απάντησε
Αυτό ήταν....ξεκόλλαγα μετά εγώ;....γυρόφερνα πιάνοντας της κουβέντα για την ..άτιμη την γραφειοκρατία (προσφερόταν το θέμα καθώς ήταν επίκαιρο) και θέλοντας να καθυστερήσω για να δω επιτέλους από κοντά την ..μαγική εικόνα.
Δεν χρειάστηκε να περιμένω πολύ...σε δυο λεπτά φάνηκε στο διάδρομο μια αδύνατη φιγούρα νά'ρχεται κατά πάνω μας.
Ο κανακάρης!....
Έδειξε κάτι χαρτιά που κρατούσε στη μάνα του, ρωτώντας την πού να τα πάει...Εκείνη με σύστησε κι εκείνος απάντησε στην καλημέρα μου με κάτι ακατάληπτο έχοντας πάντα τα μάτια στραμμένα στη μάνα του....
Μπροστά μου βρισκόταν ένα ανώριμο παιδί, ένα αγόρι (κι όχι ένας νεαρός 27χρονος άντρας όπως θά'πρεπε) που για την παραμικρή του κίνηση ζητούσε την έγκριση-επιβεβαίωση της μητέρας του....
Ερώτηση κρίσεως: πόσο καιρό νομίζετε πως θα κρατήσουν το μαγαζί;....
Η κυρία Θ. λοιπόν είναι περίπου 57-58 χρονών και το μαγαζί το αγόρασε για τον 27χρονο γιό της που εδώ και τρία χρόνια παραμένει άνεργος κι αφού είχαν αποτύχει όλες οι προσπάθειες της να τον τακτοποιήσει σε κάποια θεσούλα στο δημόσιο (κλασσικά...)...
Η κυρία Θ. ήρθε ..είδε....ξανάρθε...ξανάδε...διαπραγματεύτηκε, έκανε τα παζάρια της,.....ο γιός πουθενά!
Από κουβέντες κατάλαβα πως τον είχε μονάκριβο και....καλομαθημένο!..(ή κακομαθημένο)...
Ήθελε να της δείξω το τί και το πώς...για να τα μεταφέρει με την σειρά της στον κανακάρη.
Ο οποίος κανακάρης είχε γίνει κάτι σαν μαγική εικόνα....όλο γι'αυτόν άκουγα, αλλά ποτέ δεν τον είχα δει!
Απ'την αρχή δε, η κυρία Θ. δεν παρέλειψε να με ενημερώσει πως είχαν για είκοσι χρόνια δικό τους μαγαζί, το οποίο δούλευαν μαζί με τον άντρα της, ότι πέρασαν πολλά λεφτά (αυτό το τόνιζε ιδιαιτέρως) από τα χέρια τους κι ότι τά'χασαν όλα με την αρρώστεια του άντρα της και τον μετέπειτα θάνατό του...
Την ιστορία την άκουσα τόσες φορές όσες ήταν κι αυτές που την σύστησα....στο τέλος μου θύμιζε την παραδουλεύτρα σ'εκείνη την ελληνική ταινία με τον Κωνσταντάρα..."άλλους τους ανεβάζει κι άλλους τους κατεβάζει κύριε Πετροχείλο μου.."....
Μου είχε τονίσει λοιπόν ότι ο κανακάρης είχε μάθει με δικό τους μαγαζί και δεν του ήταν ευχάριστο να πάει υπάλληλος....ήθελε την δική του δουλειά!
Υπογράψαμε τα συμβόλαια του μαγαζιού μ'έκείνη(!) και την τελευταία μέρα μου τηλεφώνησε να με παρακαλέσει να πεταχτώ στον Δήμο γιατί ζητούσαν να υπογράψω παρουσία τους.
Πήρα το αμάξι και πετάχτηκα. Βρήκα την κυρία Θ. να με περιμένει μες το άγχος...με οδήγησε στο γραφείο που έπρεπε να υπογράψω το έγγραφο παρουσία του υπαλλήλου....μέσα σε δυο λεπτά είχαμε τελειώσει.
- σ'ευχαριστώ πολύ, μου είπε, δεν χρειάζεσαι άλλο μπορείς να φύγεις.
- ο Α;.(ο κανακάρης..)...ρώτησα εγώ η περίεργη ...
- έχει πάει επάνω στο μητρώο, όπου νά'ναι θα κατέβει, μου απάντησε
Αυτό ήταν....ξεκόλλαγα μετά εγώ;....γυρόφερνα πιάνοντας της κουβέντα για την ..άτιμη την γραφειοκρατία (προσφερόταν το θέμα καθώς ήταν επίκαιρο) και θέλοντας να καθυστερήσω για να δω επιτέλους από κοντά την ..μαγική εικόνα.
Δεν χρειάστηκε να περιμένω πολύ...σε δυο λεπτά φάνηκε στο διάδρομο μια αδύνατη φιγούρα νά'ρχεται κατά πάνω μας.
Ο κανακάρης!....
Έδειξε κάτι χαρτιά που κρατούσε στη μάνα του, ρωτώντας την πού να τα πάει...Εκείνη με σύστησε κι εκείνος απάντησε στην καλημέρα μου με κάτι ακατάληπτο έχοντας πάντα τα μάτια στραμμένα στη μάνα του....
Μπροστά μου βρισκόταν ένα ανώριμο παιδί, ένα αγόρι (κι όχι ένας νεαρός 27χρονος άντρας όπως θά'πρεπε) που για την παραμικρή του κίνηση ζητούσε την έγκριση-επιβεβαίωση της μητέρας του....
Ερώτηση κρίσεως: πόσο καιρό νομίζετε πως θα κρατήσουν το μαγαζί;....
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου