Αγωνίες..

Tελικά αύριο -κι όχι την Τρίτη- θα είναι η τελευταία μέρα στο μαγαζί!
Χθες βράδυ ζήτημα να κοιμήθηκα 2-3 ώρες....στριφογυρνούσα στο κρεβάτι έχοντας στο μυαλό χίλιες δυο αγωνίες.
Ούτε τον καιρό που το άνοιγα δεν ήμουν τόσο αγχωμένη.
Δεν είναι εύκολο μετά από δέκα χρόνια να ανατρέπεις την καθημερινή σου ρουτίνα.
Ξαφνικά πρέπει να μάθουμε να περπατάμε σε νέους δρόμους και θα περάσει καιρός για να χαράξουν τα βήματά μας τα καινούργια μονοπάτια!
Μέχρι τώρα οι καθημερινή δραστηριότητα γινόταν σχεδόν στα τυφλά.
Το πρωί με το που ξύπναγα, οι κινήσεις γίνονταν μηχανικά,..σαν να έμπαινε μπρος ένας αυτόματος πιλότος και με πήγαινε χωρίς εγώ να κάνω καμμιά ιδιαίτερη προσπάθεια.
Τώρα; ......
Από την άλλη έχω μια τέτοια έξαψη!...τόση χαρά!!
Σκέφτομαι πως το επόμενο Σάββατο που δεν θα δουλεύει τ'αγόρι μου θα είναι το πρώτο πρωινό που θα ξυπνήσουμε και θα πιούμε καφεδάκι παρέα.
Πού θα μπορέσουμε να πάμε μια βόλτα οι τέσσερεις μας.
Κι ύστερα το μυαλό μου τρέχει στη δουλειά που με περιμένει....νέα πρόσωπα, άλλες συνθήκες,....όχι πια αφεντικό του εαυτού μου αλλά υπάλληλος με ό,τι αυτό συνεπάγεται...
Πρέπει να βρω ένα τρόπο να ηρεμήσω και ν'αφήσω τα πράγματα να κυλήσουν από μόνα τους.