Δεν έχω μπει στη νέα σειρά πραγμάτων ακόμα.
Δεν έχουν καταχωρηθεί στον "σκληρό" τα νέα δεδομένα, το μόνο που έχω καταφέρει να βάλω σε σειρά είναι το πρωινό ξύπνημα-ετοιμασία για τον πηγαιμό των παιδιών στο σχολείο.
Όλα τ'άλλα είναι ένας αχταρμάς....
Κατ'αρχάς μονίμως ξεχνάω να αγοράσω γάλα, βλέπετε το παίρναμε καθημερινά απ'το δικό μας μαγαζί....
Αμ, το άλλο;...περνάω μπροστά απ'το σούπερ μάρκετ γυρίζοντας απ'το σχολείο όπου έχω αφήσει τα παιδιά και δεν σταματάω.
Το φως της μέρας δεν με εμπνέει, είχα συνηθίσει τόσα χρόνια να πηγαίνω μετά τις έξι το απόγευμα..
Σήμερα πάλι τα ίδια...μόλις μπήκα στο σπίτι συνειδητοποίησα πως δεν ψώνισα. Τώρα δεν ξαναβγαίνω, βαριέμαι....άσε που βρέχει κιόλας.
Θα ψωνίσω το μεσημέρι που θα πάω να πάρω τ'αστροπελέκια.
Κι όχι τιποτα άλλο....αλλά είμαι άτομο που έχω ανάγκη για να λειτουργήσω τον προγραμματισμό, αλλιώς τα χάνω, είμαι έξω απ'τα νερά μου.
Το πρωί πέρασα απ'το μαγαζί να δώσω ένα χαρτί στη νέα ιδιοκτήτρια. Ένιωσα σα να είχα αφήσει άλλους στο πόδι μου. Ασυνείδητα ίσιωνα τα κουτιά και διόρθωνα τις τοποθετημένες στο ράφι εφημερίδες.
Δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα πως δεν είναι πια δικό μου.
Λογικό είναι.....πέρασα δέκα χρόνια εκεί μέσα, πώς να τα ξεχάσω σε μια βδομάδα!
Πείτε με χαζή, πείτε με ψώνιο....αλλά εμένα μου φάνηκε σα να ασχήμηνε το μαγαζί, σα να χάλασε. Δεν είχε τη ζεστασιά που θυμόμουν.
Εντάξει, εντάξει....μη βαράτε...σταματάω!
Δεν έχουν καταχωρηθεί στον "σκληρό" τα νέα δεδομένα, το μόνο που έχω καταφέρει να βάλω σε σειρά είναι το πρωινό ξύπνημα-ετοιμασία για τον πηγαιμό των παιδιών στο σχολείο.
Όλα τ'άλλα είναι ένας αχταρμάς....
Κατ'αρχάς μονίμως ξεχνάω να αγοράσω γάλα, βλέπετε το παίρναμε καθημερινά απ'το δικό μας μαγαζί....
Αμ, το άλλο;...περνάω μπροστά απ'το σούπερ μάρκετ γυρίζοντας απ'το σχολείο όπου έχω αφήσει τα παιδιά και δεν σταματάω.
Το φως της μέρας δεν με εμπνέει, είχα συνηθίσει τόσα χρόνια να πηγαίνω μετά τις έξι το απόγευμα..
Σήμερα πάλι τα ίδια...μόλις μπήκα στο σπίτι συνειδητοποίησα πως δεν ψώνισα. Τώρα δεν ξαναβγαίνω, βαριέμαι....άσε που βρέχει κιόλας.
Θα ψωνίσω το μεσημέρι που θα πάω να πάρω τ'αστροπελέκια.
Κι όχι τιποτα άλλο....αλλά είμαι άτομο που έχω ανάγκη για να λειτουργήσω τον προγραμματισμό, αλλιώς τα χάνω, είμαι έξω απ'τα νερά μου.
Το πρωί πέρασα απ'το μαγαζί να δώσω ένα χαρτί στη νέα ιδιοκτήτρια. Ένιωσα σα να είχα αφήσει άλλους στο πόδι μου. Ασυνείδητα ίσιωνα τα κουτιά και διόρθωνα τις τοποθετημένες στο ράφι εφημερίδες.
Δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα πως δεν είναι πια δικό μου.
Λογικό είναι.....πέρασα δέκα χρόνια εκεί μέσα, πώς να τα ξεχάσω σε μια βδομάδα!
Πείτε με χαζή, πείτε με ψώνιο....αλλά εμένα μου φάνηκε σα να ασχήμηνε το μαγαζί, σα να χάλασε. Δεν είχε τη ζεστασιά που θυμόμουν.
Εντάξει, εντάξει....μη βαράτε...σταματάω!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου