Όταν, στο άσχετο και το ξεκούδουνο, άνοιξα τούτο δω το μπλογκ, το έκανα πρώτα απ'όλα γιατί μ'αρέσει ν'αποτυπώνω στο χαρτί τις σαχλαμάρες που σκέφτομαι και μετά γιατί (έχουσα και λίγο το ψώνιο) μ'αρέσει να τις διαβάζουν οι άλλοι.
Φαντάζομαι πως οι περισσότεροι , λίγο πολύ, έχουμε τους ίδιους λόγους, αλλιώς θα τα γράφαμε στο word του πισίου μας, θα τα διαβάζαμε μόνοι μας, πολύ θα φχαριστιόμασταν και πάπαλα.
Όλα λοιπόν έβαιναν βάσει του αρχικού σχεδίου, έγραφα εγώ, διαβάζατε εσείς, επικοινωνούσαμε και μέναμε άπαντες ευχαριστημένοι.
Ώσπου προχθές βλέπω ένα σχόλιο που άφησε στο προφίλ μου φίλος.... «τώρα που σε ανακάλυψα , θα σε διαβάζω κάθε μέρα» και μένω ξερή να κοιτώ το σχόλιο με γουρλωμένα μάτια.
Εκείνο το «κάθε μέρα» μεγάλωνε, μεγάλωνε, μεγάλωνε, γινόταν τεράστιο, ανέβαινε ψηλά κι εγώ μίκραινα, μίκραινα , μίκραινα και μετά το έβλεπα να κατεβαίνει με ιλιγγιώδη ταχύτητα να πέφτει πάνω μου και να με κάνει σάντουιτς....κάτω πισί, στη μέση Νιόβη κι από πάνω τα διάφορα αξεσουάρ ....
Μ'έλουσε κρύος ιδρώτας, πανικοβλήθηκα, κοιτούσα και ξανακοιτούσα έντρομη την οθόνη χωρίς να μπορώ να πιστέψω αυτό που με βρήκε.
Δηλαδή τώρα εγώ υποχρεούμαι να γράφω ΚΑΘΕ μέρα;....και τι να λέω; Διότι στο μυαλό μου αλλιώς τα είχα σκεφτεί τα πράγματα.
Έλεγα πως θα γράφω όταν θα μου'ρχόταν μια ιδέα, όταν θα είχα κέφι, όταν και όποτε ήθελα βρε αδερφέ....όχι ΚΑΘΕ μέρα.
Ξαφνικά το μυαλό άδειασε, στέρεψε , αυτό το ΚΑΘΕ μέρα λειτούργησε αρνητικά μέσα μου, η όποια έμπνευση (λέμε τώρα) .....εξαφανίστηκε . περιφερόμουν μες το σπίτι σα ζόμπι στίβοντας το μυαλό μου και προσπαθώντας να βρω θέμα.
Να γράψω για τούτο;....απαπα βλακεία είναι, να γράψω για τ'άλλο;.....τσου ....για σαχλαμάρες θα λέμε τώρα;....να γράψω για το τρίτο;....τί τους νοιάζει τους ανθρώπους ν'ακούσουν τον πόνο που με δέρνει;
Ξαφνικά δεν υπήρχε τίποτα στο μυαλό παρά το απόλυτο κενό (με λίγα λόγια ήταν στην φυσιολογική του κατάσταση) κι αυτό δεν βοηθούσε καθόλου στη λύση του προβλήματος......
Ξημερώθηκα, που λέτε, σήμερα έχοντας κοιμηθεί αγκαλιά με την αγωνία και το άγχος και ξαφνικά ξύπνησε μέσα μου η Μπουμπουλίνα.
(Διότι, ως γνωστόν, του έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν εσηκώνει κι άλλα τέτοια ηρωικά που κανονικά θα'πρεπε να σας τα γράψω την 28η Οκτωβρίου, αλλά μού'ρθαν στο μυαλό νωρίτερα λόγω της ψυχολογικής πίεσης) .
Αποφάσισα λοιπόν ν'αντισταθώ σθεναρά στις όποιες πιέσεις.
Όοοοχι αγαπητοί μου, δεν θα σας κάνω την χάρη να αγχωθώ και γι'αυτό. Έχω πολύ περισσότερα και ιδιαιτέρως σημαντικά να αγχωθώ, να σκάσω και να πλαντάξω άμα λάχει.
Εδώ θα γράφω ΟΤΑΝ , ΟΠΟΤΕ και ΑΝ θέλω, δεν θα το βάλω μαράζι στην καρδιά ......και μη προσπαθείτε να με ρίξετε με όμορφα λόγια και κοπλιμέντα γιατί δεν θα τα καταφέρετε......άντε γιατί α!............ως εδώ και μη παρέκει.
Ουφ! Τά'πα και ξεθύμανα.
Φαντάζομαι πως οι περισσότεροι , λίγο πολύ, έχουμε τους ίδιους λόγους, αλλιώς θα τα γράφαμε στο word του πισίου μας, θα τα διαβάζαμε μόνοι μας, πολύ θα φχαριστιόμασταν και πάπαλα.
Όλα λοιπόν έβαιναν βάσει του αρχικού σχεδίου, έγραφα εγώ, διαβάζατε εσείς, επικοινωνούσαμε και μέναμε άπαντες ευχαριστημένοι.
Ώσπου προχθές βλέπω ένα σχόλιο που άφησε στο προφίλ μου φίλος.... «τώρα που σε ανακάλυψα , θα σε διαβάζω κάθε μέρα» και μένω ξερή να κοιτώ το σχόλιο με γουρλωμένα μάτια.
Εκείνο το «κάθε μέρα» μεγάλωνε, μεγάλωνε, μεγάλωνε, γινόταν τεράστιο, ανέβαινε ψηλά κι εγώ μίκραινα, μίκραινα , μίκραινα και μετά το έβλεπα να κατεβαίνει με ιλιγγιώδη ταχύτητα να πέφτει πάνω μου και να με κάνει σάντουιτς....κάτω πισί, στη μέση Νιόβη κι από πάνω τα διάφορα αξεσουάρ ....
Μ'έλουσε κρύος ιδρώτας, πανικοβλήθηκα, κοιτούσα και ξανακοιτούσα έντρομη την οθόνη χωρίς να μπορώ να πιστέψω αυτό που με βρήκε.
Δηλαδή τώρα εγώ υποχρεούμαι να γράφω ΚΑΘΕ μέρα;....και τι να λέω; Διότι στο μυαλό μου αλλιώς τα είχα σκεφτεί τα πράγματα.
Έλεγα πως θα γράφω όταν θα μου'ρχόταν μια ιδέα, όταν θα είχα κέφι, όταν και όποτε ήθελα βρε αδερφέ....όχι ΚΑΘΕ μέρα.
Ξαφνικά το μυαλό άδειασε, στέρεψε , αυτό το ΚΑΘΕ μέρα λειτούργησε αρνητικά μέσα μου, η όποια έμπνευση (λέμε τώρα) .....εξαφανίστηκε . περιφερόμουν μες το σπίτι σα ζόμπι στίβοντας το μυαλό μου και προσπαθώντας να βρω θέμα.
Να γράψω για τούτο;....απαπα βλακεία είναι, να γράψω για τ'άλλο;.....τσου ....για σαχλαμάρες θα λέμε τώρα;....να γράψω για το τρίτο;....τί τους νοιάζει τους ανθρώπους ν'ακούσουν τον πόνο που με δέρνει;
Ξαφνικά δεν υπήρχε τίποτα στο μυαλό παρά το απόλυτο κενό (με λίγα λόγια ήταν στην φυσιολογική του κατάσταση) κι αυτό δεν βοηθούσε καθόλου στη λύση του προβλήματος......
Ξημερώθηκα, που λέτε, σήμερα έχοντας κοιμηθεί αγκαλιά με την αγωνία και το άγχος και ξαφνικά ξύπνησε μέσα μου η Μπουμπουλίνα.
(Διότι, ως γνωστόν, του έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν εσηκώνει κι άλλα τέτοια ηρωικά που κανονικά θα'πρεπε να σας τα γράψω την 28η Οκτωβρίου, αλλά μού'ρθαν στο μυαλό νωρίτερα λόγω της ψυχολογικής πίεσης) .
Αποφάσισα λοιπόν ν'αντισταθώ σθεναρά στις όποιες πιέσεις.
Όοοοχι αγαπητοί μου, δεν θα σας κάνω την χάρη να αγχωθώ και γι'αυτό. Έχω πολύ περισσότερα και ιδιαιτέρως σημαντικά να αγχωθώ, να σκάσω και να πλαντάξω άμα λάχει.
Εδώ θα γράφω ΟΤΑΝ , ΟΠΟΤΕ και ΑΝ θέλω, δεν θα το βάλω μαράζι στην καρδιά ......και μη προσπαθείτε να με ρίξετε με όμορφα λόγια και κοπλιμέντα γιατί δεν θα τα καταφέρετε......άντε γιατί α!............ως εδώ και μη παρέκει.
Ουφ! Τά'πα και ξεθύμανα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου