Πήραμε......πήραμε.

Δυο φορές στην ζωή μου την έχω πατήσει έτσι άσχημα , μια πριν 25 χρόνια και μια τώρα.
Και καλά πρίν τόσα χρόνια είχα την δικαιολογία της ηλικίας, μικρό και άμυαλο που λένε....αλλά τώρα;
Ποια δικαιολογία να βρω για να ησυχάσω την Νιόβη που έχει γίνει έξαλλη;
Πώς να την ηρεμήσω που πηγαινοέρχεται και κοπανάει το κεφάλι της στις γωνίες;
(το'χει ρημάξει το οίκημα λέμε....)
Πώς να απαλύνω τον πόνο της;..... γιατί ότι φταίει....φταίει....και το ξέρει πολύ καλά, γι'αυτό και κοπανιέται.
Έλα όμως που με όσα καρούμπαλα κι αν στολίσει το κεφάλι της, τίποτα δεν θ'αλλάξει;
Άλλα μέτρα χρειάζονται εδώ......θα μου πείτε πιο δραστικά κι απ'το κοπάνημα;....ναι, πιο δραστικά.
(καλά ....μιλάμε χάλια έχουν γίνει τα φρύδια μου....για μισό ρε παιδιά....)
.........................................................................................................................................................................
Εντάξει τα σουλούπωσα....τι λέγαμε;.....α, ναι για το κεφάλι μου που θέλει σπάσιμο.....
Τώρα που έβγαζα τα φρύδια μου και μεταξύ καθρέπτου και τσιμπιδακίου, σκέφτηκα πως είναι καλύτερα αντί να σπάσω το δικό μου κεφάλι, αντί να σπάσω της αλληνής (και να φάω τα καλύτερα μου χρόνια σ'ένα υγρό κελί, όπου πολύ αμφιβάλλω αν θα έχουν καν σύνδεση dsl.... ), να φύγω κιουρία.......
Σαν τον Αντωνάκη..... «παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω» και κράτα τη «φιλία» και την «αγάπη» σου μανδάμ γι'αλλού......
Εμείς πήραμε δεν θέλουμε άλλο.......γεμίσαμε, χορτάσαμε, σκάσαμε από φιλία κι αγάπη ........ΦΤΑΝΕΙ!