Α..ρε χρόνε αλήτη!

Είχαμε πρόσκληση σε γάμο χθες.
Πάντρευε η παιδική μου φίλη και κουμπάρα (νονά του γιού μου) τον δικό της γιό....Δυο γιούς εκείνη....δυο κι εγώ (τότε..) τα τέσσερα αγόρια σχεδόν συνομήλικα, μεγάλωσαν ανταμώνοντας κάθε καλοκαίρι , μιας και τα εξοχικά μας είναι γειτονικά.
Στεκόμουν έχοντας στο πλάι τον γιό (τον βαφτισιμιό της) να με συνοδεύει κι ο χρόνος έμοιαζε να μου κλείνει πονηρά το μάτι.......
Κοιτούσα τον γαμπρό ....άντρας σωστός, να περιμένει με την ανθοδέσμη στα χέρια την νύφη και νόμιζα πως κάποιος μου κάνει πλάκα. Κλεφτή ματιά στον γιό μου.....δηλαδή κοντοζυγώνει η ώρα να δω κι εκείνον γαμπρό;.....μα είναι τόσο μικρός ακόμα.!!.....
Χθες δεν ήταν που παίζανε φωνάζοντας και σκληρίζοντας; Πριν λίγο καιρό δεν έκαναν ποδήλατο κι έρχονταν με γδαρμένα και μελανιασμένα πόδια; Προχθές ακόμα δεν ήταν που είχαν εξαφανιστεί για ώρες, για να ανακαλύψουμε πως είχαν πάει ποδηλατάδα μέχρι κάτω την παραλία χωρίς να μας το πουν κι είχε γίνει καυγάς τρικούβερτος;....χώρια οι τιμωρίες που πέσανε....
Τώρα, ο μικρός με τα μελανιασμένα πόδια είχε γίνει ο ψηλός νεαρός, που με περνάει ένα κεφάλι και μου ψιθυρίζει πονηρά στ'αυτί "εκείνο το "μωρό" απέναντι μήπως ξέρεις ποιά είναι;".......κι εγώ χαμογελάω με καμάρι.
Ακούγονται κόρνες.....έφτασε η νύφη.....ο γαμπρός την κοιτά μ'ένα τεράστιο ευτυχισμένο χαμόγελο, σκύβει και την φιλά και τότε τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα συγκίνησης.
Ακούω δίπλα μου την φωνή του γιού μου...."αντε άντεεεεεεε, αν κλαις έτσι στον γάμο του Βασίλη, φαντάσου στους δικούς μας τί κλάμα θα ρίξεις".. ....
Α...ρε χρόνε αλήτη!.................