Το απονενοημένο...

Επειδή σαν άνθρωπος, ένα πείσμα το διαθέτω, καθώς επίσης και μια εμμονή να βγάλω άκρη με πράγματα που μου αρέσουν....έκανα το απενενοημένο.....άνοιξα τούτο δω το blog.
Στην αρχή, όλα ήταν ωραία και καλά... χαχαχα και χουχουχου και δώστου να διαλέξουμε κι ένα αβαταρ κι άντε να προσθέσουμε κι εκείνο το στοιχείο....και δώστου να καμαρώνω σα γύφτικο σκερπάνι ....
Μετά όμως, όπως λέει κι εκείνο το παιδικό τραγουδάκι που μαθαίναμε στο σχολείο, "άρχισε η μούρη μου να γυρεύει σέλα και να καμαρώνει με το σύρε κι έλα"....το οποίον σημαίνει πως ήθελα να προσθέσω διάφορες χαριτωμενιές σε προφίλ και blog, έχοντας ΠΛΗΡΗ άγνοια.......παρ'όλα αυτά το γεγονός αυτό καθαυτό καθόλου δεν με πτόησε.
Βγήκα τσάρκα στην γειτονιά και σαν άλλη κατίνα άρχισα να ξεσηκώνω ιδέες από άλλα blogs.
"κοίτα να δεις τί όμορφο αυτό! πώς να το έχει φτιάξει;....α...μάλιστα έχει βάλει άλλο background", κι έτσι στρώθηκα στην δουλειά.....πρώτα πρώτα βρήκα καναδυό σαιτς με backgrounds κι άρχισα να "ξεφυλλίζω" αμέτρητες σελίδες με εκατοντάδες από δάυτα, για να βρω αυτό που θα με ικανοποιούσε.
Που σημαίνει πως αφού πέρασα μερικές ώρες μπροστά στον υπολογιστή κι αφού έμπαινε πελάτης στο μαγαζί κι εγώ τον κοιτούσα ηλίθια (γιατί είχα τελείως κουρκουτιάνει), αποφάσισα με συνοπτικές διαδικασίες να βάλω στην άκρη "το υψηλό αισθητικό μου γούστο" (λέμε τώρα......) και να διαλέξω ένα που να με ικανοποιεί για να προχωρήσω παρακάτω, όπερ και εγένετο.
Κάνω copy που λέτε το «επίμαχον», πάω στην σελίδα του πρότυπου, κοιτάω με την ψυχραιμία του άσχετου, όλο εκείνο το κατεβατό με τα ακαταλαβίστικα (έτσι φάνταζαν και φαντάζουν ακόμα στα μάτια μου) και αφου διακρίνω κάπου στην μέση ένα κενό, λίγο χώρο ελεύθερο, μιας και τα «ακαταλαβίστικα» έγερναν λίγο σ'εκείνο το σημείο σαν τον πύργο της Πίζας, δεξί κλικ και τσαααακκκ.....paste.
Αποθήκευση και δυο βήματα πίσω να καμαρώσω το έργο τέχνης......τελικά έχουν δίκιο αυτοί που λένε για την τύχη του πρωτάρη.
Διότι το αποτέλεσμα, αν εξαιρέσουμε το γεγονός πως στην κεφαλίδα του blog είχε παραμείνει το χρώμα και το σχέδιο από το προηγούμενο πρότυπο , δεν ήταν καθόλου κακό.
Επειδή όμως η χειρουργική επέμβαση που είχα κάνει ήταν «εκ του προχείρου», φυσικό ήταν όταν προσπάθησα να κάνω την επόμενη αλλαγή (πχ.χρώμα και μέγεθος γραμματοσειράς), να τα βρω μπαστούνια.
Με πείσμα κι επιμονή πέρασα ώρες ατέλειωτες να προσπαθώ να βγάλω άκρη, ώσπου στο τέλος αποφάσισα να «ρίξω τα μούτρα μου» και να ρωτήσω.
Βγήκα πάλι στην γειτονιά, έριξα μια ματιά τριγύρω και με την πονηριά της γυναίκας, έκανα την πρώτη κρούση σε άντρα.....ξέρετε το γνωστό στυλ... .. «μήπως θα μπορούσες να με βοηθήσεις ν'αλλάξω το λάστιχο, γιατί...χμμμμ γκουχ γκουχ......είμαι και λίγο σκράπας......» , δεν μπορώ να πω....ο άνθρωπος βοήθησε..... όμως δούλευε κιόλας κι όταν στην δεύτερη ερώτηση που έκανα πήρα την απάντηση «θα το κοιτάξω και θα σου πω γιατί τώρα πήζω», .....κατάλαβα πως έπρεπε να στραφώ αλλού για βοήθεια και ν'αφήσω τον χριστιανό να δουλέψει.
Ξανά σεργιάνι στις ρούγες.......και το δεύτερο στενό μαρκάρισμα, σε γυναίκα αυτή τη φορά, απέδωσε καρπούς.
Η γυναίκα όχι μόνο έχει τις γνώσεις, αλλά το σπουδαιότερο έχει τον χρόνο να ασχοληθεί με μια τρελή και άσχετη......
Με τις οδηγίες που μου έδωσε λοιπόν ανά χείρας, άρχισα άλλον μαραθώνιο αλλά αυτή τη φορά γνωρίζοντας πού πατάω και πώς να βαδίσω.
Ποια δουλειά......ποιά παιδιά..... ποιο σπίτι.....και ποιος άντρας;......εδώ είχαμε σοβαρότερες ασχολίες, έπρεπε να επιλέξουμε το background, να συνδυάσουμε σωστά τα χρώμματα της γραμματοσειράς έτσι ώστε να «δέσουν» με το κυρίως θέμα, να επιλέξουμε με σοφία τον τύπο των γραμμάτων και τόσα άλλα............
Γενικό συμπέρασμα: ήρθα για να μείνω (πάρτε το και σαν απειλή αυτό, χαχαχα) και δεν θα γλυτώσετε έτσι εύκολα από μένα.
Υγ. ένα μεγάλο μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς στον Νίκο Περάκη και στην Μαρία Νικολάου.