Χαίρε αγένεια....

Σαν λαός έχουμε λίγο την αγένεια στο αίμα μας, τον τσαμπουκά, την αγριάδα στο μάτι, το σιχτίρ στο στόμα.....όλα αυτά μαζί σε πρώτη ζήτηση και σε κάθε ευκαιρία.
Φταίει το μεσογειακό ταμπεραμέντο;...η ιδιοσυγκρασία μας ή τελικά το αναπτύσσουμε μεγαλώνοντας σ'ένα κράτος- που κακά τα ψέμματα- έχει γραμμένο τον πολίτη στα παλαιότερα των υποδημάτων του;
Δεν ξέρω.....αυτό που ξέρω είναι πως κουράστηκα να στήνω ένα καυγά ημερησίως, στην τράπεζα, στην δημόσια υπηρεσία, στην ουρά του ταμείου του σούπερ μάρκετ ή και σ'ολα αυτά μαζί.
Πάντα το πρωί ξεκινώ με τις καλύτερες των προθέσεων και σχεδόν πάντα μέχρι να έρθει το βράδυ έχω τουλάχιστον ένα έντονο εκνευρισμό στο ενεργητικό μου.
Έτσι για να μη βαριόμαστε και ρουτινιάζουμε ένα πράμα.....
Θυμάμαι εκείνη τη φορά που στρίβοντας στον μονόδρομο που βγάζει στο μαγαζί μου, ήρθα σε απόσταση αναπνοής με άλλο αυτοκίνητο που ερχόταν με ταχύτητα ανάποδα και παράνομα.
Σταμάτησα-κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή- και κοίταξα χαμογελώντας την οδηγό του άλλου αυτοκινήτου, θεωρώντας το ζήτημα λήξαν αφού είχε αποφευχθεί το ατύχημα.
Το αποτέλεσμα ήταν να με σκυλοβρίσει φωνάζοντας απο το ανοιχτό παράθυρο του αυτοκινήτου της "πού πας μωρή;", ......εμ χαμένος....εμ δαρμένος.....
Τί να πω......δεν ξέρω......μήπως εσείς μπορείτε να με διαφωτίσετε;...