Θυμάμαι..

Θυμάμαι το μικρό κοριτσάκι που ήταν πάντα μουτρωμένο, (έτσι φαινόταν στους άλλους), αλλά στην πραγματικότητα η θλίψη στο προσωπάκι του τό'κανε να μοιάζει έτσι.
Το θυμάμαι να κάθεται πάντα παράμερα και να κοιτά τα άλλα παιδιά να παίζουν χωρίς ποτέ να βρίσκει το θάρρος να ζητήσει να μπει κι εκείνο στην παρέα.
Το θυμάμαι να παρακαλάει την μητέρα του να της "κάνει ένα αδελφάκι"
Τη θυμάμαι αργότερα, μελαγχολική έφηβη να της έχουν φορτώσει στους ώμους έναν αρραβώνα, ενώ το μόνο που ήθελε εκείνη ήταν να την αφήσουν ήσυχη στην γωνιά με τα βιβλία της.
Θυμάμαι πόσες φορές σκέφτηκε να δώσει τέλος σ'αυτήν την παρωδία και ποτέ δεν έβρισκε το θάρρος.
Την θυμάμαι στην πρώτη της νιότη, παιδί ακόμα κι η ίδια, να μεγαλώνει δυο μωρά και σε κάθε νέα φιλία ν'αποζητά με λαχτάρα την αδελφή που της έλειπε.
Θυμάμαι χρόνο τον χρόνο την μοναξιά να την τυλίγει όλο και περισσότερο, όλο και πιο ασφυκτικά , τη φίλη που ποτέ δεν γινόταν "αδελφή" κι εκείνη να κλείνεται ολοένα και περισσότερο στον εαυτό της, να μιλά μαζί του και ν'αρνείται σιγά σιγά, την επικοινωνία με τους άλλους.
Τη θυμάμαι νέα γυναίκα πια, ν'αποφασίζει να πάρει τη ζωή της στα χέρια της, τη θυμάμαι να παλεύει με νύχια και με δόντια για τα "θέλω" της.
Θυμάμαι την έκπληξη που προκάλεσε στους δικούς της. Για πρώτη φορά όρθωνε το ανάστημά της και διεκδικούσε, για πρώτη φορά δεν αποσύρθηκε αμίλητη στην γωνιά της , για πρώτη φορά ......τους τρόμαζε.
Θυμάμαι με τί λύσσα την πολέμησαν......της πήραν τα παιδιά της, την τσάκισαν, την πάτησαν κάτω σαν το σκουλήκι.....εκείνη όμως είχε πια πεισμώσει.....και πάλευε.
Την θυμάμαι με τα μάτια μόνιμα βουρκωμένα και τα χείλη σφιγμένα να αποδέχεται στωικά το τίμημα της ελευθερίας της......τον χαμό των παιδιών της.
Θυμάμαι αργότερα , όταν ο έρωτας της χτύπησε την πόρτα να τον σκιάζει η έλλειψη των αγαπημένων της παιδιών κι όταν απρόσμενα κι αναπάντεχα τα πράγματα άλλαξαν και "δικαιώθηκε", θυμάμαι τα δάκρυα χαράς στα μάτια της και για πρώτη φορά στην ζωή της να νιώθει "ευτυχισμένη".
Την θυμάμαι να "στήνει" τη νέα της οικογένεια, που τώρα περιλάμβανε και τα πιο αγαπημένα κομμάτια της παληάς της ζωής, γεμάτη ελπίδες για το μέλλον.
Την θυμάμαι να εγκλωβίζεται σ'ένα ατέλειωτο δώσιμο και να χάνει πάλι τον εαυτό της, τα θέλω του, τις δικές της ανάγκες.
Κι όταν πολλά χρόνια μετά αποφάσισε πως, αφού δεν ήξερε πια να μιλά, θα έγραφε γι'αυτά που την πονάνε,που την κάνουν ν'αγωνιά ή να χαίρεται.......τότε ξεσήκωσε πάλι πόλεμο.
Την είδα να κοιτά έντρομη, με τα μάτια γεμάτα συγκρατημένα δάκρυα, την άκουσα ν'αναρρωτιέται "γιατί κάθε φορά που θέλω να κάνω κάτι για μένα,θα πρέπει να ξεσηκώνονται θύελλες;".......
Δεν ήξερα τί να της απαντήσω...............