Χρόνια τώρα διανύω την απόσταση σπίτι-μαγαζί, μαγαζί-σπίτι με μηχανάκι και αυτοκίνητο εναλλάξ.
Το μηχανάκι το πρωί, έτσι ώστε να μείνει το αμάξι στον άντρα μου που πηγαίνει τα παιδιά στο σχολείο. Αφού τα αφήσει, έρχεται στο μαγαζί όπου θα αφήσει το αμάξι και θα πάρει το μηχανάκι να κατέβει στην δουλειά του που είναι στο κέντρο.
Το απόγευμα πάλι που φεύγω παίρνω το αμάξι, γιατί έχω μαζί μου τα παιδιά κι αφήνω το μηχανάκι στον άντρα μου να γυρίσει μ'αυτό κλείνοντας ....(με λίγα λόγια στην οικογένεια υπάρχουν ένα αμάξι κι ένα μηχανάκι, αυτός που έχει τα παιδιά μαζί του χρησιμοποιεί το αμάξι και τούμπαλιν).
Υπάρχουν είπα;....λάθος ..."υπήρχαν" έπρεπε να πω, γιατί πριν κάποιο καιρό μας έκλεψαν το μηχανάκι...Μετά το πρώτο σοκ κι αφού επέπληξα τον άντρα μου που μέρες πριν γκρίνιαζα πως έπρεπε να το πλύνει και τί θα λέει τώρα για την ανοικοκυρωσιά μας ο κύριος κλέφτης, αφού έκλαψα για την βαλίτσα που του είχαμε προσθέσει πρόσφατα (ξέρετε εκείνα τα μπαουλάκια στο πίσω μέρος, όπου τοποθετείς συνήθως το κράνος μιας και ποτέ δεν το φοράς) και χτυπήθηκα που δεν μας το έκλεβε καμμιά δεκαπενταριά μέρες νωρίτερα να γλυτώναμε τουλάχιστον το έξοδο, ήρθε η στιγμή να αποφασίσουμε πώς θα κάναμε τούδε και στο εξής τις μετακινήσεις μας.
Οι λύσεις ήταν δυό......ή με έφερνε ο άντρας μου το πρωί (η απόσταση είναι πέντε λεπτά με το αυτοκίνητο) και ξαναγύριζε σπίτι να ετοιμάσει τα παιδιά ή ερχόμουν με τα πόδια που σημαίνει περίπου είκοσι λεπτά περπάτημα.
Αντιστάθηκα σθεναρά στην επιμονή του άντρα μου να με φέρνει εκείνος, λέγοντας πως καλό θα μου έκανε να περπατάω λίγο κι όπως γίνεται πάντα.....με απόλυτα δημοκρατικό διάλογο...επέβαλλα την άποψή μου.(δεν θέλω γελάκια...)
Σηκώθηκα που λέτε το πρώτο πρωινό, έχει αρχίσει να αργεί πια να ξημερώσει κι έξω ήταν ακόμα νύχτα σχεδόν , έβαλα την τσάντα χιαστί να μη μ'ενοχλεί και ξεκίνησα ο οδοιπόρος ....
Στο δρόμο...ψυχή, αραιά και πού έβλεπα κανένα συνοδοιπόρο φουκαρά που πήγαινε κι εκείνος για δουλειά κι έτερον ουδέν.......από αυτοκίνητα όμως να φαν κι οι κότες. Τί κίνηση ήταν αυτή καλέ;....ούτε στην εθνική μετά από μεγάλη έξοδο δεν έχει τόσο.
Περπατώντας την απόσταση σπίτι-μαγαζί , που λέτε, παρατήρησα πως τα αυτοκίνητα έχουν πια καλύψει εκτος από κάθε τετραγωνικό του δρόμου και αυτά τα ίδια τα πεζοδρόμια.
Δεν υπήρχε χώρος πεζοδρομίου ελεύθερος για να τον περπατήσεις, έτσι αναγκαζόμουν να κατεβαίνω στον δρόμο με κίνδυνο να με πάρει παραμάζωμα κανένας νυσταγμένος οδηγός....
Άσε που έχοντας παρκάρει και στις δυο πλευρές του πεζοδρομίου, ο δρόμος στενεύει επικίνδυνα κι αναγκάζομαι κάθε φορά που ακούω αυτοκίνητο να έρχεται πίσω μου, να σταματάω και να κολλάω με την πλάτη στο παρκαρισμένο που θα βρίσκεται δίπλα μου , μέχρι να περάσει το διερχόμενο.
Σήμερα δε το πρωί , έπαθα το άλλο κουλό....Έχω φτάσει σε μια διασταύρωση δρόμων όπου το πεζοδρόμιο είναι ανύπαρκτο , στην γωνία ακριβώς έχει γίνει ένα με το οδόστρωμα κι είναι σα να μην υπάρχει (τα θαυμαστά έργα των δημάρχων),
Θέλω, που λέτε, ακόμα ένα βήμα για να φτάσω στην άκρη και βλέπω ξαφνικά να στρίβει από τον κάθετο δρόμο ένα μηχανάκι που ο οδηγός, αφού δεν υπάρχει πεζοδρόμιο κι αφού ήταν και μονόδρομος, πήρε τόσο κλειστή την στροφή που παραλίγο ν'αγκαλιαστούμε και να φιληθούμε με πάθος.
Τον καφέ θα τον πίναμε στο ΚΑΤ....
Έρχομαι λοιπόν να συμπεράνω η οδοιπόρος, πως οι πεζοί στην Ελλάδα είναι ......άξιοι της μοίρας τους.
Αν δεν είσαι οδηγός κάποιου είδους μηχανοκίνητου μέσου, σ'εχουν φάει λάχανο.
Ή από αυτοκίνητο θα πας ή από στραμπούληγμα περπατώντας στους γεμάτους λακκούβες, κάθε είδους και μεγέθους, δρόμους.
Μήπως πρέπει να ξανασκεφτώ την πρόταση του άντρα μου να πάρουμε άλλο μηχανάκι;......
Το μηχανάκι το πρωί, έτσι ώστε να μείνει το αμάξι στον άντρα μου που πηγαίνει τα παιδιά στο σχολείο. Αφού τα αφήσει, έρχεται στο μαγαζί όπου θα αφήσει το αμάξι και θα πάρει το μηχανάκι να κατέβει στην δουλειά του που είναι στο κέντρο.
Το απόγευμα πάλι που φεύγω παίρνω το αμάξι, γιατί έχω μαζί μου τα παιδιά κι αφήνω το μηχανάκι στον άντρα μου να γυρίσει μ'αυτό κλείνοντας ....(με λίγα λόγια στην οικογένεια υπάρχουν ένα αμάξι κι ένα μηχανάκι, αυτός που έχει τα παιδιά μαζί του χρησιμοποιεί το αμάξι και τούμπαλιν).
Υπάρχουν είπα;....λάθος ..."υπήρχαν" έπρεπε να πω, γιατί πριν κάποιο καιρό μας έκλεψαν το μηχανάκι...Μετά το πρώτο σοκ κι αφού επέπληξα τον άντρα μου που μέρες πριν γκρίνιαζα πως έπρεπε να το πλύνει και τί θα λέει τώρα για την ανοικοκυρωσιά μας ο κύριος κλέφτης, αφού έκλαψα για την βαλίτσα που του είχαμε προσθέσει πρόσφατα (ξέρετε εκείνα τα μπαουλάκια στο πίσω μέρος, όπου τοποθετείς συνήθως το κράνος μιας και ποτέ δεν το φοράς) και χτυπήθηκα που δεν μας το έκλεβε καμμιά δεκαπενταριά μέρες νωρίτερα να γλυτώναμε τουλάχιστον το έξοδο, ήρθε η στιγμή να αποφασίσουμε πώς θα κάναμε τούδε και στο εξής τις μετακινήσεις μας.
Οι λύσεις ήταν δυό......ή με έφερνε ο άντρας μου το πρωί (η απόσταση είναι πέντε λεπτά με το αυτοκίνητο) και ξαναγύριζε σπίτι να ετοιμάσει τα παιδιά ή ερχόμουν με τα πόδια που σημαίνει περίπου είκοσι λεπτά περπάτημα.
Αντιστάθηκα σθεναρά στην επιμονή του άντρα μου να με φέρνει εκείνος, λέγοντας πως καλό θα μου έκανε να περπατάω λίγο κι όπως γίνεται πάντα.....με απόλυτα δημοκρατικό διάλογο...επέβαλλα την άποψή μου.(δεν θέλω γελάκια...)
Σηκώθηκα που λέτε το πρώτο πρωινό, έχει αρχίσει να αργεί πια να ξημερώσει κι έξω ήταν ακόμα νύχτα σχεδόν , έβαλα την τσάντα χιαστί να μη μ'ενοχλεί και ξεκίνησα ο οδοιπόρος ....
Στο δρόμο...ψυχή, αραιά και πού έβλεπα κανένα συνοδοιπόρο φουκαρά που πήγαινε κι εκείνος για δουλειά κι έτερον ουδέν.......από αυτοκίνητα όμως να φαν κι οι κότες. Τί κίνηση ήταν αυτή καλέ;....ούτε στην εθνική μετά από μεγάλη έξοδο δεν έχει τόσο.
Περπατώντας την απόσταση σπίτι-μαγαζί , που λέτε, παρατήρησα πως τα αυτοκίνητα έχουν πια καλύψει εκτος από κάθε τετραγωνικό του δρόμου και αυτά τα ίδια τα πεζοδρόμια.
Δεν υπήρχε χώρος πεζοδρομίου ελεύθερος για να τον περπατήσεις, έτσι αναγκαζόμουν να κατεβαίνω στον δρόμο με κίνδυνο να με πάρει παραμάζωμα κανένας νυσταγμένος οδηγός....
Άσε που έχοντας παρκάρει και στις δυο πλευρές του πεζοδρομίου, ο δρόμος στενεύει επικίνδυνα κι αναγκάζομαι κάθε φορά που ακούω αυτοκίνητο να έρχεται πίσω μου, να σταματάω και να κολλάω με την πλάτη στο παρκαρισμένο που θα βρίσκεται δίπλα μου , μέχρι να περάσει το διερχόμενο.
Σήμερα δε το πρωί , έπαθα το άλλο κουλό....Έχω φτάσει σε μια διασταύρωση δρόμων όπου το πεζοδρόμιο είναι ανύπαρκτο , στην γωνία ακριβώς έχει γίνει ένα με το οδόστρωμα κι είναι σα να μην υπάρχει (τα θαυμαστά έργα των δημάρχων),
Θέλω, που λέτε, ακόμα ένα βήμα για να φτάσω στην άκρη και βλέπω ξαφνικά να στρίβει από τον κάθετο δρόμο ένα μηχανάκι που ο οδηγός, αφού δεν υπάρχει πεζοδρόμιο κι αφού ήταν και μονόδρομος, πήρε τόσο κλειστή την στροφή που παραλίγο ν'αγκαλιαστούμε και να φιληθούμε με πάθος.
Τον καφέ θα τον πίναμε στο ΚΑΤ....
Έρχομαι λοιπόν να συμπεράνω η οδοιπόρος, πως οι πεζοί στην Ελλάδα είναι ......άξιοι της μοίρας τους.
Αν δεν είσαι οδηγός κάποιου είδους μηχανοκίνητου μέσου, σ'εχουν φάει λάχανο.
Ή από αυτοκίνητο θα πας ή από στραμπούληγμα περπατώντας στους γεμάτους λακκούβες, κάθε είδους και μεγέθους, δρόμους.
Μήπως πρέπει να ξανασκεφτώ την πρόταση του άντρα μου να πάρουμε άλλο μηχανάκι;......
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου