Τό'μαθα χθες το μεσημέρι....κάποιος γείτονας που ήρθε να πάρει εφημερίδα μου το είπε και "κόπηκα" στα δυο......συγκλονίστηκα.
Στην αρχή δεν μπορούσα να καταλάβω για ποιόν μου έλεγε, ή δεν ήθελα να καταλάβω..Πώς γίνεται την μια στιγμή να βλέπεις κάποιον, να μιλάς μαζί του και μετά από λίγες ώρες να μαθαίνεις πως σκοτώθηκε;
Ερχόταν τις περισσότερες φορές με τα κοριτσάκια του να πάρει τσιγάρα και να διαλέξουν κι οι μικρές ό,τι ήθελαν, ήσυχο παληκάρι, ευγενικό. Συμπτωματικά έχουμε εξοχικά στο ίδιο παραθαλάσσιο μέρος και τα καλοκαίρια τους συναντούσαμε στην παραλία σχεδόν καθημερινά.
Με συγκλόνισε ο θάνατός του, ίσως γιατί ήταν ξαφνικός, δεν προηγήθηκε κάποια αρρώστεια που σε προετοιμάζει για το ενδεχόμενο της απώλειας....
Όμως εκείνο που δεν μπορώ να πάψω να σκέφτομαι είναι τις μικρές του κόρες...τί θα τους πει εκείνη η κοπέλα η μάνα τους; πώς θα τους το εξηγήσει;....και τί να πρωτομαζέψει, τα δικά της κομμάτια ή να σταθεί όπως όπως στα πόδια της για τα παιδιά της;...
Άγριο πράμα ο θάνατος όταν έρχεται νωρίς, όταν υπάρχουν πίσω παιδικές ψυχές που θα τις στιγματίσει η απώλεια, όταν αφήνει ανολοκλήρωτo τον κύκλο της ζωής......
Από την άλλη πάλι σκέφτομαι πως κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, οι ζωντανοί θα προχωρήσουν μπροστά. Θα πονέσουν, θα υποφέρουν, θα περάσουν δύσκολα, αλλά η ζωή συνεχίζεται, ο χρόνος που κυλά σε πάει όλο και μακρύτερα, σε παίρνει από τον πόνο...σ'αλαργεύει...εκείνος όμως που χάνεται , δεν γυρίζει πίσω.
Εκείνος έφυγε 39 χρονών παληκάρι κι άφησε πίσω του χαρές που δεν πρόλαβε να δει, που δεν θα ζήσει να τις δει....
Άφησε πίσω δυο κοριτσάκια που δεν θα δει να μεγαλώνουν, που θα λείπει απ'όλες τις σημαντικές κι ασήμαντες στιγμές τους....ενώ εκείνος θα γίνει μόνο μια φωτογραφία στο σαλόνι και μια ακαθόριστη ανάμνηση όσο θα περνά ο καιρός για τις μικρούλες....
Δεν ξέρω τί να πω στην γυναίκα του όταν την δω.......τί μπορείς να πεις τέτοιες στιγμές;...ποιά λόγια είναι ικανά να παρηγορήσουν, να απαλύνουν τον πόνο, χωρίς να φανούν ανούσια, μάταια, ανώφελα;.......
Κι ίσως είναι ανόητο , αλλά νιώθω άσχημα που πρέπει να της πω λόγια χωρίς ουσία ενώ βρίσκομαι στην "άλλη" πλευρά...την ασφαλή (τουλάχιστον για την παρούσα στιγμή, γιατί κανείς δεν ξέρει το αύριο...).
Ο Θεός ας αναπαύσει εκείνον κι ας δώσει δύναμη στους δικούς του να σταθούν γρήγορα στα πόδια τους....
Καλό σου ταξίδι γείτονα!
Στην αρχή δεν μπορούσα να καταλάβω για ποιόν μου έλεγε, ή δεν ήθελα να καταλάβω..Πώς γίνεται την μια στιγμή να βλέπεις κάποιον, να μιλάς μαζί του και μετά από λίγες ώρες να μαθαίνεις πως σκοτώθηκε;
Ερχόταν τις περισσότερες φορές με τα κοριτσάκια του να πάρει τσιγάρα και να διαλέξουν κι οι μικρές ό,τι ήθελαν, ήσυχο παληκάρι, ευγενικό. Συμπτωματικά έχουμε εξοχικά στο ίδιο παραθαλάσσιο μέρος και τα καλοκαίρια τους συναντούσαμε στην παραλία σχεδόν καθημερινά.
Με συγκλόνισε ο θάνατός του, ίσως γιατί ήταν ξαφνικός, δεν προηγήθηκε κάποια αρρώστεια που σε προετοιμάζει για το ενδεχόμενο της απώλειας....
Όμως εκείνο που δεν μπορώ να πάψω να σκέφτομαι είναι τις μικρές του κόρες...τί θα τους πει εκείνη η κοπέλα η μάνα τους; πώς θα τους το εξηγήσει;....και τί να πρωτομαζέψει, τα δικά της κομμάτια ή να σταθεί όπως όπως στα πόδια της για τα παιδιά της;...
Άγριο πράμα ο θάνατος όταν έρχεται νωρίς, όταν υπάρχουν πίσω παιδικές ψυχές που θα τις στιγματίσει η απώλεια, όταν αφήνει ανολοκλήρωτo τον κύκλο της ζωής......
Από την άλλη πάλι σκέφτομαι πως κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, οι ζωντανοί θα προχωρήσουν μπροστά. Θα πονέσουν, θα υποφέρουν, θα περάσουν δύσκολα, αλλά η ζωή συνεχίζεται, ο χρόνος που κυλά σε πάει όλο και μακρύτερα, σε παίρνει από τον πόνο...σ'αλαργεύει...εκείνος όμως που χάνεται , δεν γυρίζει πίσω.
Εκείνος έφυγε 39 χρονών παληκάρι κι άφησε πίσω του χαρές που δεν πρόλαβε να δει, που δεν θα ζήσει να τις δει....
Άφησε πίσω δυο κοριτσάκια που δεν θα δει να μεγαλώνουν, που θα λείπει απ'όλες τις σημαντικές κι ασήμαντες στιγμές τους....ενώ εκείνος θα γίνει μόνο μια φωτογραφία στο σαλόνι και μια ακαθόριστη ανάμνηση όσο θα περνά ο καιρός για τις μικρούλες....
Δεν ξέρω τί να πω στην γυναίκα του όταν την δω.......τί μπορείς να πεις τέτοιες στιγμές;...ποιά λόγια είναι ικανά να παρηγορήσουν, να απαλύνουν τον πόνο, χωρίς να φανούν ανούσια, μάταια, ανώφελα;.......
Κι ίσως είναι ανόητο , αλλά νιώθω άσχημα που πρέπει να της πω λόγια χωρίς ουσία ενώ βρίσκομαι στην "άλλη" πλευρά...την ασφαλή (τουλάχιστον για την παρούσα στιγμή, γιατί κανείς δεν ξέρει το αύριο...).
Ο Θεός ας αναπαύσει εκείνον κι ας δώσει δύναμη στους δικούς του να σταθούν γρήγορα στα πόδια τους....
Καλό σου ταξίδι γείτονα!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου