Στα σχολεία δεν έχουν μάθημα γιατί κάνουν , λέει , γιορτή...
Αυτό σημαίνει πως απ'τις 11 και μετά ...(και μέχρι τις έξι το απόγευμα) θα έχω τα δυο μικρά καφράκια εδω στο μαγαζί μαζί μου...
Που σημαίνει πως θ'αρχίσουν να ρωτάνε όλο μαλαγανιά..."μαμά μπορώ να πάρω κάτι;". Το κάτι μεταφράζεται σε ό,τι περιέχει συντηρητικό, μπόλικα χρωστικά κι άπειρες καρκινογόνες ουσίες. Έτσι θα πρέπει να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που τους είχα επιτρέψει να φάνε κάτι από αυτά τα σκατολοΪδια και ανάλογα με το αν έχει περάσει ένα σεβαστό χρονικό διάστημα ή όχι, να τους επιτρέψω και να πω το ναί ή να αμολήσω ένα τεράστιο ΟΧΙ σαν αυτό που είπε ο μακαρίτης ο Μεταξάς πριν εξήντα τόσα χρόνια.
Η όλη διαδικασία μη σας φαίνεται απλή, ενέχει πολλαπλούς κινδύνους....ένας απ'αυτούς είναι η λύπηση...σκέφτεσαι τώρα εσύ "κρίμα είναι, άλλα παιδιά τα καταναλώνουν με την σέσουλα κι αυτά που καταλαβαίνουν και συμμορφώνονται να μη τ'αφήσεις να φάνε κάτι μια στο τόσο;", άλλος κίνδυνος είναι αυτός της βαρεμάρας....διότι όταν αρχίσουν τα "έλα μανούλα μου , σε παρακαλώ και σου υπόσχομαι να μη ξαναζητήσω τίποτα μέχρι ...." σ'αυτό το σημείο συμπληρώνει ένα χρονικό διαστημα από ενα μήνα μέχρι ένα χρόνο , (μιας και για τα παιδιά ο χρόνος είναι κάτι εντελώς αόριστο), οπότε κουράζεσαι από το συνεχές μπίρι μπίρι, σε παρακαλώ μανούλα μου, και πάλι μπίρι μπίρι και πάλι σε παρακαλώ μανούλα μου και λες φάτην την αηδία να δω τί θα καταλάβεις..σκασμένο (αυτό το τελευταίο το λες από μέσα σου , διότι απ'έξω σου είναι αντιπαιδαγωγικό).
Αφού θα πάρουν λοιπόν το σκατολοΪδι, αφού το φάνε κι αφού το ευχαριστηθούν θα πέσουν στην μελέτη ΟΛΩΝ των παιδικών περιοδικών εκτός των Barbie, Winx, Mικρή Πριγκίπισσα και τα συναφή, σε αυτό το σημείο θα πέσει άκρα του τάφου σιωπή διότι θα προσπαθούν να εντρυφήσουν στα βαθυστόχαστα νοήματα κι αυτό θα τους κρατήσει απορροφημένους για καμμιά ώρα , ίσως και παραπάνω, προς μεγάλη δική μου χαρά.
Μετά, αφού θα έχουν φάει και θα έχουν ξεσκονίσει τα κομικς, θ'αρχίσουν να βαριούνται κι εδώ θ'αρχίσουν τα δύσκολα για μένα. Διότι αυτή η στιγμή συνήθως έρχεται γύρω στις μεσημεριανές ώρες που η φύση κι η γειτονιά μαζί, συνηθίζει να ησυχάζει , κι οι δυο κάφροι θυμούνται εκείνη την ώρα να παίξουν έξω στον δρόμο σκληρίζοντας και φωνάζοντας.
Κι εγώ σε έξαλλη κατάσταση να βγαίνω να τους βουτάω απ'τον γιακά και να τους βάζω σηκωτούς μέσα, θυμίζοντάς τους για πολλοστή φορά πως είναι μεσημέρι κι ο κόσμος δεν μας χρωστάει τίποτα επειδή εμείς δεν έχουμε μια γιαγιά να βάλει ένα χεράκι σ'αυτές τις δύσκολες στιγμές να χάνει την ησυχία και την μεσημεριανή του γαλήνη!
Ευτυχώς που υπάρχει κι εκείνο το άγιο κανάλι το 0-6, που άγαλμα θα κάνω σ'αυτούς που το έχουν...διότι σ'αυτό ακριβώς το σημείο θα τους ανοίξω την τηλεόραση και θα μείνουν ακίνητοι κι αμίλητοι μέχρι το πρώτο brake για τις διαφημίσεις.
Μιλάμε πως μπαίνει ο κόσμος, τους μιλάει και δεν ακούνε ...μόνο κοιτάνε την τηλεόραση, πολλές φορές με το στόμα να χάσκει, λες και είναι μαγεμένα, ...το σώμα τους παραμένει εδώ , το πνεύμα τους ενώνεται με όλους εκείνους τους σούπερ ήρωες και κάνει την μια ανδραγαθία πίσω από την άλλη .....μεχρι και λοβοτομή μπορείς να τους κάνεις εκείνη τη στιγμή και να μη πάρουν χαμπάρι.
Η χαρά της μάνας σας λέω το 0-6!!, οι απανταχού μανούλες με καταλαβαίνουν.......
Κάπως έτσι θα κυλήσει η μέρα μας σήμερα, γεμάτη "τρυφερές οικογενειακές στιγμές"!!
Άντε σας αφήνω τώρα, πάω να τα φέρω απ'το σχολείο.....
Πείτε μου "καλή μου δύναμη"........
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου